Το άρθρο του Θάνου Τζήμερου« Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια» προκάλεσε μια σειρά σοβαρών παρεμβάσεων για ένα σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, δεχόμενη τεράστιες μεταναστευτικές ροές από Ασία και Αφρική.
Φόβους για την μαζική μετανάστευση και την επιβολή κυριαρχίας στην Ευρώπη από την Ασία και την Αφρική είχε πρώτος διατυπώσει ο Enoch Powell, Άγγλος πολιτικός το 1968 στον γνωστό «Rivers of Blood» λόγο του, μια δημόσια ομιλία όπου αναγνώριζε συστημικούς κινδύνους για το κράτος από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση.
Η Οριάνα Φαλάτσι επίσης,είχε επισημάνει με το βιβλίο της »Οργή και Περηφάνεια» το 1993 τις επιπτώσεις κυρίως από μια μαζική μετανάστευση των μουσουλμάνων στην Γηραιά Ήπειρο. Η Φαλάτσι προειδοποιέι στο βιβλίο της ότι η στρατιωτική υπεροπλία της Ε.Ε δεν αποδυναμώνει την επιθετικότητα της ισλαμικής τρομοκρατίας, το αντίθετο μάλιστα την ισχυροποιεί και την εξοργίζει ακόμη περισσότερο,όντας όχι μια απλή διαμάχη αλλά ένας θρησκευτικός και επεκτατικός πόλεμος,περίπου σαν κι αυτόν που περιέγραψε ο Samuel Huntington στην »Σύγκρουση των Πολιτισμών». Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όμως, εκεί που οι οικονομίες ενοποιούνται και τα σύνορα καταρρέουν ή έννοια του πολιτισμού και των θρησκευτικών διαφορών δεν δύναται να γίνει μέσο περιχαράκωσης και να λυθεί με στρατιωτικού τύπου σταυροφορίες. Κατά συνέπεια οι πόλεμοι περιορίζονται σε τοπικό επίπεδο…
Στην Ελλάδα είχαμε εντοπίσει την έλλειψη μιας ανάλογης σοβαρής συζήτησης για το μεταναστευτικό από το parodynews με το άρθρο» Τα 224 στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών » όταν η χώρα διχαζόταν για τό αν θα έπρεπε να στηθούν χώροι συγκέντρωσης και απέλασης παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα, την στιγμή που, ήταν ήδη σε λειτουργία πάνω από 220 στρατόπεδα φιλοξενίας στις χώρες της Ευρώπης.
Πριν τα στρατόπεδα, αν θυμάστε ,υπήρχαν άνθρωποι που προτιμούσαν τους μετανάστες-μπουλούκια- στο κέντρο της Αθήνας με την εγκληματικότητα να έχει φτάσει στο ζενίθ, εξαιτίας ανύπαρκτων πολιτικών και βούλησης να δοθούν λύσεις για το μεταναστευτικό.
Το άρθρο Τζήμερου ήρθε σαν συνέχεια του άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου «Η πλάνη της πολυπολιτισμικότητας» (Athens Voice, 18 Ιουνίου 2014) με το οποίο η πιο κοσμοπόλιτισσα συγγραφέας εκφράζει τους φόβους της για την άνοδο των εξτρεμιστών μουσουλμάνων στην ΕΕ,μια απειλή υπαρκτή από τους τζιχαντιστές που εξάγει σωρηδόν τα τελευταία χρόνια η αστάθεια και οι συνεχείς πόλεμοι στην Μέση Ανατολή.
Τους ίδιους ακριβώς φόβους είχε εκφράσει με άρθρο του παλαιότερα ο αείμνηστος βουλευτής της Αριστεράς Μιχάλης Παπαγιαννάκης«Για μία πολυπολιτισμική σύγχρονη κοινωνία» (Καθημερινή, 31 Δεκεμβρίου 2006).
Το Ισλάμ,οι φανατικές μειονότητες και οι φονταμενταλιστές που βρίσκονται σ ε άνοδο στην Μέση Ανατολή και προσπαθούν να επιβάλλουν την ατζέντα τους στην Ευρώπη δεν λύνεται με την εύκολη προσέγγιση στο protagon για την πολυπολιτισμικότητα , την επικράτηση των θρησκειών και το ανάθεμα που έγραψε ο Τζήμερος.
Η παγκοσμιοποίηση και οι τεράστιες αλλαγές που συντελούνται -ακόμη και στους χάρτες με την αλλαγή των συνόρων-απαιτούν ψυχραιμότερες αναλύσεις από ‘ένα απλό ανάθεμα με το γνωστό ελληνικό ταμπεραμέντο.
Στις Βρετανία, Γερμανία,Γαλλία και τις μικρότερες χώρες της ΕΕ υπάρχει ισχυρό ρεύμα αντιμουσουλμανισμού που αφορά όμως συγκεκριμένες μειονότητες και ιμάμηδες που θέλουν να φέρουν στην Ευρώπη την Τζιχάντ. Από την άλλη όμως πλευρά στην αύξηση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην ΕΕ καταγράφονται χιλιάδες μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που με τις οικογένειές τους μετανάστευσαν διψασμένοι για περισσότερες ελευθερίες και φυσικά έναν πιο δυτικό τρόπο ζωής!
Η επιβολή της Σαρία,οι κλειτοριδεκτομές,η ισλαμική παιδεία, που δοκίμασαν να περάσουν φανατικοί ισλαμιστές στα αγγλικά σχολεία και η στρατολόγηση για την τζιχάντ στην ΕΕ και στους πολέμους της Μέσης Ανατολής δεν μπορεί να γίνει πράξη σε μια Ήπειρο με ισχυρές παραδόσεις , ήθη και αρχές ‘όπως η Ευρώπη και κάθε τέτοια προσπάθεια διαλύεται εύκολα…
ΚΑΙ είναι θετικό, ότι, τα εκατομμύρια μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που ζούν κι εργάζονται στην ΕΕ δεν ασπάζονται και δεν υιοθετούν τέτοιες πρακτικές.
Ο Τζήμερος στην κριτική για το άρθρο του από τον Μάνο Ματσαγγάνη απάντησε με ύβρεις και προσβολές από το facebook σε ένα θέμα και πρόβλημα τεράστιο όπως η πολυπολιτισμικότητα, ξεχνώντας τον πολιτισμό της Ευρώπης και τις επιρροές της από το μουσουλμανικό στοιχείο. Κι όμως η Ήπειρος με τους Έλληνες, Ρωμαίους,Κέλτες, Σλάβους, Ουράλιους, Εβραίους που ιστορικά ενώθηκε υπό την ηγεμονία της ρωμαιοκαθολικής και ορθόδοξης, χριστιανικής Θρησκείας ειρηνικά συνυπάρχει αιώνες τώρα και με τους μουσουλμάνους στα εδάφη της με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Βαλκάνια. Oι φόβοι για Ευραβία (Ευραραβία),ισλαμοποίηση της Ευρώπης κλπ αποδυναμώνονται αν διαβάσει κανείς τα στατιστικά για την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη ,τις σπουδές τους και την σημαντική συνεισφορά τους σε οικονομίες όπως η βρετανική και η γερμανική.
Η Σερίνα Αμπντέλ Φατάχ παίζει μπάσκετ στον Πρωτέα Βούλας και κέρδισε το πανελλήνιο πρωτάθλημα νεανίδων στην Πτολεμαΐδα.
Η στρατηγική της «ισλαμοφοβίας» | Άρθρα | Protagon
Το πρόταγμα των διαπολιτισμικών σχέσεων | Eagainst.com
Who Speaks for Islam: What a Billion Muslims Really Think
Islam’s European Hope Project Syndicate
The Strange Death of Multiculturalism– Project Syndicate
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η Αραβική ‘Άνοιξη και η κρίση στην Μέση Ανατολή δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής ακριβώς της τριβής και της δίψας των νέων μουσουλμάνων για περισσότερες ελευθερίες και δημοκρατία, ασχέτως της άδοξης κατάληξης με τους σεχταριστικούς-θρησκευτικούς πολέμους που διεξάγονται τώρα στην Μέση Ανατολή.
Η κριτική λοιπόν δεν μπορεί να είναι επιφανειακή σε μια σειρά από θέματα όπως το τζαμί της Αθήνας,τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μειονοτήτων,την διάλυση και την αποδυνάμωση των εξτρεμιστικών,τζιχαντιστικών στοιχείων στον πληθυσμό των μουσουλμάνων κλπ. Άλλωστε αν γινόταν κλειτοριδεκτομή στην Ελλάδα θα ξεκινούσε από την Θράκη και θα την είχαν ήδη καταγγείλει…
Ένα οργανωμένο κράτος (μέλος της Ε.Ε) που ελέγχει τον πληθυσμό του με ισχυρή νομοθεσία και κανόνες για τους πολίτες του αλλά και όσους θελουν να αποτελέσουν μέρος μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδος δεν μπορεί να φοβάται…
Ένα κράτος με σεβασμό στους νόμους του, ούτε ορδές ανεξέλεγκτων ισλαμιστών θα επιτρέψει,ούτε την επιβολή της σαρία θα επιτρέψει, ούτε την κλειτοριδεκτομή θα επιτρέψει ποτέ και την μπούρκα στα κορίτσια του, και ότι τζιχαντιστές υπάρχουν έχει τακτικό στρατό ,αστυνομία, και μυστικές υπηρεσίες να τους στείλει από εκεί που ήρθαν.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Ο ιμάμης Anjem Choudary,γραφική φιγούρα φονταμενταλιστή και αγαπημένου του fox που γελά όλη η Βρετανία μαζί του.’Ομως βρίσκει επικίνδυνους για την δημόσια ασφάλεια υποστηρικτές όπως άλλωστε και οι δικοί μας πρόθυμοι για εγκλήματα χρυσαυγίτες αλλά και ακροαριστεροί που ασπάζονται πρακτικές της τρομοκρατίας. Σημεία των καιρών!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Tου Μάνου Ματσαγγάνη από το Book’s Journal
Με το άρθρο του Θάνου Τζήμερου «Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια» (Protagon, 30 Ιουλίου 2014) συνεχίζεται μια συζήτηση που είχε πρόσφατα τροφοδοτήσει το άρθρο της Σώτη Τριανταφύλλου), αλλά που είχε ανοίξει – στην Ελλάδα τουλάχιστον– παλαιότερο άρθρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη «Για μία πολυπολιτισμική σύγχρονη κοινωνία» (Καθημερινή, 31 Δεκεμβρίου 2006). Αναφέρω τις ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις στα social media της Βάσως Κιντή, του Ευθύμη Δημόπουλου, του Λεωνίδα Καστανά και άλλων.
Οι ομοιότητες των τριών άρθρων είναι προφανείς. Και τα τρία θέτουν ένα υπαρκτό πρόβλημα. Πράγματι στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών κινούνται ομάδες που εχθρεύονται όχι απλώς τον τρόπο ζωής της κοινωνίας που τις φιλοξενεί αλλά και τις αξίες, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες της. Εάν επιδιώξουν να επιβάλλουν με τη βία τις πεποιθήσεις τους σε άλλα μέλη της κοινότητας στην οποία ανήκουν, η στάση των ομάδων αυτών γίνεται επικίνδυνη – πρώτα πρώτα για τα θύματά τους στο εσωτερικό της κοινότητας, αλλά επίσης για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της κοινωνίας που τις φιλοξενεί.Η σύνδεση της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας με κάποια εθνοτική ή θρησκευτική ταυτότητα (π.χ. μουσουλμάνοι Άραβες) ενισχύει την επιθετικότητά της, και για αυτό είναι διπλά επικίνδυνη. Συνεπώς, η ανοχή σε βάρβαρες πρακτικές (π.χ. κλειτορικδετομή στο όνομα της «πολυπολιτισμικότητας» είναι απαράδεκτη – και μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για τα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ίδιων των δυτικών κοινωνιών. Σε τελευταία ανάλυση, η υποστήριξη του «δικαιώματος» κάποιων να παραβιάζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των υπολοίπων δεν έχει τίποτε το προοδευτικό. Όλα αυτά είναι σωστά, και είναι χρήσιμο να γράφονται.
Οι διαφορές των τριών άρθρων μεταξύ τους είναι επίσης προφανείς. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν απορρίπτει εκ προοιμίου την πολυπολιτισμικότητα: «μπορεί να είναι στόχος προς επίτευξη και γιατί ανταποκρίνεται γενικώς στις πραγματικές εξελίξεις και γιατί είναι συμβατή με τις πιο ελπιδοφόρες αντιλήψεις για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου και του πολίτη και γιατί μπορεί να αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανανέωσης και εμπλουτισμού των κοινωνιών και των πολιτισμών μας». Επί πλέον, θεωρεί «αυτονόητη» την «υποχρέωση μιας σύγχρονης κοινωνίας να παράσχει στους ‘ξένους’ της (πολλοί δεν είναι πια, πήραν και σωστά την υπηκοότητά της) τη δυνατότητα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, να μαθαίνουν τη γλώσσα τους στα παιδιά τους, να τραγουδούν τα τραγούδια τους ή να γιορτάζουν τις γιορτές τους και να τις απολαμβάνουμε κι… εμείς». Προειδοποιεί όμως ότι η επίκληση της πολυπολιτισμικότητα δεν αρκεί. («Διακηρύσσουμε τον σεβασμό στη διαφορετικότητα του «άλλου». Σωστά. […] Να παραπέμπεται [όμως] για βαριά σωματική βλάβη ο γονιός που υπέβαλε την κόρη του σε κλειτοριδεκτομή ή και εδώ απαιτείται σεβασμός σε κάποια ιδιαιτερότητα;») Και για αυτό καταλήγει με μια τοποθέτηση χαρακτηριστικής ακριβοδικίας: «οφείλουμε με κάθε τρόπο να πείσουμε τους πάντες να σέβονται τους όρους συνύπαρξης, για το ίδιο τους το καλό, χωρίς αλαζονεία αλλά και χωρίς εκπτώσεις που θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο και εμάς και εκείνους.»
Η Σώτη Τριανταφύλλου φαίνεται να απορρίπτει όχι μόνο το σεβασμό «πολιτισμικών» πρακτικών που παραβιάζουν δικαιώματα και ελευθερίες,αλλά την πολυπολιτισμικότητα συνολικά, «μια τερατωδία [που] ενθαρρύνει τις εθνοτικές ομάδες να προσκολλώνται σε συνήθειες, πρακτικές και γλώσσες της παλιάς πατρίδας».
Δεν είμαι ειδικός, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι είναι καλή ιδέα –ή συμβατή με τον δυτικό πολιτισμό τον οποίο υπερασπίζεσαι– να υποχρεώνεις τους πάντες να συμμορφώνονται με ένα γενικό πρότυπο συμπεριφοράς, εγκαταλείποντας κάθε ιδιαιτερότητα ακόμη και όταν αυτή είναι εντελώς άκακη. Επίσης, ακόμη και αν π.χ. η κυρίαρχη κουλτούρα των Ελλήνων Gastarbeiter της Γερμανίας του ’60 (Καζαντζίδης και μουσακάς) δεν είναι του γούστου σου (όπως σίγουρα δεν είναι του δικού μου γούστου, παρότι σε αυτή την κοινότητα γεννήθηκα), θα ήταν μάλλον παράλογο να υποστηρίζεις την εγκατάλειψη της κουλτούρας αυτής και την αφομοίωσή της σε αυτήν της κοινωνίας που την φιλοξενεί (James Last και Sauerkraut?) Θα μου έκανε κατάπληξη αν αυτό εννοούσε η Σώτη Τριανταφύλλου.
Το πρόβλημα με το άρθρο του Θάνου Τζήμερου δεν είναι τόσο ότι είναι ρατσιστικό: είναι ότι είναι απλουστευτικό. Ανακατεύει αλήθειες (ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός είναι όντως επικίνδυνος) μαζί με υπερβολές (η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν είναι οπαδοί της τζιχάντ) και ιστορικές και άλλες ανακρίβειες (επί αιώνες οι τέχνες και οι επιστήμες άνθιζαν στο ανεκτικό ισλάμ, όχι στην σκοταδιστική Δύση). Οι δε προτάσεις πολιτικής στις οποίες καταλήγει ανήκουν στην παράδοση όχι του φιλελευθερισμού αλλά του ολοκληρωτισμού: «Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις!» Να μια ιδέα που οι ταλιμπάν του Αφγανιστάν ή οι μαχητές του Χαλιφάτου νομίζω ότι θα έβρισκαν απολύτως άψογη.
Ενώ η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που ανήκει στις φιλελεύθερες κοινωνίες της Δύσης, υιοθετεί τις αξίες τους και ανησυχεί για το μέλλον τους (δηλαδή από μια σκοπιά κοσμοπολιτική), ο Θάνος Τζήμερος γράφει από μια σκοπιά αμιγώς ελληνική. Γι’ αυτό, παραβλέπει ότι τα τεστ ανεκτικότητας στα οποία θα ήθελε να υποβάλει τους δυστυχείς που χτυπούν την πόρτα μας θα άφηναν μετεξεταστέους τους περισσότερους από τους γηγενείς συμπολίτες μας που αντίθετα σκέφτονται και δρουν στον αστερισμό της μισαλλοδοξίας (βλ. σχετικά το άρθρο ενός πραγματικού φιλελεύθερου, του Αριστείδη Χατζή «Οι ζωές των ανθρώπων» The Books’ Journal, Νοέμβριος 2011). Μου φαίνεται κάπως ανακόλουθο να εξεγείρεσαι για τις αξίες των μεταναστών αλλά όχι για το ότι η χώρα σου διακρίνεται στην Ευρώπη επειδή εμποδίζει τους μουσουλμάνους να προσεύχονται σε τζαμί, τους ομοφυλόφιλους να συνάψουν σε σύμφωνο συμβίωσης και διάφορα άλλα το ίδιο τριτοκοσμικά – και όλα αυτά σε μια αποπνικτική, μηντιακή και διακομματική συναίνεση με ελάχιστες εξαιρέσεις (οι οποίες οπωσδήποτε δεν περιλαμβάνουν τον σημερινό αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και ηγέτη του μεγαλύτερου κόμματος της κεντροαριστεράς).
Μια τελευταία παρατήρηση. Ρωτά ο Θάνος Τζήμερος: «Θα ήταν υπερβολικό αν οι χώρες προέλευσης των Ευρωπαίων τζιχαντιστών απαγόρευαν την επιστροφή τους στην «πατρίδα»»;
Κατά τη γνώμη μου όχι, δεν θα ήταν υπερβολικό. Όμως, πριν από 20 σχεδόν χρόνια, μια άλλη ομάδα Ευρωπαίων τζιχαντιστών επέστρεψαν θριαμβευτικά από έναν άλλον ξένο πόλεμο, όπου το σπουδαιότερο ανδραγάθημά τους ήταν η συμβολή τους στη σφαγή 7.400 αμάχων, κυρίως ηλικιωμένων ανδρών και ανήλικων αγοριών (βλ. σχετικά «Τι γίνεται με τους έλληνες παραστρατιωτικούς της Σρεμπρένιτσα;» The Books’ Journal, 16 Ιουλίου 2014).
Έκτοτε οι εγκληματίες αυτοί (ανάμεσά τους και μέλη της περιθωριακής τότε οργάνωσης Χρυσή Αυγή) απολαμβάνουν καθεστώς πολιτικής και δικαστικής προστασίας, σε μια άλλη αποπνικτική συναίνεση, μηντιακή και διακομματική. Τότε, η συναίνεση αυτή συμπεριλάμβανε το ΠΑΣΟΚ (στο συνέδριο του οποίου στη Ρόδο, το καλοκαίρι του 1994, ο Ράντοβαν Κάρατζιτς έγινε δεκτός με επευφημίες, ενώ ο δήμαρχος του χάρισε το κλειδί της πόλης) έως τον νυν πρωθυπουργό (εκ των εμπνευστών της ανεκδιήγητης στρατηγικής του «ορθόδοξου τόξου»), καθώς και πολλούς «αριστερούς».
Δέκα χρόνια μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, μερικές δεκάδες πολίτες υπέγραψαν μια διακήρυξη που ζητούσε από την Πολιτεία «να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από τις οικογένειες των 8.000 σφαγιασθέντων και να απαιτήσει να λογοδοτήσουν όσοι έλληνες ‘εθελοντές’ συνέπραξαν στο μεγάλο έγκλημα και οι γνωστοί-άγνωστοι που τους ενέπλεξαν».(βλ. σχετικά «Ένα ανεξόφλητο χρέος στη Σρεμπρένιτσα;» The Books’ Journal, 11 Ιουλίου 2014).
Τη διακήρυξη του Ιουλίου 2005 υπέγραφαν καθηγητές, δημοσιογράφοι, πολίτες και μόνο έξι δρώντες εκείνη την εποχή πολιτικοί: ο Aνδρέας Aνδριανόπουλος, η Άννα Καραμάνου, ο Πέτρος Κουναλάκης, ο Στέφανος Μάνος, ο Νίκος Μπίστης – και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Η ανησυχία για τη μισαλλοδοξία των άλλων είναι οπωσδήποτε θεμιτή. Όμως, αυτό που έχει δηλητηριάσει την Ελληνική Δημοκρατία είναι η μισαλλοδοξία «των δικών μας». Και για αυτή την τελευταία, δεν μιλούν παρά ελάχιστοι.
Μάνος Ματσαγγάνης. Αναπληρωτής καθηγητής ευρωπαϊκών κοινωνικών πολιτικών και πολιτικών απασχόλησης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Βιβλία του: Η κοινωνική αλληλεγγύη και οι αντιφάσεις της (2004), Η κοινωνική πολιτική σε δύσκολους καιρούς (2011).
parodynews 
Σχολιάστε