Ο Νικος Μαραντζίδης γράφει για τον χθεσινό του αναίτιο ξυλοδαρμό από μια μικρή ομάδα αναρχοαυτόνομων, που, όμως,μοιάζει με τους χρυσαυγίτες και ενδυματολογικά- αλλά το πιο σημαντικό- δεν διαφέρουν ούτε στην ιδεολογία…
Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη θυμίζει έντονα μια σειρά από επιθέσεις που γίνονται τα τελευταία χρόνια σε δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς και άλλους με απόψεις φιλελεύθερες και προοδευτικές- άλλοι το λένε φιλομνημονιακές- για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας και του δημοσίου ,καθώς και την ανάγκη μιας σειράς μεταρρυθμίσεων για τους πολίτες του.
Οι ομοιότητες χρυσαυγιτών και ορισμένων αγρίων του μαυροκόκκινου μπλόκ, όπως περιγράφει ο Μαραντζίδης στο σχόλιό του για την επίθεση που του έγινε, δεν είναι μόνο ενδυματολογικές αλλά και άλλες, ακόμα σοβαρότερες…
Υπάρχουν ομάδες που πολεμούν λυσσαλέα τον ρεφορμισμό και κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμο του κράτους ενώ την ίδια στιγμή ευαγγελίζονται την γνωστή καραμέλα για την επανάσταση και την ανατροπή μέσω των εξεγέρσεων και του ένοπλου αγώνα.
ΜΕ λίγα λόγια, οι διαφορετικές φωνές που έχουν ως πρόταγμα τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και την παιδεία είναι επικίνδυνες για την κοινή γνώμη και πρέπει με κάθε τρόπο να λοιδορηθούν, να συκοφαντηθούν ,να φιμωθούν, ακόμη και να δαρθούν για παραδειγματισμό,ώστε να συνετιστούν.
ΚΑΙ ΑΥΤΑ τα στοιχεία παραπέμπουν σε πολύ περισσότερες ομοιότητες, πέρα από τις ενδυματολογικές,με τον ίδιο ολοκληρωτισμό να διακρίνει και τους χρυσαυγιτες αλλά και τους ακροαριστερούς- χουλιγκάνους που απολαμβάνουν να χτίζουν και να δέρνουν καθηγητές και άλλους μέσα κι έξω από τα γραφεία!
Προς στιγμήν μου φάνηκαν χρυσαυγίτες…
Μετά τη χθεσινή παρουσία των ακτιβιστών στο κεφάλι μου σκέφτηκα πως θα άξιζε να γράψω δυο λέξεις προβληματισμού:
- Θέλω καταρχήν να παροτρύνω τους ακτιβιστές της εξτρεμιστικής δεξιάς και αυτούς του αντεξουσιαστικού χώρου να αντιμετωπίσουν το στυλιστικό τους ζήτημα. Όταν ήρθαν κοντά μου οι ακτιβιστές, φορώντας μαύρο συνολάκι (παντελόνι και μπλούζα) και κουρεμένοι όπως ήταν (mainstream κοντό κούρεμα), μόλις άρχισαν τα πρώτα ήπια “γαλλικά” (τι είναι αυτά ρε που γράφεις και τέτοια) είπα από μέσα μου :”ωχ χρυσαυγίτες”. Μετά μου μεινε το ωχ αλλά είχα κάνει λάθος δεν ήταν οπαδοί του τρίτου Ράιχ αλλά ιδεολόγοι της κολεκτιβιστικής κοινωνίας που απελευθερώνει τους ανθρώπους από τις ανάγκες τους (όπως από την ανάγκη να λες τη γνώμη σου ελεύθερα για παράδειγμα που είναι μια κακή αστική συνήθεια). Απ’έξω ήταν όμοιοι με τους χρυσαυγίτες, αλλά φυσικά εγώ ο αντιδραστικός και ανιστόρητος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων δεν διέκρινα το ριζικά διαφορετικό ψυχικό τους πλούτο που κρύβεται επιμελώς κάτω από την όμοια σχεδόν εμφάνιση.
- Πρέπει να εκφράσω την ευαρέσκεια μου για γεγονός πως άλλο πράγμα οι ελβιέλες της αταξικής κοινωνίας και άλλο οι μπότες του φασισμού. Επ’ αυτού οφείλω να υπογραμμίσω πως η διάκριση είναι πολύ σημαντική. Οι ελβιέλες όταν τις τρως στο κεφάλι είναι μαλακές και δεν αφήνουν σημάδια, σε αντίθεση με τις μπότες.Ελπίζω βέβαια τώρα να μην δίνω ιδέες στους ακτιβιστές της κολεκτιβιστικής αταξικής κοινωνίας και αρχίσουν τις αλλαγές μόλις που αρχίσαμε να συνηθίζουμε.
- Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση η φράση του ενός ακτιβιστή: “μίλα ρε με το καλό γιατί αλλιώς θα σε κάνουμε να μιλήσεις με το άγριο”. Με τέτοια ποσοστά ανεργίας, νέα παιδιά να διαθέτουν έμφυτες και να καλλιεργούν τις τεχνικές της ανάκρισης νομίζω πως δεν πρέπει να πάνε χαμένα και πρέπει να αξιοποιηθούν στο μέλλον σε τέτοιες θέσεις ευθύνης. Επειδή καταλαβαίνω πως δεν θα θέλουν να υπηρετήσουν το άθλιο καπιταλιστικό κράτος, σκέφτομαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος αταξικές ευκαιρίες σαν της Β.Κορέας ή της Κούβας.
- Προτρέπω σε όσους βρεθούν σε ανάλογη κατάσταση με τη δική μου στο μέλλον να μην ειρωνεύονται τους ακτιβιστές. Το ερώτημα μου “είστε ανακριτές παιδιά;” εκνεύρισε τους ακτιβιστές και τους έκανε να παραφερθούν.
- Όσοι (ποδοσφαιρόφιλοι΄και μουντιαλικοί) δεν είδατε το Βέλγιο-ΗΠΑ χθες χάσατε. Εγώ ξεκίνησα ως οπαδός του Βελγίου και κατέληξα να υποστηρίζω τις ΗΠΑ (μπορεί πάλι γιαυτό να φταίει και ο γενικός ιδεολογικός κατήφορος που έχω πάρει, τι να πω).
- Για τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε άλλη στιγμή, προς το παρόν να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μου συμπαραστάθηκαν και μου συμπαραστέκονται από χθες καθώς και τα μέσα ενημέρωσης. Μπορεί να μου τελείωσαν την μπαταρία του κινητού δύο φορές, να έκαψαν το αυτί μου από την υπερθέρμανση και να μην με έχουν αφήσει να κάνω καμιά άλλη δουλειά αλλά πέρα από τα αστεία η παρουσία τους υπήρξε πολύτιμη και τους ευγνωμονώ.Y.Γ Επίσης, θέλω να διευκρινίσω πως ΔΕΝ είμαι στέλεχος του Ποταμιού.
parodynews 
Σχολιάστε