Δεν ξέρω πόσο καλός είναι ο ασφυκτικός έλεγχος από το Eurogroup για τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, γνωρίζω όμως ότι πολλά πράγματα δεν θα είχαν αλλάξει στην χώρα μας αν δεν βρισκόμασταν σε απόλυτη ανάγκη και δεν μας δάνειζαν ,επιβάλλοντας μας ορισμένες μεταρρυθμίσεις οι Ευρωπαίοι.
Επίσης διατηρώ και μια μικρή επιφύλαξη αν ποτέ τα πράγματα θα αλλάξουν στον τόπο μας διότι η διαφθορά είναι πολύ βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις των πολιτών. Αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό θέμα που εναπόκειται αποκλειστικά στον λαό μας να αλλάξει, και τις ηγεσίες του που εναλλάσσονται στην εξουσία, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις. Ο καιρός θα δείξει αν τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο και η χώρα θα ξεπεράσει την οικονομική και κοινωνική της αποσύνθεση, κατορθώνοντας να βγει από το αδιέξοδο.
Όμως και οι Γερμανοί δανειστές με τελευταίο τους θύμα την άδικη και σκληρή πολιτική που επέβαλλαν στην Κύπρο, αναγκάζοντάς τη να αποδεχθεί ταχύτατα ριζικές αλλαγές και βίαιη προσαρμογή του οικονομικού της μοντέλου δεν φέρονται με τον καλύτερο τρόπο στους λαούς της Ευρώπης. Αυτά τα πράγματα στις δύσκολες εποχές που διανύουμε χρειάζονται χρόνο, χρειάζονται διαβουλεύσεις ,και επίσης χρειάζονται βοήθειες για να μπορέσει να δείξει και η Ενωμένη Ευρώπη την αλληλεγγύη της στους λαούς της.
Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο με τον τρόπο που επιβάλλεται και χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο που χρειάζεται προκαλεί δυστυχία σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης.
Οι Γερμανοί πιστεύουν πως έχουν εξοφλήσει το χρέος τους με την ιστορία, πως ήρθε η στιγμή να επιβάλλουν τις δικές τους προτεσταντικές αξίες και την καλβινιστική τους ηθική για την ζωή. Οι Γερμανοί πιστεύουν πώς είναι αυτοί, πως είναι οι δορυφόροι τους στην Βόρεια Ευρώπη οι ηθικοί και πως όλοι οι άλλοι είναι βρώμικοι, που θα πρέπει να πτωχεύσουν για να βάλουν μυαλό, να συρθούν στο χώμα, να μετανοήσουν.
Παράδοξο όμως για μια μεγάλη Γερμανία που μετά τις στάχτες του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου βοηθήθηκε όσο κανείς ‘άλλος στην πολεμική ιστορία να ανακάμψει και χρηματοδοτήθηκε όσο κανείς άλλος στην ιστορία για να ξαναφτιάξει τις υποδομές της. Ναι, οι Γερμανοί είναι εργατικός λαός που σημειώνει πρόοδο, που βάζει μακροπρόθεσμους στόχους, οργανώνεται σωστά και τους πετυχαίνει, που κατόρθωσε να βγει στον αφρό ύστερα από δυο Παγκόσμιους Πολέμους που την κατέστρεψαν , από μια ενοποίηση των δυο Γερμανιών που την οδήγησε σε ύφεση και βεβαίως εξόχως ανταγωνιστική σε μια παγκοσμιοποίηση που ακόμη είναι γρίφος και εξακολουθεί να αναζητείται ένα επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο.
Ο Τόνι Τζαντ, βρετανικής καταγωγής ιστορικός, υπερασπίζεται το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο σε ένα βιβλίο για τη μεταπολεμική Ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο», που ήταν και η τελευταία έρευνα του ιστορικού πριν πεθάνει το 2010.
Όπως γράφει στο βιβλίο του ο ιστορικός, από το 1950 η Γερμανία του Αντενάουερ εμφανιζόταν στην κοινή γνώμη της χώρας της ως θύμα.
Οι Γερμανοί παράλληλα με την προσπάθειά τους για »Denazification» δηλαδή την «αποναζιστοποίηση» του δημόσιου βίου τους από τα κατάλοιπα των εθνικοσοσιαλιστών (NSDAP) κατέβαλαν και φιλότιμες προσπάθειες να δείξουν ότι η πατρίδα τους θυματοποιήθηκε κατά την χιτλερική περίοδο ξεχνώντας επιλεκτικά τις ευθύνες του λαού της.
Αυτή η επιλεκτική μνήμη της Γερμανίας με την παράλληλη προσπάθειά της να δείξει ό,τι οι περισσότεροι Γερμανοί πέρασαν τα χρόνια του πολέμου φέροντας σθεναρή αντίσταση κατά των Ναζί περιγράφεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του Τony Jundt.
Oi γερμανικές ταινίες της εποχής, όπως το THE LAST BRIDGE German – 1954 και το Canaris 1954 film- δίνουν την αίσθηση ότι για την καταστροφή του πολέμου έφταιγαν μόνο ο Χίτλερ τα SS και οι αξιωματικοί του ενώ ό γερμανικός λαός δεχόταν στωικά το μαρτύριο του και αντιδρούσε όπως ο ναύαρχος Canaris. Κατά την γερμανική οπτική οι καταστροφές στον Β’ Παγκόσμιο εξελίχθηκαν, πρώτα στις γερμανικές πόλεις που ισοπεδώθηκαν κι ύστερα στην υπόλοιπη Ευρώπη και όλα αυτά ήταν απλώς μια μεταπολεμική προπαγάνδα των Συμμάχων .
Ο Τ. Τζαντ στο βιβλίο του επισημαίνει και την τύχη που είχε το ντοκιμαντέρ «Τhe night And The Fog» μια δημιουργία του κορυφαίου Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ, αφιερωμένη στο Ολοκαύτωμα και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ «Τhe night And The Fog» προήλθε από το σχέδιο του Χίμλερ να εξαφανίσει όσους έφεραν αντίσταση στο Γ’ Ράιχ αλλά δεν σκοτώθηκαν στις χώρες που συνελήφθησαν και με μαζικές απελάσεις θα εξοντώνονταν χωρίς να αφήσουν ίχνη μια «νύχτα με ομίχλη!»
Nuit et brouillard (Night and Fog) part 2/3
Nuit et brouillard (Night and Fog) part 3/3
Στο φιλμ «Nuit et brouillard» 10 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 1955, ο Ρενέ καταγράφει σε ένα οδοιπορικό τα εγκαταλειμμένα στρατόπεδα του Άουσβιτς και του Majdanek σε συνεργασία με τον σεναριογράφο Jan Cayrol και έναν επιζώντα από τους φυλακισμένους στα κολαστήρια της ναζιστικής Γερμανίας. Στο ντοκιμαντέρ εναλλάσσεται το παρελθόν της ναζιστικής και το παρόν της μεταπολεμικής Γερμανίας, σε ασπρόμαυρο και έγχρωμο φιλμ ξεκινώντας με τα απομεινάρια του Άουσβιτς, ενώ στην συνέχεια ο αφηγητής Μισέλ Μπουκέ περιγράφει την άνοδο της ναζιστικής ιδεολογίας.
Η ταινία συνεχίζει με τις συγκρίσεις της χλιδάτης ζωής όσων ανήκαν στο Schutzstaffel (SS-πολιτοφυλακή του Χίτλερ) με τους πεινασμένους και εξουθενωμένους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στη συνέχεια περιγράφεται ο σαδισμός με τον οποίον αντιμετωπίστηκαν οι καταδικασμένοι κρατούμενοι με τα βασανιστήρια, την καταναγκαστική εργασία,τα ιατρικά πειραματόζωα, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις και την εξώθηση των γυναικών και των παιδιών στην πορνεία. Στο φιλμ απεικονίζονται οι εικόνες των θαλάμων αερίων, τα κρεματόρια και οι πολύ σκληρές σκηνές με την μπουλντόζα να ξεθάβει χιλιάδες κρανίων και πτωμάτων. Το τελευταίο θέμα της ταινίας ασχολείται με τον προβληματισμό για το ποιος τελικά ήταν υπεύθυνος για την εξόντωση ενός μεγάλους μέρους του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Ήταν μόνο ο Χίτλερ ή είχε την ευθύνη και η Βέρμαχτ μαζί με τον λαό που ακολουθούσε;
Κι όμως για αυτό το ιστορικό ντοκιμαντέρ που διδάσκεται τα τελευταία 20 χρόνια στα γαλλικά σχολεία η Δυτική Γερμανία ζήτησε και πέτυχε τότε την παρέμβαση της γαλλικής κυβέρνησης ώστε να αποσυρθεί από το Φεστιβάλ των Καννών . Όλα αυτά την στιγμή που ήταν έτοιμη να γίνει πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ,
Η μεταπολεμική Γερμανία οικοδομήθηκε με ένα τεράστιο- οργανωμένο σχέδιο να ξεφύγει αλλά και να ξεχάσει γρήγορα τους εφιάλτες της, μια επιλεκτική μνήμη σύμφωνα με την οποία στη Βέρμαχτ υπηρετούσαν ήρωες και οι Ναζί ήταν μόνο μια μικρή μειοψηφία, που τιμωρήθηκε με τις δίκες της Νυρεμβέργης όπως της άξιζε.
Το γεγονός ότι πρώην ναζί έγιναν ακόμη και υπουργοί στην Ανατολική Γερμανία, ότι συγγραφείς όπως ο Γκίντερ Γκράς απέφευγαν επιμελώς να αναφέρουν την θητεία τους στα waffen-ss, ότι αξιωματικοί του γερμανικού στρατού που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου κυκλοφορούσαν ελεύθεροι στην Δυτική Γερμανία είναι μάλλον λεπτομέρεια. Τον Ιανουάριο του 1951 ακόμα και ο Ντ. Αϊζενχάουερ αναφώνησε πως είναι λάθος να συγχέεται η Βέρμαχτ με τους Ναζί προσθέτοντας πως «ο Γερμανός στρατιώτης πολέμησε ηρωικά για την πατρίδα του».
Η κοινωνική Ευρώπη πρέπει να ζήσει – βιβλία
Night and Fog (1955 film) – Wikipedia,