Stavros Niarchos Foundation Cultural Center in Athens , Greece
Stavros Niarchos Foundation Cultural Center
Athens, Greece
2:03 P.M. EET
PRESIDENT OBAMA: Thank you so much. (Applause.) Thank you. Thank you very much. Please, please have a seat. Thank you. (Applause.)
AUDIENCE MEMBER: Chicago!
PRESIDENT OBAMA: Chicago — (laughter.)
Hello, Greece! (Applause.) Yia sas! Kalispera! To the government and the people of Greece — including Prime Minister Tsipras, who I thank for his partnership and for being here, along with so many young people, the future of Greece — I want to thank you for your warm and generous welcome.
As many of you know, this is my final trip overseas as President of the United States, and I was determined, on my last trip, to come to Greece — partly because I’ve heard about the legendary hospitality of the Greek people — your philoxenia. (Applause.) Partly because I had to see the Acropolis and the Parthenon. But also because I came here with gratitude for all that Greece — “this small, great world” — has given to humanity through the ages.
Our hearts have been moved by the tragedies of Aeschylus and Euripides. Our minds have been opened by the histories of Herodotus and Thucydides. Our understanding of the world and our place in it has been expanded by Socrates and Aristotle.
In the United States, we’re especially grateful for the friendship of so many proud Greek Americans. In my hometown of Chicago — (applause) — you can find them in Greektown, with their foustanellas. (Laughter.) And together, we’ve celebrated Greek Independence Day at the White House. We’ve had some spanakopita and some ouzo. (Laughter.) Greek Americans have worn the uniform to keep our country free. Greek Americans have marched with Dr. Martin Luther King, Jr. to make us more just. Greek or American, we’re all cheering for Giannis Antetokounmpo — (applause) — who seems to be getting better each year. And if anyone seeks an example of our shared spirit, our resilience, they need look no further than New York City, near Ground Zero, where the Greek Orthodox church of St. Nicholas, once in ruins, is now rising again.
Most of all, we’re indebted to Greece for the most precious of gifts — the truth, the understanding that as individuals of free will, we have the right and the capacity to govern ourselves. (Applause.) For it was here, 25 centuries ago, in the rocky hills of this city, that a new idea emerged. Demokratia. (Applause.) Kratos — the power, the right to rule — comes from demos — the people. The notion that we are citizens — not servants, but stewards of our society. The concept of citizenship — that we have both rights and responsibilities. The belief in equality before the law — not just for a few, but for the many; not just for the majority, but also the minority. These are all concepts that grew out of this rocky soil.
Of course, the earliest forms of democracy here in Athens were far from perfect — just as the early forms of democracy in the United States were far from perfect. The rights of ancient Athens were not extended to women or to slaves. But Pericles explained, “our constitution favors the many instead of the few…this is why it is called a democracy.”
Athenians also knew that, however noble, ideas alone were not enough. To have meaning, principles must be enshrined in laws and protected by institutions, and advanced through civic participation. And so they gathered in a great assembly to debate and decide affairs of state, each citizen with the right to speak, casting their vote with a show of hands, or choosing a pebble — white for yes, black for no. Laws were etched in stone for all to see and abide by. Courts, with citizen jurors, upheld that rule of law.
Politicians weren’t always happy because sometimes the stones could be used to ostracize, banish those who did not behave themselves.
But across the millennia that followed, different views of power and governance have often prevailed. Throughout human history, there have been those who argue that people cannot handle democracy, that they cannot handle self-determination, they need to be told what to do. A ruler has to maintain order through violence or coercion or an iron fist. There’s been a different concept of government that says might makes right, or that unchecked power can be passed through bloodlines. There’s been the belief that some are superior by virtue of race or faith or ethnicity, and those beliefs so often have been used to justify conquest and exploitation and war.
But through all this history, the flame first lit here in Athens never died. It was ultimately nurtured by a great Enlightenment. It was fanned by America’s founders, who declared that “We, the People” shall rule; that all men are created equal and endowed by our Creator with certain inalienable rights.
Now, at times, even today, those ideals are challenged. We’ve been told that these are Western ideals. We’ve been told that some cultures are not equipped for democratic governance and actually prefer authoritarian rule. And I will say that after eight years of being President of the United States, having traveled around the globe, it is absolutely true that every country travels its own path, every country has its own traditions. But what I also believe, after eight years, is that the basic longing to live with dignity, the fundamental desire to have control of our lives and our future, and to want to be a part of determining the course of our communities and our nations — these yearnings are universal. They burn in every human heart.
It’s why a Greek bishop atop a mountain raised the flag of independence. It’s why peoples from the Americas to Africa to Asia threw off the yoke of colonialism. It’s why people behind an Iron Curtain marched in Solidarity, and tore down that wall, and joined you in a great union of democracies. It’s why, today, we support the right of Ukrainians to choose their own destiny; why we partner with Tunisians and the people of Myanmar as they make historic transitions to democracy.
This has been my foreign policy during my presidency. By necessity, we work with all countries, and many of them are not democracies. Some of them are democracies in the sense they have elections, but not democracies in the sense of actually permitting participation and dissent. But our trajectory as a country has been to support the efforts of those who believe in self-governance, who believe in those ideas that began here so many years ago.
And it is not simply a matter of us being true to our values. It’s not just a matter of idealism. I believe it is practical for the United States to support democracies. (Applause.) Because history shows us that countries with democratic governance tend to be more just, and more stable, and more successful.
Open, democratic societies can deliver more prosperity –because when people are free to think for themselves and share ideas and discover and create — the young people who are here, what they’re able to do through the Internet and technology, that’s when innovation is unleashed, when economies truly flourish. That’s when new products, and new services, and new ideas wash through an economy. In contrast to regimes that rule by coercion, democracies are rooted in consent of the governed
— citizens know that there’s a path for peaceful change, including the moral force of nonviolence. And that brings a stability that so often can facilitate economic growth.
The history of the past two centuries indicates that democracies are less likely to fight wars among themselves. So more democracy is good for the people of the world, but it’s also good for our national security. Which is why America’s closest friends are democracies — like Greece. It’s why we stand together in NATO — an alliance of democracies.
In recent years, we’ve made historic investments in NATO, increased America’s presence in Europe, and today’s NATO — the world’s greatest alliance — is as strong and as ready as it’s ever been. And I am confident that just as America’s commitment to the transatlantic alliance has endured for seven decades –whether it’s been under a Democratic or Republican administration — that commitment will continue, including our pledge and our treaty obligation to defend every ally.
Our democracies show that we’re stronger than terrorists, and fundamentalists, and absolutists who can’t tolerate difference, can’t tolerate ideas that vary from their own, who try to change people’s way of life through violence and would make us betray or shrink from our values. Democracy is stronger than organizations like ISIL.
Because our democracies are inclusive, we’re able to welcome people and refugees in need to our countries. And nowhere have we seen that compassion more evident than here in Greece. (Applause.) The Greek people’s generosity towards refugees arriving on your shores has inspired the world. That doesn’t mean that you should be left on your own — (applause)
— and only a truly collective response by Europe and the world can ensure that these desperate people receive the support that they need. Greece cannot be expected to bear the bulk of the burden alone — but the fact that your democracy opens your heart to people in need in a way that might not otherwise be the case.
Just as democracies are premised on the peaceful resolution of disagreements within our societies, we also believe that cooperation and dialogue is the best way to address challenges between nations. And so it is my belief that democracies are more likely to try to resolve conflicts between nations in a way that does not result in war. That’s how, with diplomacy, we were able to shut down Iran’s nuclear weapons program without firing a shot. With diplomacy, the United States opened relations with Cuba. (Applause.) With diplomacy, we joined Greece and nearly 200 nations in the most ambitious agreement ever to save our planet from climate change. (Applause.)
And speaking of climate change, I would point out that there is a connection between democracy and science. The premise of science is that we observe and we test our hypotheses, our ideas. We base decisions on facts, not superstition; not what our ideology tells us, but rather what we can observe. And at a time when the globe is shrinking and more and more we’re going to have to take collective action to deal with problems like climate change, the presence of a democratic debate allows the science to flourish and to shape our collective responses.
Now, democracy, like all human institutions, is imperfect. It can be slow; it can be frustrating; it can be hard; it can be messy. Politicians tend to be unpopular in democracies, regardless of party, because, by definition, democracies require that you don’t get a hundred percent of what you want. It requires compromise. Winston Churchill famously said that democracy is the worst form of government — except for all the others. (Laughter.) And in a multiethnic, multiracial, multicultural society, like the United States, democracy can be especially complicated. Believe me, I know. (Laughter.)
But it is better than the alternatives because it allows us to peacefully work through our differences and move closer to our ideals. It allows us to test new ideas and it allows us to correct for mistakes. Any action by a President, or any result of an election, or any legislation that has proven flawed can be corrected through the process of democracy.
And throughout our history, it’s how we have come to see that all people are created equal — even though, when we were founded, that was not the case. We could work to expand the rights that were established in our founding to African Americans, and to women, to Americans with disabilities, to Native Americans; why all Americans now have the freedom to marry the person they love. (Applause.) It’s why we welcome people of all races and all religions and all backgrounds, and immigrants who strive to give their children a better life and who make our country stronger.
And so here, where democracy was born, we affirm once more the rights and the ideals and the institutions upon which our way of life endures. Freedom of speech and assembly — because true legitimacy can only come from the people, who must never be silenced. A free press to expose injustice and corruption and hold leaders accountable. Freedom of religion — because we’re all equal in the eyes of God. Independent judiciaries to uphold rule of law and human rights. Separation of powers to limit the reach of any one branch of government. Free and fair elections — because citizens must be able to choose their own leaders, even if your candidate doesn’t always win. (Laughter.)
We compete hard in campaigns in America and here in Greece. But after the election, democracy depends on a peaceful transition of power, especially when you don’t get the result you want. (Applause.)
And as you may have noticed, the next American president and I could not be more different. (Applause.) We have very different points of view, but American democracy is bigger than any one person. (Applause.) That’s why we have a tradition of the outgoing president welcoming the new one in — as I did last week. And why, in the coming weeks, my administration will do everything we can to support the smoothest transition possible
— because that’s how democracy has to work. (Applause.)
And that’s why, as hard as it can be sometimes, it’s important for young people, in particular, who are just now becoming involved in the lives of their countries, to understand that progress follows a winding path — sometimes forward, sometimes back — but as long as we retain our faith in democracy, as long as we retain our faith in the people, as long as we don’t waver from those central principles that ensure a lively, open debate, then our future will be okay, because it remains the most effective form of government ever devised by man.
It is true, of course, over the last several years that we’ve seen democracies faced with serious challenges. And I want to mention two that have an impact here in Greece, haven an impact in the United States, and are having an impact around the world.
The first involves the paradox of a modern, global economy. The same forces of globalization and technology and integration that have delivered so much progress, have created so much wealth, have also revealed deep fault lines. Around the world, integration and closer cooperation, and greater trade and commerce, and the Internet — all have improved the lives of billions of people — lifted families from extreme poverty, cured diseases, helped people live longer, gave them more access to education and opportunity than at any time in human history.
I’ve often said to young people in the United States, if you had to choose a moment in history to be born, and you did not know ahead of time who you would be — you didn’t know whether you were going to be born into a wealthy family or a poor family, what country you’d be born, whether you were going to be a man or a woman — if you had to choose blindly what moment you’d want to be born you’d choose now. Because the world has never, collectively, been wealthier, better educated, healthier, less violent than it is today. That’s hard to imagine, given what we see in the news, but it’s true. And a lot of that has to do with the developments of a integrated, global economy.
But trends underway for decades have meant that in many countries and in many communities there have been enormous disruptions. Technology and automation mean that goods can be produced with fewer workers. It means jobs and manufacturing can move across borders where wages are lower or rights are less protected. And that means that workers and unions oftentimes have less leverage to bargain for better wages, better benefits, have more difficulty competing in the global marketplace. Hardworking families worry their kids may not be better off than they were because of this global competition.
What we’ve also seen is that this global integration is increasing the tendencies towards inequality, both between nations and within nations, at an accelerated pace. And when we see people — global elites, wealthy corporations — seemingly living by a different set of rules, avoiding taxes, manipulating loopholes — when the rich and the powerful appear to game the system and accumulate vast wealth while middle and working-class families struggle to make ends meet, this feeds a profound sense of injustice and a feeling that our economies are increasingly unfair.
This inequality now constitutes one of the greatest challenges to our economies and to our democracies. An inequality that was once tolerated because people didn’t know how unequal things were now won’t be tolerated because everybody has a cellphone and can see how unequal things are. The awareness that people have in the smallest African village, they can see how people in London or New York are living. The poorest child in any of our countries now has a sense of what other people have that they don’t. So not only is there increasing inequality, but also there is greater awareness of inequality. And that’s a volatile mix for our democracies.
And this is why addressing inequality has been one of the key areas of focus for my economic policy. In our countries, in America and in most advanced market economies, we want people to be rewarded for their achievement. We think that people should be rewarded if they come up with a new product or a new service that is popular and helps a lot of people. But when a CEO of a company now makes more money in a single day than a typical worker does in an entire year, when it’s harder for workers to climb their way up the economic ladder, when they see a factory close that used to support an entire city or town, fuels the feeling that globalization only benefits those at the top. And the reaction can drag down a country’s growth and make recessions more likely. It can also lead to politics that create an unhealthy competition between countries. Rather than a win-win situation, people perceive that if you’re winning, I’m losing, and barriers come up and walls come up.
And in advanced economies, there are at times movements from both the left and the right to put a stop to integration, and to push back against technology, and to try to bring back jobs and industries that have been disappearing for decades. So this impulse to pull back from a globalized world is understandable. If people feel that they’re losing control of their future, they will push back. We have seen it here in Greece. We’ve seen it across Europe. We’ve seen it in the United States. We saw it in the vote in Britain to leave the EU.
But given the nature of technology, it is my assertion that it’s not possible to cut ourselves off from one another. We now are living in a global supply chain. Our growth comes through innovation and ideas that are crossing borders all the time. The jobs of tomorrow will inevitably be different from the jobs of the past. So we can’t look backwards for answers, we have to look forward.
We cannot sever the connections that have enabled so much progress and so much wealth. For when competition for resources is perceived as zero-sum, we put ourselves on a path to conflict both within countries and between countries. So I firmly believe that the best hope for human progress remains open markets combined with democracy and human rights. But I have argued that the current path of globalization demands a course correction. In the years and decades ahead, our countries have to make sure that the benefits of an integrated global economy are more broadly shared by more people, and that the negative impacts are squarely addressed. (Applause.)
And we actually know the path to building more inclusive economies. It’s just we too often don’t have the political will or desire to get it done. We know we need bold policies that spur growth and support jobs. We know that we need to give workers more leverage and better wages, and that, in fact, if you give workers better wages businesses do better, too, because their customers now have money to spend.
We know that we have to invest more in our people — the education of our young people, the skills and training to compete in the global economy. We have to make sure that it is easy for young people who are eager to learn and eager to work to get the education that they need, the training that they need, without taking on huge amounts of debt.
We know that we have to encourage entrepreneurship so that it’s easier to start a business and do business. (Applause.) We know that we have to strengthen the social compact so that the safety net that is available for people, including quality health care and retirement benefits, are there even if people aren’t working in the same job for 30 years, or 40 years, or 50 years.
We have to modernize our infrastructure, which will put people back to work. We have to commit to the science and research and development that sparks new industries.
In our trading relationships, we have to make sure that trade works for us, and not against us. And that means insisting on high standards in all countries to support jobs, strong protections for workers, strong protections for the environment, so that even as we freely trade, people and workers in all countries see the benefits of trade in their own lives, not just benefits for the bottom line of large, multinational corporations.
These are the kinds of policies, this is the work that I’ve pursued throughout my time as President. Keep in mind I took office in the midst of the worst crisis since the Great Depression. And we pursued a recovery that has been shared now by the vast majority of Americans. We put people back to work building bridges and roads. (Applause.) We passed tax cuts for the middle class. We asked the wealthiest Americans to pay a little more taxes — their fair share. We intervened to save our auto industry, but insisted that the auto industry become more energy efficient, produce better cars that reduce pollution.
We put in place policies to help students with loans and protect consumers from fraud. We passed the strongest Wall Street reforms in history so that the excesses and abuses that triggered the global financial crisis never happen again — or at least don’t start on Wall Street.
And today, our businesses have created more than 15 million new jobs. Incomes last year in America rose faster than any time since 1968. Poverty fell at the fastest rate since 1968. Inequality is being narrowed. And we’ve also begun to close the pay gap between men and women.
We declared that health care in America is a privilege not for the few, but a right for everybody. Today our uninsured rate is at the lowest levels on record. And we’ve done all this while doubling our production of clean energy, lowering our carbon pollution faster than any advanced nation. So we’ve proven that you can grow the economy and reduce the carbon emissions that cause climate change at the same time. (Applause.)
Now, I say all this not because we’ve solved every problem. Our work is far from complete. There are still too many people in America who are worried about their futures. Still too many people who are working at wages that don’t get them above the poverty line. Still too many young people who don’t see opportunity. But the policies I describe point the direction for where we need to go in building inclusive economies. And that’s how democracies can deliver the prosperity and hope that our people need. And when people have opportunity and they feel confidence the future, they are less likely to turn on each other and they’re less likely to appeal to some of the darker forces that exist in all our societies — those that can tear us apart.
Here in Greece, you’re undergoing similar transformations. The first step has been to build a foundation that allows you to return to robust economic growth. And we don’t need to recount all the causes of the economic crisis here in Greece. If we’re honest, we can acknowledge that it was a mix of both internal and external forces. The Greek economy and the level of debt had become unsustainable. And in this global economy, investment and jobs flow to countries where governments are efficient, not bloated, where the rules are clear. To stay competitive, to attract investment that creates jobs, Greece had to start a reform process.
Of course, the world, I don’t think, fully appreciates the extraordinary pain these reforms have involved, or the tremendous sacrifices that you, the Greek people, have made. I’ve been aware of it, and I’ve been proud of all that my administration has done to try to support Greece in these efforts. (Applause.) And part of the purpose of my visit is to highlight for the world the important steps that have been taken here in Greece.
Today, the budget is back in surplus. Parliament passed reforms to make the economy more competitive. Yes, there is still much more work to do. I want to commend Prime Minister Tsipras for the very difficult reforms his government is pursuing to put the economy on a firmer footing. Now, as Greece works to attract more investment, and to prevent old imbalances from re-emerging, and to put your economy on a stronger foundation, you’ll continue to have the full support of the United States.
At the same time, I will continue to urge creditors to take the steps needed to put Greece on a path towards sustained economic recovery. (Applause.) As Greece continues to implement reforms, the IMF has said that debt relief will be crucial to get Greece back to growth. They are right. It is important because if reforms here are going to be sustained, people need to see hope, and they need to see progress. And the young people who are in attendance here today and all across the country need to know there is a future — there is an education and jobs that are worthy of your incredible potential. You don’t have to travel overseas, you can put roots right here in your home, in Greece, and succeed. (Applause.)
And I’m confident that if you stay the course, as hard as it has been, Greece will see brighter days. Because, in this magnificent hall and center — this symbol of the Greek culture and resilience — we’re reminded that just as your strength and resolve have allowed you to overcome great odds throughout your history, nothing can break the spirit of the Greek people. You will overcome this period of challenge just as you have other challenges in the past.
So economics is something that will be central to preserving our democracies. When our economies don’t work, our democracies become distorted and, in some cases, break down. But this brings me to another pressing challenge that our democracies face — how do we ensure that our diverse, multicultural, multiracial, multi-religious world and our diverse nations uphold both the rights of individuals and a fundamental civic adherence to a common creed that binds us together.
Democracy is simplest where everybody thinks alike, looks alike, eats the same food, worships the same God. Democracy becomes more difficult when there are people coming from a variety of backgrounds and trying to live together. In our globalized world, with the migration of people and the rapid movement of ideas and cultures and traditions, we see increasingly this blend of forces mixing together in ways that often enrich our societies but also cause tensions.
In the Information Age, the unprecedented exchange of information can always accentuate differences, or seem to threaten cherished ways of life. It used to be that you might not know how people in another part of your country, or in the cities versus the countryside, were living. Now everybody knows how everybody is living, and everybody can feel threatened sometimes if people don’t do things exactly the way they do things. And they start asking themselves questions about their own identity. And it can create a volatile politics.
Faced with this new reality where cultures clash, it’s inevitable that some will seek a comfort in nationalism or tribe or ethnicity or sect. In countries that are held together by borders that were drawn by colonial powers, including many countries in the Middle East and in Africa, it can be tempting to fall back on perceived safety of enclaves and tribal divisions.
In a world of widening inequality, there’s a growing suspicion — or even disdain — for elites and institutions that seem remote from the daily lives of ordinary people. What an irony it is, at a time when we can reach out to people in the most remote corners of the planet, so many citizens feel disconnected from their own governments.
So, just as we have to have an inclusive economic strategy, we have to have an exclusive political and cultural strategy. In all of our capitals, we have to keep making government more efficient, more effective in responding to the daily needs to citizens. Governing institutions, whether in Athens, Brussels, London, Washington, have to be responsive to the concerns of citizens. People have to know that they’re being heard.
Here in Europe, even with today’s challenges, I believe that by virtue of the progress it has delivered over the decades — the stability it has provided, the security it’s reinforced
— that European integration and the European Union remains one of the great political and economic achievements of human history. (Applause.) And today more than ever, the world needs a Europe that is strong and prosperous and democratic.
But I think all institutions in Europe have to ask themselves: How can we make sure that people within individual countries feel as if their voices are still being heard, that their identities are being affirmed, that the decisions that are being made that will have a critical impact on their lives are not so remote that they have no ability to impact them?
We have to make clear that governments exist to serve the interest of citizens, and not the other way around. And so this is why, as President of the United States, I’ve pursued initiatives like the Open Government Partnership that promotes transparency and accountability so that ordinary people know more about the decisions that affect their lives. That’s why both at home and around the world, we have taken steps to fight corruption that can rot a society from within.
As authoritarian governments work to close space that citizens depend upon to organize and have their voices heard, we’ve begun the work of empowering civil society to defend democratic values and promote solutions to the problems within our communities. And as so many people around the world sometimes are tempted by cynicism and not being involved because they think that politicians and government don’t care about them, we’ve created networks for young leaders and invested in young entrepreneurs, because we believe that the hope and renewal of our societies begins with the voices of youth. (Applause.)
In closing, our globalized world is passing through a time of profound change. Yes, there is uncertainty and there is unease, and none of us can know the future. History does not move in a straight line. Civil rights in America did not move in a straight line. Democracy in Greece did not move in a straight line. The evolution of a unified Europe certainly has not moved in a straight line. And progress is never a guarantee. Progress has to be earned by every generation. But I believe history gives us hope.
Twenty-five centuries after Athens first pointed the way, 250 years after the beginning of the great American journey, my faith and my confidence, my certainty in our democratic ideals and universal values remain undiminished. I believe more strongly than ever that Dr. King was right when he said that, “The arc of the moral universe is long, but it bends towards justice.” (Applause.) But it bends towards justice not because it is inevitable, but because we bend it towards justice; not because there are not going to be barriers to achieving justice, but because there will be people, generation after generation, who have the vision and the courage and the will to bend the arc of our lives in the direction of a better future.
In the United States, and in every place I have visited these last eight years, I have met citizens, especially young people, who have chosen hope over fear, who believe that they can shape their own destiny, who refuse to accept the world as it is and are determined to remake it as it should be. They have inspired me.
In every corner of the world, I have met people who, in their daily lives, demonstrate that despite differences of race or religion or creed or color, we have the capacity to see each other in ourselves. Like the woman here in Greece who said of the refugees arriving on these shores, “We live under the same sun. We fall in love under the same moon. We are all human — we have to help these people.” Women like that give me hope. (Applause.)
In all of our communities, in all of our countries, I still believe there’s more of what Greeks call philotimo — (applause) — love and respect and kindness for family and community and country, and a sense that we’re all in this together, with obligations to each other. Philotimo — I see it every day — and that gives me hope. (Applause.)
Because in the end, it is up to us. It’s not somebody else’s job, it’s not somebody else’s responsibility, but it’s the citizens of our countries and citizens of the world to bend that arc of history towards justice.
And that’s what democracy allows us to do. That’s why the most important office in any country is not president or prime minister. The most important title is “citizen.” (Applause.) And in all of our nations, it will always be our citizens who decide the kind of countries we will be, the ideals that we will reach for, and the values that will define us. In this great, imperfect, but necessary system of self-government, power and progress will always come from the demos — from “We, the people.” And I’m confident that as long as we are true to that system of self-government, that our futures will be bright.
Thank you very much. (Applause.) Zito I ellas. (Applause.)
(Η φωτογραφία δεν είναι του Έλληνα πρωθυπουργού αλλά του αγίου της Νάπολης και μοιάζουν. Την βρήκα εξαιρετική όμως για όσα ήθελα να γράψω για τις αποφάσεις που εκπορεύονται από το σατανικότατο κονκλάβιο του Μαξίμου..!)
Η Ευαγγελία Τσικρίκα αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «τέρατος» που μας περιβάλει αλλά και μας κυβερνά δυο χρόνια τώρα. Είναι το ίδιο πρόσωπο που έξι χρόνια στην αντιπολίτευση δημιούργησε εκρηκτικές καταστάσεις με τον αντιμνημονιακό της λόγο, το ίδιο που διοργάνωνε πύρινες διαδηλώσεις στην διάρκεια των οποίων θρηνήσαμε και νεκρούς,το ίδιο πάλι που κατεδάφιζε την Αθήνα για να δεχτεί στο τέλος ότι τρεφόταν από αυταπάτες! Eίναι ο «Ιανός», αυτός που στο εξωτερικό συνομιλεί με την τρόικα και τους ηγέτες και δέχεται αδιαμαρτύρητα ότι του λένε ενώ εδώ συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει, πουλώντας επαναστατικό «σανό» για να χωνέψει καλά το πόπολο.
Μια ερώτηση λοιπόν, στην ΔΕΘ 2016 αρκούσε για να βγάλει τον πρωθυπουργό από τα νερά του,να δείξει το εχθρικό του πρόσωπο απέναντι στις Ελληνίδες και Έλληνες εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα. Το θέμα αφορά όλους τους εργαζομένους της χώρας και όχι μόνο αυτούς των ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ στην συνείδηση των Ελλήνων είναι λίγο έως πολύ δαιμονοποιημένα και οι δημοσιογράφοι και τεχνικοί δαχτυλοδειχτούμενοι.
Οι πιο πολλοί από αυτούς, όμως, απλοί, καθημερινοί εργάτες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας που επ ουδενί δεν σχετίζονται με το σταρ σύστεμ των παρουσιαστών και άλλων κορυφαίων που παίζουν πολιτικό παιχνίδι και διαπλέκονται. Οι υπάλληλοι στα κανάλια ζουν στο πετσί τους την κρίση όπως φυσικά και οι υπόλοιποι Έλληνες. Συνήθως έχουν από έναν άνεργο στο σπίτι, ψωνίζουν λιγότερα,τρέφονται με πιο φτηνά προϊόντα από το σούπερ μάρκετ και το χειρότερο ,πληρώνουν υπέρογκους φόρους,μαζεύουν δεκαρούλα- δεκαρούλα για να ανταπεξέλθουν στην σπουδές των παιδιών τους. Ζουν με τον φόβο και την αγωνία να μην απολυθούν και να μην υποστούν περικοπές μισθών. Άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι σήμερα στην Ελλάδα-εκτός του δημοσίου- λίγο πολύ έτσι είναι…
Δυο χρόνια ακυβερνησίας, ατελείωτων παλινωδιών,καταστροφικών διαπραγματεύσεων οδήγησαν σε κάπιταλ κοντρόλς, κι ένα κόστος περίπου 90 δις ζημιών για την ελληνική οικονομία.
Ακολούθησε το δημοψήφισμα για την εθνική μας αξιοπρέπεια και ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο. Τις συνέπειες τις γνωρίζετε! Καθίζηση σε όλους τους οικονομικούς δείκτες με αποτέλεσμα η χώρα να ξαναγυρίσει στην υφεση.
Μόλις εξασφαλίστηκε η χρηματοδότηση η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδόθηκε στο γνωστό επικοινωνιακό της παιχνίδι με μια σειρά κινήσεων που μόνο σκοπό έχουν , όχι το πως θα ανορθώσουν την οικονομία και θα καταπολεμήσουν τη ανεργία, αλλά το πως θα παραμείνουν στην εξουσία.
Εκλογικός νόμος και συνταγματική αναθεώρηση, αλλά και απλή αναλογική για να κυβερνήσει ασθενικά ως σύντομη παρένθεση ο Μητσοτάκης, είναι μόνο μερικές από τις επιχειρούμενες κινήσεις στην σκακιέρα του Τσίπρα ώστε να παραμείνει στην εξουσία. Είναι αλήθεια ότι γλυκάθηκαν και τώρα ξεδιάντροπα δηλώνουν ότι δεν θελουν να αλλάξουν και υπουργεία…
Η τελευταία «πομφόλυγα» της κυβέρνησης Τσίπρα είναι οι τηλεοπτικές άδειες. Έτσι διοργάνωσαν σκοπίμως μια παρωδία δημοπρασίας τηλεοπτικών αδειών με τις μισές άδειες από όσες έπρεπε να δώσουν ,κυρίως για να βάλουν δικούς τους παίχτες στο παιχνίδι. Ένας άλλος λόγος ήταν να μαζέψουν μερικά εκατομμύρια για να δείξουν ότι πήγε καλά΄η δημοπρασία και θα δοθεί κάτι πίσω στον λαό, ενόψει και της ΔΕΘ.
Απώτερος σκοπός τους όμως ήταν κυρίως το πως θα κυριαρχήσουν, το πως θα επηρεάσουν εκεί που μέχρι πρότινος δεν είχαν μεγάλο έρεισμα, δηλαδή στους ιδιωτικούς σταθμούς της ΤV. Πίστεψε λοιπόν αρχικά η ηγετική ομάδα του Μαξίμου ότι θα έκλεινε τον τηλεοπτικό ΣΚΑΙ ,το Μέγκα που όμως δεν συμμετείχε τελικά στον διαγωνισμό, πιστεψε ότι βάζοντας τον δικό της εργολάβο στο παιχνίδι Θα αποκτούσε ισχυρή αριστερή φωνή και πέραν της κρατικής ΕΡΤ.
Της προέκυψε τελικά η αδειοδότηση του ΣΚΑΙ,του ΑΝΤ1, του εφοπλιστή Μαρινάκη και του εθνικού της εργολάβου. ‘Ετσι χάθηκε η τηλεοπτική άδεια σε δυο μεγαλύτερους σταθμούς (και μερικούς μικρότερους) με υποδομή και εργαζομένους που πληρώνονται κανονικά από την αγορά και τους εργοδότες τους. Και ξαφνικά αντί να βρεί υποστηρικτές και να διάγει περιφανή θρίαμβο έναντι της διαπλοκής ο πρωθυπουργός βρέθηκε στο σημείο να υπερασπίζεται το μαύρο που θα πέσει σε εύρωστες ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Μια μεγάλη αντίφαση αν σκεφτούμε το μαύρο ολίγων μηνών του Σαμαρά στην ΕΡΤ, που τόσο πολύ πολέμησε ο Τσίπρας…
Αυτούς τους νεο-ανέργους όμως δεν τους δημιουργεί η κρίση, δεν τους δημιουργεί η ασθενική οικονομία, δεν κλείνουν οι επιχειρηματίες τα κανάλια να τα πάνε στην Βουλγαρία,αυτές οι απολύσεις, αν θα γίνουν ,θα είναι αποκλειστικό δημιούργημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο πρωθυπουργός επιχειρεί με πρόσχημα μόνο τις 4 άδειες , που σηκώνει-όπως λένε- το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο, να δημιουργήσει ένα χάος στην χειμαζόμενη αγορά των ΜΜΕ. Θα ακολουθήσουν απολύσεις , απώλειες όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, περικοπές και λουκέτα στις διαφημιστικές εταιρείες,κλείσιμο των στούντιο που ενοικιάζονται για να εκτελεστούν οι εκπομπές, απώλειες εισοδημάτων από τους free lancers που εργάζονται για αυτές, συγχωνεύσεις των σταθμών και μειώσεις μισθών, μια πραγματική »βαλκανοποίηση» και ερήμωση της τηλεοπτικής αγοράς.
Τα χαριστικά δάνεια σε «ημετέρους» και ειδικά στον εθνικό τους εργολάβο ,που αποκαλύφθηκαν μετά την δημοπρασία, με το ανέκδοτο πόθεν έσχες από τους «βοσκότοπους της Ιθάκης» έδειξαν όμως ξεκάθαρα ποιες ήταν οι επιδιώξεις τους.
Ο πόλεμος στον Στουρνάρα ,οι εργολαβίες της Τράπεζας Αττικής ,η απόπειρα εκφοβισμού της ΤτΕ με τον έλεγχο στην γυναίκα του διοικητή της, η τιμωρία του Ντογιάκου στο δικαστικό σώμα για να μην πάρει μέρος στις εκλογές των εισαγγελέων,όλα αυτά τα γεγονότα που στην συνέχεια ακολούθησαν με καταιγιστικούς ρυθμούς και γράφουν σήμερα στα πρωτοσελιδά τους οι εφημερίδες δείχνουν ότι ό πόλεμος στην διαπλοκή παρέμεινε μόνο σε επίπεδο συνθηματολογίας και η κυβέρνηση αυτή αρέσκεται μόνο να διαπλέκεται!
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός ψήφισε δυο φορές μιαν κυβέρνηση που επιδίδεται μόνο σε μεθοδεύσεις για το πως θα παραμείνει στην εξουσία. Δυστυχώς ο ελληνικός λαός ψήφισε μια κυβέρνηση που αδιαφορεί για τον ιδιωτικό τομέα και την ελεύθερη αγορά ,μια κυβέρνηση που δεν δημιουργεί ανάπτυξη, δεν προστατεύει την εργασία. Είναι μια κυβέρνηση που οδηγεί σε ταξικό μίσος και διχάζει τους πολίτες της, ενδιαφέρεται μόνο για το αριστερό της κομματικό ακροατήριο, που φροντίζει επιμελώς να βολέψει στο ελληνικό δημόσιο.
Μια κυβέρνηση που δημιούργησε χάος με το προσφυγικό στα νησιά,μια κυβέρνηση επικίνδυνη για την δημόσια ασφάλεια της χώρας,μια κυβέρνηση που κλείνει το μάτι στην ανομία στα αστικά κέντρα . Μια κυβέρνηση που με την υπερφορολόγηση στους εργαζομένους χρηματοδοτεί μόνο τους μετακλητούς «σερβιτόρους» της και δημιουργεί ατέλειωτες νέες στρατιές ανέργων με τους επιχειρηματίες να μεταναστεύουν, μια ηγεσία ανεύθυνη να κάνει κάτι για να δημιουργήσει έστω και μια νέα θέση εργασίας, ανίκανη να δημιουργήσει ανάπτυξη βοηθώντας την εθνική οικονομία.
Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο τους τέρατος που κυβερνά την χώρα τα τελευταία δυο χρόνια και δυστυχώς κραυγές απελπισίας όπως αυτές της κυρίας Τσικρίκα και της Ειρήνης Σαββοπούλου δεν εισακούγονται, αντιθέτως λοιδορούνται και δέχονται πόλεμο λάσπης από τους υπουργούς και τους στρατολογημένους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα social media. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όλοι θα το έχουν καταλάβει εσχάτως, μας οδηγεί μαθηματικά στις ουρές του ΟΑΕΔ, εκλιπαρώντας για ένα δελτίο, ένα voucher ελεημοσύνης. Νομίζουν ακόμη ότι απευθύνονται σε «γιδότοπο» και του τάζουν «βοσκοτόπια!» Ανοχή άλλη λοιπόν δεν πρέπει να υπάρξει και θα πρέπει να φύγουν…
Θα κάτσουν, λέει, τρεις μέρες κλεισμένοι σε ένα κτίριο της Γ.Γ Ενημέρωσης ,όπως στα κέντρα νεοσύλλεκτων, στον στρατό για να βγάλουν τις τηλεοπτικές άδειες ! Η παραμονή τους θυμίζει άγριο τηλεοπτικό reality εγκλεισμού και ο απώτερος σκοπός τους, εκτός ίσως, από το να βάλουν τους δικούς τους παίχτες στο τηλεοπτικό παιχνίδι, να κλείσουν και μερικά- αντίπαλα με αυτούς- ιδεολογικά κανάλια, είναι να χαρίσουν και άφθονο θέαμα στην αρένα. Να χτυπήσουν την διαπλοκή και τα βοθροκάναλα που είπε και ο »πολύς » Πολάκης. Ο στόχος να γίνει η δουλειά αλλά να κερδηθούν και οι εντυπώσεις. Αν όμως ήθελαν να τα βάλουν με την διαπλοκή πραγματικά θα ‘εκαναν τις ανεξάρτητες αρχές ισχυρότερες ώστε να έλεγχαν καλύτερα τους δανειζόμενους καναλάρχες και τις δανείστριες τράπεζες. Η Υπόθεση Γεωργίου όμως και η ΕΛΣΤΑΤ στην δικαιοσύνη καταδυκνείει ακριβώς το τι θέλουν να κάνουν με την διαπλοκή.
Είναι απίθανο το πως οργάνωσαν έτσι έναν διαγωνισμό για τηλεοπτικούς σταθμούς! Δεν το λές και πρώτη προτεραιότητα όταν έχεις λαό που δοκιμάζεται και πεινάει , δεν μπορεί να είναι η πρώτη σου επιλογή οι άδειες των καναλαρχών,κι όμως αυτοί τους έβαλαν μέχρι και …κρεβάτια εκστρατείας !
Οι συνειρμοί με το κλείσιμο και την αφαίρεση άδειας των τηλεοπτικών σταθμών στην Βενεζουέλα από τους Μαδούρο και Τσάβες, σταθμούς με 50 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, κάτι παραπάνω από φυσιολογικοί…
Μέσα σε μόλις δυο βδομάδες έχουμε δει τόσες καθεστωτικές πρακτικές και απόπειρες λογοκρισίας που θα μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με την περίοδο της χούντας, ευτυχώς ακόμη, χωρίς τους ξυλοδαρμούς και τις φυλακίσεις στα κρατητήρια.
Στις 10 Αυγούστου ένας δημοσιογράφος της ΑΥΓΗΣ έγραψε άρθρο για το πως πίσω από τον πρωταθλητισμό, τα μετάλλια, τους Ολυμπιονίκες κλπ, «κρύβονται» συμφέροντα, κυκλώματα, εταιρίες, ντόπες, επιτήδειοι, καρφώνοντας με αυτόν τον γελοίο τρόπο την πολιτική συμπόρευση του Πύρρου Δήμα με το ΠΑΣΟΚ. (οι ντοπέ Ολυμπιονίκες, οι Ολυμπιονίκες-δημόσιοι υπάλληλοι που δεν αγωνίζονται συχνά και οι Ολυμπιονίκες που συντάχθηκαν με τους προδότες ήταν το κεντρικό νόημα του άρθρου αν δεν το έχετε καταλάβει.)
Η Ολυμπιονίκης Στεφανίδη μετά τη κατάκτηση του χρυσού δέχτηκε επίπληξη γιατί , δεν διαβάζει την εφημερίδα Αυγή.
Στα σόσιαλ μίντια συνεργάτες της κρατικής ΕΡΤ μπλοκάρουν ασύστολα όσους διατυπώνουν τις διαφωνίες τους με τον δημόσιο λογαριασμό της στο twitter.
Επιτίθενται επίσης στον ΑΡΚΑ, έναν από τους καλύτερους καρτουνίστες της χώρας, γιατί απλώς βλέπει αυτό που βλέπουν τώρα οι περισσότεροι Έλληνες και το καυτηριάζει. Οι επιθέσεις είναι μερος μιας -πάντα- πολύ καλής, συντονισμένης επίθεσης που δέχονται για περισσότερα από έξι χρόνια φιλελεύθεροι δημοσιογράφοι ,αρθρογράφοι γνώμης και γελοιογράφοι στα ΜΜΕ, οι οποίοι ενημέρωναν και ενημερώνουν με συνέπεια το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό για το τι θα ακολουθούσε με μια πιθανή διακυβέρνηση του Συριζα.
Οι περισσότεροι στα σοσιαλ μήντια φαίνεται ότι είναι στρατολογημένες ομάδες έμμισθων τρολς από την ομάδα επικοινωνίας -προπαγάνδας του αριστερού »εκτρώματος.»
Από την προσπάθεια για συνταγματική αναθεώρηση , την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την απόπειρα διεμβολισμού στο καραμανλικό στρατόπεδο (με την παραπομπή του Γεωργίου για τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), ακόμη και την συμπόρευση με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές για να μικρύνουν το ΠΑΣΟΚ ,οι βρώμικες πρακτικές δίνουν και παίρνουν. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνον γκεμπελίστικες πρακτικές και σταλινική προπαγάνδα για να παραμείνουν στην εξουσία.
Στην Οικονομία η ύφεση φτάνει το 0.7% με πιθανή αύξηση στο 0,9%, στην συμφωνία για τον δανεισμό με τους εταίρους έχουν κάνει φυσικά μόνο δυο από τα δεκαπέντε προαπαιτούμενα που τους έθεσε η τρόικα, στις ιδιωτικοποιήσεις που θα φέρουν θέσεις εργασίας παίζουν με την εμφάνιση αρχαίων στο Ελληνικό καθυστερήσεις!
Με την κοινωνία διαλυμένη σε αποσάθρωση, την οικονομία σακατεμένη,την μεσαία τάξη εξαφανισμένη από τους φόρους και τα βάρη ,την αφόρητη πίεση από το μεταναστευτικό και την γενικότερη αστάθεια στην περιοχή της Μεσογείου η συνεχής παραγωγή κουτοπονηριάς και η αδιάλειπτη παραγωγή προπαγάνδας δείχνουν ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει.
Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει γρήγορα αλλιώς θα γίνουμε η Βενεζουέλα της Ευρώπης.
Λάκης Λαζόπουλος :«Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μία ιδέα. Αυτό το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη»
Steven Hawking:“Things can get out of a black hole both on the outside and possibly to another universe. So if you feel you are in a black hole, don’t give up – there’s a way out.»
Κυρία μου τι θα απαντούσαν στον Λαζόπουλο τα ΑΜΕΑ όλου του κόσμου;
Τι θα απαντούσαν,θα του λέγανε αυτοί και ο άνθρωπός τους;
Aυτοί, που χωρίς πόδια, υπεράνθρωπα κινούν το αμαξίδιό τους
και δίνουνε την μάχη τους,το χρωστούν στον εαυτό τους
Αυτοί, πού λόγω της παράλυσης στην μέση λίγο αργούνε
όμως όλα τα κάνουνε και όλα τα μπορούνε…
Κυρία μου είναι μεγάλη προσβολή για ανθρώπους που παλεύουν
να ακούν πως επειδή είναι καθηλωμένοι σε αμαξίδιο ,
καθηλωμένες και οι ιδέες που πρεσβεύουν!
Να ακούν πως η αναπηρία στο σώμα προκαλεί εμμονές, σε κάνει κολλημένο
Ποιο άρρωστο μυαλό το σκέφτηκε αυτό και ποιο διεστραμμένο;
Έχασε ο Λαζόπουλος και ο γκαιμπελισμός του
Τον έφαγε η διχαστική του λογική και ο φανατισμός του
Τον έφαγε η προπαγάνδα του και ο συριζαϊσμός του
Τον έφαγε η δική του εμμονή και ο αντιγερμανισμός του
Και τώρα τον σατιρικό που κάποτε παρίστανε τον νέο Αριστοφάνη,
όλοι τους φτύνουν
Πέρασε, δεν ακούμπησε,καλύτερα άλλη δουλειά να βρει κι
Πως θα σας φαινόταν αν η διδασκαλία του αρχαίου δράματος παρουσιαζόταν σε ακροατήριο γεμάτο με βετεράνους Aμερικανούς στρατιώτες και τραυματίες πολέμου σήμερα;
Πως θα σας φαινόταν αν οι τραγωδίες του Σοφοκλή διαβάζονταν από τους ίδιους τους πεζοναύτες και μετά άνοιγε ένας διάλογος σε μια προσπάθεια οι τραυματισμένοι ψυχικά στρατιώτες να βρούν διέξοδο μέσα από την αρχαία τραγωδία;
H εταιρία παραγωγής »Θέατρο του Πολέμου » παρουσιάζει τις τραγωδίες Σοφοκλή Αίας και Φιλοκτήτης στις στρατιωτικές και πολιτικές κοινότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Αυτά τα αρχαία, αλλά διαχρονικά έργα, καθολικά απεικονίζουν τις ψυχολογικές και σωματικές πληγές των πολεμιστών μετά τον πόλεμο.
Με την παρουσίαση της αρχαίας,υψηλής δραματουργίας σε πολιτικά αλλά κυρίως σε στρατιωτικά ακροατήρια, η αμερικανική εταιρεία παραγωγής αποπειράται να αποστιγματίσει από τον ψυχολογικό τραυματισμό τους βετεράνους και να ευαισθητοποίησει σε θέματα ψυχικής υγείας, κάνοντας τους στρατιώτες πιο ανθεκτικούς,πιο δυνατούς μέσα στις δικές τους κοινότητες, των βετεράνων, τις οικογένειές τους και τον υπόλοιπο περίγυρο.
Έχει ειπωθεί κι άλλες φορές για το αρχαίο ελληνικό δράμα με αυτήν την τόσο ζωηρή αφήγηση, ότι φέρνει σε κάτι σαν θεραπεία επανένταξης. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί ότι το παίξιμο μιας τραγωδίας στην αρχαιότητα από πολίτες που είχαν κάνει μάχιμοι ήταν και ένα τελετουργικό από παλαίμαχους για βετεράνους. Τα μέτωπα, εξηγεί η αμερικανική εταιρία παραγωγής» Τheatre of War’ εκείνη την εποχή για την Αθήνα ήταν πολλά, όταν παίζονταν οι τραγωδίες του Σοφοκλή και η Ορέστεια του Αισχύλου,μιλάμε για πόλεμο ανοιχτό σε έξι μέτωπα. Το κοινό για τους οποίους έγιναν τα έργα αυτά ήταν αναμφίβολα πολίτες-στρατιώτες. Επίσης, οι ίδιοι οι ερμηνευτές της τραγωδίας ήταν πιο πιθανό να είναι βετεράνοι ή δόκιμοι στρατιώτες.
Ιδωμένο λοιπόν μέσα από αυτό το πρίσμα, το αρχαίο ελληνικό δράμα φαίνεται να βοηθά τους παλαιμάχους να επιστρέψουν στην πολιτική ζωή μετά από δεκαετίες μάχιμης θητείας ξεπερνώντας ψυχολογικά και σωματικά τραύματα και διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους, την ταυτότητα και την τιμή τους.
Η εταιρεία έχει παρουσιάσει πάνω από 300 παραστάσεις του Σοφοκλή για το στρατιωτικό και πολιτικό κοινό σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Οι παραστάσεις έχουν παιχτεί στο Πεντάγωνο, το Γκουαντάναμο, στο Walter Reed Army Medical Center, σε καταφύγια αστέγων, αμφιθέατρα, θέατρα και εκκλησίες. Μέχρι σήμερα, πάνω από 60.000 μέλη στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους έχουν παρακολουθήσει και συμμετάσχει σε παραστάσεις του Θεάτρου Πολέμου ενώ μετά από κάθε παράσταση ακολουθεί συζήτηση των παρευρισκομένων.
Να σημειωθεί ότι μια γενναιόδωρη δωρεά για την προσπάθεια έγινε και από το Ιδρύμα Σταύρος Νιάρχος.
Γνωστοί ηθοποιοί όπως ο Jay O. Sanders και η βραβευμένη με θεατρικό Τόνι, Maryann Plunkett, διαβάζουν Αίαντα του Σοφοκλή σε google hangouts. H νεά τεχνολογία στην υπηρεσία του ακροατηρίου για ένα αρχαίο δράμα. Αμφιβάλω αν το έχουμε δοκιμάσει ποτέ έστω στα σχολεία μας με την επιδερμική διδασκαλία, που πάντα περιορίζεται κυρίως σε γραμματική ανάλυση των αρχαίων ελληνικών,λίγη μετάφραση και το συντακτικό.
Ο Νίτσε είχε γράψει σχετικά στο δοκίμιό του »Εμείς οι Φιλολόγοι» το 1870, στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, για την διδασκαλία των κλασσικών ελληνικών κειμένων ότι είναι αποκομμένα από την εμπειρία και θα έπρεπε να συζητούνται σε βαθύτερο επίπεδο.
Νομίζω είχε δίκιο και τρανή απόδειξη η χρησιμότητά της αρχαίας τραγωδίας από την ‘Τheatre Of War’ και η βοήθειά της στην ψυχολογική στήριξη των σημερινών βετεράνων πολέμου!
Toν Κωστή Ζομπανάκη τον είχα ακούσει μόνο ως επιχειρηματία που πατεντάρησε για το εξωτερικό τον καφέ freddochino.
Βλέποντας την συνέντευξη άρχισα να ψάχνω και διαπίστωσα ότι παράλληλα με τις επιχειρήσεις του και την πολύ καλή κατάρτισή του (harvard) , ασχολείται και με το μπάσκετ του Ρεθύμνου. Η συνέντευξή του στο κρητικό κανάλι είναι must-see πριν πάτε να ψηφίσετε για να διακρίνετε σε βάθος τι πολιτικούς διαθέτουμε στο αθηνοκεντρικό μας κατεστημένο αλλά και ποια είναι η δύναμή μας σε ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν, απογειώνοντας αυτήν την ταλαιπωρημένη χώρα.
Ο Ζομπανάκης λοιπόν, και για να μην σας κουράσω ,αποδομεί μέσα σε 15 λεπτά Βαρουφάκη και Τσίπρα με έναν ασύλληπτο τρόπο που κανένας πολιτικός τους αντίπαλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. Κανένας τουλάχιστον από αυτούς που βλέπουμε σε πάνελ στα μεγάλα ελληνικά τηλεοπτικά δίκτυα.
Με σύμμαχο τον ορθολογισμό και την ευφυΐα του ο Ζομπανάκης, καθώς και με απλά ελληνικά κονιορτοποιεί στην κυριολεξία την επιλογή του Έλληνα πρωθυπουργού να υπουργοποιήσει τον Γιανη Βαρουφάκη, όπως αργότερα αποδομεί και τον ίδιο τον Έλληναπρωθυπουργό.
Είναι μια ιστορία που δεν ξέρετε και έχει ιδιαίτερο ενδιάφερον να την μάθετε μια και αφορά τον Τσίπρα και τον πρώην αριστερό πρόεδρο της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα. Καταναλώστε υπεύθυνα την συνέντευξη Ζομπανάκη και κατόπιν πηγαίνετε στην κάλπη να ψηφίσετε για το μέλλον της χώρας σας στην Ευρώπη ή την βαλκανική…Καταναλώστε γιατί μας αξίζουν καλύτεροι πολιτικοί από την αριστερά,καλύτεροι από την δεξιά και το κέντρο,άνθρωποι χωρίς ιδεοληψίες και κάλο στον εγκέφαλο που θα πάνε την χώρα μπροστά…
Όλοι ξέρουμε τις δύσκολες στιγμές που θα περάσει η κυβέρνηση για να ψηφιστούν τα σκληρά μέτρα στο κοινοβούλιο και να κλείσει η συμφωνία με την ΕΕ. Τα τύμπανα του πολέμου έχουν ήδη αρχίσει να χτυπούν στην Ελλάδα με την συμφωνία ακόμη να είναι στον αέρα, το ΔΝΤ να θεωρεί υπερβολική την φορολόγηση, τους θεσμούς να ζητούν μειώσεις στις επικουρικές κλπ. Η αντιπολίτευση σηκώνει τους τόνους και έχει δίκιο να μιλά για μια επώδυνη συμφωνία με βαριά, ασήκωτη φορολόγηση των πολιτών, της τάξης των 8 δις ευρώ για το 2015-16.
Οι συνταξιούχοι φωνάζουν για τις συντάξεις τους αλλά οι μισθωτοί δεν έχουν μαντήλι για να κλάψουν,πόσο μάλλον να τους στηρίξουν και υπομένουν στωικά -ακόμη μια φορά- το μαρτύριό τους. Οι νησιώτες θέλουν να περνούν καλά επιδιώκοντας να διατηρήσουν το προνόμιο του χαμηλού ΦΠΑ λόγω της νησιοτικότητας τους και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κυρηξουν πόλεμο σε περίπτωση που χαθούν τα μπόνους και εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο.
Ο Τσίπρας μπορεί να είναι υπεύθυνος ,ακόμη μια φορά, (από το 2012) για τις εκλογές που προκάλεσε και χάθηκε η ευκαιρία για ανάπτυξη (οδεύουμε προς ύφεση),όμως δεν είναι υπεύθυνος για όσα στραβά έγιναν επί πέντε χρόνια στην χώρα μας. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ευθύνονται κυρίως, μαζί με τους δανειστές, για τις μεταρρυθμίσεις που δεν προχώρησαν, για τα ισοδύναμα των φόρων που προτιμήθηκαν και για όσα δεν έκαναν που τώρα ζητούνται αποκλειστικά από τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Ο ίδιος βαρύνεται για τις αδιανόητες παροχές που υποσχέθηκε, το μετεμφυλιακό σύνδρομο και την δημαγωγία που καλλιέργησε για να βγει πρωθυπουργός ( το είχε πράξει με τα Ζάππεια και ο Σαμαράς) ,αλλά και για το επιτελείο που επέλεξε να διορίσει σε καίριες κυβερνητικές θέσεις.
Οι μισοί του υπουργοί είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν μια σειρά από δύσκολα ζητήματα στα πιο κρίσιμα υπουργεία και η ζημιά που έχει γίνει επί πέντε μήνες απραξίας μπορεί να είναι και μη αναστρέψιμη.
Οι μισοί του βουλευτές πάλι είναι σταλινικοί,τροτσκιστές,αναρχικοί,αριβίστες παλαιοπασόκοι και ακροδεξιοί. Με αυτό το εκρηκτικό, ετερόκλητο κοκτέιλ στις δυνάμεις της συμπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κάνει τον μικρό ΣΥΡΙΖΑ ,που ξαφνικά μεγάλωσε, ένα αστικό κόμμα που να εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Ο Τσίπρας έχει τεράστια ευθύνη και για την εμπιστοσύνη που επέδειξε στον πιο καταστροφικό υπουργό Οικονομικών που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, δηλαδή τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Η αμηχανία του πρωθυπουργού φαίνεται στον μορφασμό του που μοιάζει με χαμόγελο. Οσο γι’ αυτό που τον περιμένει πίσω στην Αθήνα, φαίνεται στο σκοτεινό ύφος του Νάρκισσου, που τον ακολουθεί.
«Για να το πούμε καβαφιστί, «εξευτελίσθη πλήρως, μία ροπή του λίαν απαγορευμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Εννοώ, φυσικά, τον ναρκισσισμό του», γράφει ο «Φαληρεύς» σήμερα στην «Καθημερινή».
Τα έξοχα σχόλια και η φωτογραφία από το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή.
Έχουμε γράψει σχετικά άρθρα στο parodynews για τον αμετανόητο νάρκισσο που του ανατέθηκε το πιο ευαίσθητο υπουργείο αλλά παίζει επί πέντε μήνες το δικό του προσωπικό, ηγετικό παιχνίδι χωρίς να ενδιαφέρεται για την σωτηρία της χώρας του. Η αξιοπιστία μας στις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ των 188 χωρών όλου του κόσμου έχει φτάσει στο ναδίρ χάρη σε αυτόν τον κύριο και είναι λάθος του πρωθυπουργού που ακόμη δεν τον έχει σχολάσει…
Ο Βαρουφάκης-και να μου το θυμηθείτε- παραμένει μεγάλος πονοκέφαλος για τον Τσίπρα , η συμβίωση μαζί του έχει γίνει ανυπόφορη ,ό ίδιος δεν διστάζει και δεν θα διστάσει να αδειάσει ακόμη και τον πρωθυπουργό που τον υπουργοποίησε . (Τολμώ να κάνω μια πρόβλεψη για την μετέπειτα στάση του, η στιγμή πλησιάζει.)
Ο Βαρουφάκης θα είναι το νέο τηλεοπτικό σίριαλ μετά την ΠτΒ κυρία Κωνσταντοπούλου και η σύγκρουση αναμένεται σφοδρή…
Δημιουργική ασάφεια και στις υπογραφές ,όμως διαχωρίζουμε την θέση μας από τον πρωθυπουργό, το ζητούμενο έτσι κι αλλιώς είναι η δική μας υστεροφημία και ότι δεν λυγίσαμε…
‘Τα κύματα χτυπούν νωχελικά πάνω στην ακτογραμμή,καθώς η εικόνα τρεμοπαίζει και σε προετοιμάζει για κάτι φοβερό που θα ακολουθήσει. Η υποβλητική μουσική ξεκινά καθώς μια φαινομενικά ατελείωτη παρέλαση μαυροντυμένων δολοφόνων περπατεί δίπλα δίπλα με τα υποψήφια θύματά τους. Τα πλάνα εναλλάσσονται σε κοντινά, πιο γενικά, δείχνοντας όλη την παραλία με ένα επιδέξιο μοντάζ υπό διαφορετικές γωνίες λήψης, σαν τα βίντεο του MTV.
Ο φακός καθυστερεί να δείξει τον τρόμο στα πρόσωπα των θυμάτων ,το σασπένς και η δράση κορυφώνεται όσο μπορεί καθώς τα πλάνα εναλλάσσονται και ανάμεσα στις πορτοκαλί στολές των θυμάτων και τους μαυροντυμένους νίνζα δολοφόνους, ο ένας που ξεχωρίζει από το καμουφλάζ του στην στολή, ξεκινά να μιλά τα αγγλικά με αραβική προφορά.
Οι απειλές του πάνω ακριβώς από τα κεφάλια των 21 χριστιανών κοπτών,που είναι γονατισμένοι στην άμμο, φαντάζουν ακόμη πιο απειλητικές όταν δείχνει τον δρόμο προς την Ευρώπη και την Ρώμη, λέγοντας πως θα έρθει και η σειρά μας! Οι σκηνές προκαλούν δέος! Το μήνυμα που στέλνει είναι σαφέστατο¨: Θα περάσουμε στην απέναντι όχθη πολύ γρήγορα.
Θα μπορούσε να είναι μια φρικιαστική ταινία του Χόλιγουντ, ένα φίλμ που σε κρατά σοκαρισμένο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, οι αποτρόπαιες σκηνές της σφαγής δεν αντέχονται, είναι ένα μακάβριο βίντεο,ένα σπλάτερ film χωρίς όμως οπτικά εφέ.
Οι ταινίες «splatter» χαρακτηρίζονται από εκτενείς σκηνές φόνων με υπερβολική αιματοχυσία, στυλιζαρισμένα πλάνα και ασυνήθιστη μουσική επένδυση. Στο βίντεο του isis τα στοιχεία αυτά είναι έντονα χωρίς να χρειάζεται δραματοποίηση, γιατί απλά είναι αληθινά.
Την βιαιότητα του συγκεκριμένου βίντεο δεν διαθέτει ούτε το game of thrones ένα εκπληκτικό σίριαλ του HBO ,το όποιο και φημίζεται για τον πρωτοφανή ρεαλισμό και τις βίαιες σκηνές του. Όμως ακόμη και το Fiction δηλαδή η φαντασία, όπως λέει και κάποιος φίλος στο τουίτερ: »Fiction obeys to rules, reality doesn’t!»
Ο απόλυτος σαδισμός και το πιο νοσηρό έγκλημα στο βίντεο ολοκληρώνεται αργά, αργά , σχεδόν με αριστοτεχνική μαεστρία. Όλοι ξέρουν τι θα ακολουθήσει, αλλά πολλοί λίγοι αντέχουν να δουν μια μοναδικής φρικαλεότητος, τέτοια, μαζική εκτέλεση.
Έχουν προηγηθεί οι αποκεφαλισμοί των δυτικών δημοσιογράφων, το κάψιμο του Ιορδανού πιλότου,η επίθεση στο περιοδικό Charle Hebdo και άλλη μια επίθεση στην Κοπεγχάγη από μοναχικούς λύκους ή μπορεί και στρατολογημένους από το ISIS.
Το μάτι, λοιπόν, κανονικά θα έπρεπε να είχε συνηθίσει…
Όμως και πάλι ,όχι! Δεν αντέχεται τέτοια σφαγή!
Τα θύματα σπρώχνονται με το κεφάλι πάνω στην άμμο και αποκεφαλίζονται με αυτά τα στρατιωτικά μαχαίρια, όπως του Σταλόνε στο φίλμ Κόμπρα. Το κομμένο κεφάλι του κάθε κάθε χριστιανού κόπτη από τους 21 τοποθετείται πάνω στην πλάτη του και καθώς το αίμα ρέει σαν ποτάμι στην θάλασσα, εκείνη αλλάζει χρώμα.
Το ισλαμικό κράτος σπέρνει τον φόβο παγκοσμίως…
Στις εκστρατείες του στη Συρία και το Ιράκ,οι τζιχαντιστές πέτυχαν πλήρως στο να καταρρακώσουν το ηθικό των αντιπάλων τους. Η ακραία βία και η βαναυσότητα στις μεθόδους, που χρησιμοποιoύν για βασανισμό οι εξτρεμιστές του isis προκαλεί δέος. Οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι εκτελούνται κατά εκατοντάδες, οι άπιστοι και οι αλλόθρησκοι σφάζονται όπως το κρέας χαλάλ μεχρι να στεγνώσει ο λαιμός τους από το αίμα.
Οι στρατιώτες από τις αραβικές χώρες καίγονται ζωντανοί,σταυρώνονται ή ποδοπατούνται από το πλήθος.
Οι γυναίκες πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα,τα παιδιά πυροβολούνται αν θα δούν ποδόσφαιρο ή αν τολμήσουν να ντυθούν ή να παίξουν με δυτικής προέλευσης παιχνίδια…
Οι βασανισμοί γίνονται γνωστοί μέσω ενός ευρύτατου προπαγανδιστικού μηχανισμού με δεκάδες, εκατοντάδες account στα social media ,προώθηση των βίντεο στις βιντεοπλατφόρμες και μηνύματα που μεταφέρουν οι ιεροκήρυκες του μίσους σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. Το isis προσφέρει συχνά θέσεις εργασίας στα social media για να προωθήσει την προπαγάνδα του σε facebook και twitter, ενώ το propaganda machine που χρησιμοποιείται στο Ιντερνετ, είναι όμοιο με αυτό των «αιρέσεων!»
Για να προωθήσουν την προπαγάνδα τους μέχρι και περιοδικό έβγαλαν!
Οι συμβολισμοί των βίντεο του isis ,όπως γράφει και ο Χουσεΐν Ιμπίς, ένας ανώτερος συνεργάτης στο Task Force Αμερικής για την Παλαιστίνη στους Νew York Times βγάζουν μάτι με πολύπλευρα μηνύματα που απευθύνονται παντού: ΟΙ πορτοκαλί στολές των ομήρων παραπέμπουν στο Γκουαντάναμο, ο δήμιος με την στολή παραλλαγής δείχνει την θάλασσα, δείχνοντας με το χέρι του την κατάκτηση της Ρώμης και της Ευρώπης, εξηγώντας παράλληλα το πως οι ΗΠΑ εξαφάνισαν στα κύματα τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Είμαστε μάρτυρες,τονίζει ο Ιμπίς, ίσως της μεγαλύτερης διεθνούς εθελοντικής δύναμης από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
Χιλιάδες που σπεύδουν από από την Ευρώπη και την Ασία να καταταγούν στις δυνάμεις του isis, που τώρα προσπαθεί να επεκταθεί μέχρι την πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη…
Στο Ιράκ και την Συρία κατάφεραν να εξοντώσουν όλους τους αντιπάλους τους, παίρνοντας με το μέρος τους, σχεδόν όλους τους φυλάρχους και τους πολέμαρχους,τους σουνίτες αξιωματικούς του Σαντάμ Χουσεϊν. Είναι λογικό το γιατί και το εξηγεί ο Ιμπίς:
Kάθε νέα έκδοση των βίντεο,παραγωγής του isis, συναγωνίζεται την άλλη σε βαρβαρότητα και σαδισμό, πως να μην κατατρομοκρατηθεί λοιπόν ο αντίπαλος;
Το αφήγημα των τζιχαντιστών υπόσχεται αποτελεσματικά αντίποινα εναντίον όσων έχουν βλάψει το Ισλάμ, ένα ενιαίο ισλαμικό κράτος του Λεβάντε και τον παράδεισο για τους μαχητές- εκδικητές του Αλλάχ. θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως όραμα του Μπιν Λάντεν και της Άλ Κάϊντα (δεν έζησε για να το δει) με την οποία όμως οι τζιχαντιστές του isis στην συνέχεια δεν τα βρήκαν και πολέμησαν εναντίον της Άλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάϊντα) στην Συρία.
Οι επιχειρησιακές πρακτικές του Μπιν Λάντεν με του isis είναι η μέρα με την νύχτα ή αν θέλετε-κατά την δική μας ιστορία της τρομοκρατίας- το χάσμα μεταξύ 17Ν και Πυρήνων της Φωτιάς. Στην δεύτερη περίπτωση, δεν ισχύει μόνο ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά η τελική επιδίωξη, εκτός από την ήττα του εχθρού, είναι και ο εξευτελισμός ή η καταρράκωση του ηθικού του, κάτι που καταδεικνύει και τον βαθμό του φανατισμού.
Η επιστροφή του χαλιφάτου θα κάψει «τον στρατό των σταυροφόρων στην »Dabiq» (μια συριακή πόλη η οποία κατά την παράδοση, είναι το μουσουλμανικό ισοδύναμο του Αρμαγεδδών).
Το Αtlantic σε ένα αναλυτικό άρθρο του για το isis γράφει, ότι, οι τζιχαντιστές είναι μοντέρνοι κοσμικοί άνθρωποι, με σύγχρονες πολιτικές ανησυχίες, που φορούν όμως μια μεσαιωνική θρησκευτική μεταμφίεση που ταιριάζει στο Ισλαμικό Κράτος.
Και πράγματι, πολλά από όσα πράττουν σήμερα μας θυμίζουν την εποχή που ο σερ Φράνσις Ντρέηκ έγραφε για την ανάγκη οι δυτικές δυνάμεις να πολεμήσουν τις βαρβαρότητες του Τούρκου Σουλτάνου στην οθωμανική αυτοκρατορία…
Επιβάλουν την Σαρία στα εδάφη που κατακτούν, επιστρέφουν τον πολιτισμό στον 7ο αιώνα, στην εποχή του Μωάμεθ, και συντρίβουν τους αντιπάλους τους, άλλες εθνότητες αλλά και τους ίδιους τους μουσουλμάνους, που αντιτίθενται στην πολιτική τους, όπως ακριβώς έπραττε στους πολέμους του και ο προφήτης τους.
O καθηγητής Bernard Haykel του Τμήματος του Πανεπιστημίου του Πρίνστον από την Εγγύς Ανατολή γράφει ότι οι τζιχαντιστές του isis δεν είναι αποκομμένοι από τα ισλαμικά ιερά κείμενα, όπως πιστεύουν πολλοί , αντιθέτως μελετούν και ξέρουν αυτά τα κείμενα καλύτερα από ό,τι οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι!
Το isis αυτήν την στιγμή έχει κηρύξει τον πόλεμο,σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Έχει ανοίξει μέτωπα εκτός από το Ιράκ και την Συρία,στην Λιβύη, την Ιορδανία και την Σαουδική Αραβία,με τον Λίβανο και την Άίγυπτο,χώρια τις επιθέσεις που έκανε στην Ευρώπη. (Παρίσι και Κοπεγχάγη)
Οι σύμμαχοι και οι αραβικές χώρες απαντούν στις απειλές του,μεχρι σήμερα, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Και όμως,για την σχεδόν παραμελημένη, ιδεολογική δύναμη της προπαγάνδας των τζιχαντιστών του isis,το υπερόπλο δηλαδή που χρησιμοποιεί για να στρατολογεί γρήγορα νέους και πρόθυμους να πολεμήσουν στις γραμμές του, έχουν γίνει πολύ λίγα.
Ο ιερός, επικοινωνιακός του πόλεμος βρίσκει ευήκοα ώτα , πλέον απευθύνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, νεοσύλλεκτοι ετοιμοι να συνταχθούν στο πλευρό του ιμάμη Αλ Μπαγκντάτι και να πολεμήσουν, αναπληρώνοντας γρηγορα τις απώλειες από τις αεροπορικές επιθέσεις.
Ο ιμάμης του isis Abu Bakr al-Baghdadi
Την εκτίμηση ότι «η τζιχαντιστική τρομοκρατία μόλις αρχίζει» εξέφρασε ο Ισπανός εισαγγελέας Χαβιέρ Θαραγόθα, ειδικός στον ισλαμικό ιερό πόλεμο, τονίζοντας ότι υπάρχει κίνδυνος σύγκλισης της Αλ Κάιντα και της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.
«Είναι ένα φαινόμενο σε πλήρη εξάπλωση και θα χρειαστούν αναμφίβολα χρόνια για να ανατραπεί η τάση», δηλώνει σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Θαραγόθα.
Για την αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού πραγματοποιείται αυτές τις μέρες μια σύνοδος κορυφής στον Λευκό Οίκο. Στο επίκεντρο των νέων σχεδίων της κυβέρνησης Ομπάμα αναπτύσσεται ένα μικρό γραφείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Κέντρο Στρατηγικών Επικοινωνιών και Αντιτρομοκρατίας για να αξιοποιήσει όλες τις υπάρχουσες προσπάθειες »countermessaging» σε συνεργασία με το Πενταγώνο, την NSA και τις άλλες υπηρεσίες πληροφοριών.
Έκπληκτοι οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής ανακάλυψαν, όταν μπήκαν στο διαμέρισμα- γιάφκα του Χριστόδουλου Ξηρού στην Ανάβυσσο έναν ολόκληρο εξοπλισμό κομμωτηρίου, επικίνδυνο όμως για την τέλεση τρομοκρατικών και άλλων αξιόποινων πράξεων!
ΑΦΊΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΓΙΑΦΚΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ
Οι αστυνομικοί ερεύνησαν εξονυχιστικά όλο το διαμέρισμα στην Ανάβυσσο και βρήκαν:
2 καθίσματα
3 λουτήρες
2 καθρέπτες
2 κρεβάτια αισθητικής
1 κάθισμα πεντικιούρ
Βούρτσες, χτένες, μασιές, ψαλίδια ,τρέσες και extensions
7 πιστολάκια μάρκας Κάλλοσ-νίκοφ
Πολλές βαφές μαλλιών της Wella
ΑΦΊΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΓΙΑΦΚΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ
Αντί για σφαίρες βρέθηκαν προϊόντα νυχιών και ονυχοπλαστικής, όπως και άλλα προϊόντα μακιγιάζ.
Για την αναγνώριση των πειστηρίων του εγκλήματος κλήθηκε, ως ειδικός εμπειρογνώμονας από τα εργαστήρια της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας ο παγκοσμίου φήμης στον χώρο της τρίχας Τρύφωνας Σαμαράς. Tέλος με εντολή Σαμαρά όλα τα αποδεικτικά μεταφέρθηκαν στα εργαστήρια της ΕΛ.ΑΣ όπου ακόμη ερευνούνται…
Ο Χρήστος Στοϊλος έχει κερδίσει όλους τους διαγωνισμούς του enikos λες και είναι το τυχερό παπί της Ντισνεϊ ,δηλαδή ο Γκαστόνε Γκάντερ.
Είναι ο νικητής των διαγωνισμών του enikos.gr ο Χρήστος και κερδίζει ταξίδια, iPhone, ταμπλετ,ότι διαγωνισμό βγάζει ο enikos ο Στοϊλος πάντα είναι ο τυχερός. Φαντάσου πόση σημασία δίνουν εκεί στο site του enikos που ούτε τα ονόματα των κερδισμένων δεν αλλάζουν!
Στείλτε εσείς τα sms να κονομήσει ο Στοϊλος λοιπόν!
parodynews 