Πώς αντέδρασε η Νέα Υόρκη στην απεργία του metro τα Χριστούγεννα του 2005

Η πολυήμερη απεργία στο αθηναικό μετρό, που ταλαιπώρησε χιλιάδες εργαζομένους, στάθηκε αφορμή να αναζητήσω ανάλογα παραδείγματα απεργιακών κινητοποίησεων που έγιναν στο εξωτερικό. Ήθελα να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται στο θέμα των δημοσίων συγκοινωνιών, αν όντως τα σωματεία εργαζομένων προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουν μια νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, αν πράγματι γίνονται μεγάλες απεργίες τι έιδους διαπραγματέυσεις γίνονται , τι μέτρα λαμβάνονται και αν τελικά έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες των εργαζομένων.

Τα στοιχεία που βρήκα στο web είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Και στο Λονδίνο, οι εργαζόμενοι του μετρό προχώρησαν σε απεργία και μάλιστα σε ιδιάιτερα εμπορική περίοδο (Boxing Day), τoν Ιανουάριο του 2012, αλλά και τα σωματέια εργαζομένων στα ΜΜΜ της Τσεχίας κατέβασαν ρολά για έξι ολόκληρες μέρες , στην χώρα και έληξαν την απεργία τους παίρνοντας απλώς μια υπόσχεση για αυξήσεις.

Στο Παρίσι τις πιό πολλές απεργίες τις έχει κάνει ο προαστιακός σιδηρόδρομος RER Lines που πραγματοποιεί καθημερινά τα δρομολόγια από το αεροδρόμιο για την πρωτεύουσα και έξω από τα όρια του Παρισιού. ΟΙ Γάλλοι έχουν μάθει να ζούν με τις απεργίες στο σιδηροδρομικο τους δίκτυο, όπως και εμείς, και τις ημέρες απεργιών στα μέσα σταθερής τροχίας προσθέτουν λεωφορέια και εναλλακτικά δρομολόγια στο συγκοινωνιακό τους δίκτυο. Πάντως το παρισινό μετρό

Oι 11,500 εργαζόμενοι των τρένων BVG του Βερολίνου παρέλυσαν την πόλη για 39 ώρες το 2008 με το σωματείο εργαζομένων των σιδηροδρόμων GDL και το συνδικάτο Verdi να πραγματοποιέι μια ακόμη μεγάλη απεργία στα τρένα και αεροδρόμια ολόκληρης της χώρας,αναγκάζοντας 11 ομοσπονδιακά κρατίδια της Γερμανίας σε παράλυση στις συγκοινωνίες τους.

Ο λόγος ήταν οι αυξήσεις στις αποδοχές τους που μέχρι τότε δεν ξεπερνούσαν τα 1650 ευρώ, η περικοπή θέσεων εργασίας και τα μπόνους των γιορτών.

Μια μεγάλη απεργία έγινε το 2005, στην Νέα Υόρκη, εν μέσω της Χριστουγενιάτικης περιόδου. Ήταν η τρίτη μεγάλη κατά σειρά απεργία στον υπόγειο σιδηρόδρομο από τότε που η Νέα Υόρκη ενοποίησε το συγκοινωνιακό της δίκτυο. Η πρώτη μεγάλη απεργία έγινε το 1966, κράτησε 12 ολόκληρες ημέρες και οδήγησε στην εφαρμογή του νόμου Τεήλορ (Taylor Law ). Το 1980 έγινε μια ακόμη 11ημερη απεργία στην Νέα Υόρκη ενώ στην τελευταία του 2005 το Μανχάταν κυριολεκτικά παρέλυσε στην διάρκεια των γιορτών. Μέτρησε ανυπολόγΙστες ζημιές από ακυρώσεις κρατήσεων στα ξενοδοχεία, ζημιές στον τζίρο που προξενήθηκε στους καταστηματάρχες και την ταλαιπωρία που υπέστη το επιβατικό κοινό χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις προπληρωμένες κάρτες απεριορίστων διαδρομών.

Η απεργιία έληξε ύστερα από 2 μέρες με τον συνδικαλίστή και εκπρόσωπο του σωματείου των εργαζομένων Μετρό Νέας Υόρκης, Roger Toussaint ,να τιμωρείται με 10 μέρες φυλακή και την επίδίκαση προστίμου στο σωματέιο του, ύψους 2.5 εκατομμυρίων ευρώ.

Η πολιτεία της Νέας Υόρκης ψήφισε από το 1967 την εφαρμογή του νόμου Τεήλορ (Taylor Law ) που προβλέπει την διαιτησία και τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις διοικήσεις των οργανισμών του δημοσίου και τα συνδικάτα που διεκδικούν νέες συλλογικές συμβάσεις εργασίας καθώς και την ποινικοποίηση οποιασδήποτε μορφής απεργιών στα ΜΜΜ.

Με την εφαρμογή του νόμου Τέηλορ και οι εργαζόμενοι διαπραγματεύονται ευνοικά τις συμβάσεις τους με τις διοικήσεις των οργανισμών αλλά και τα μέσα μαζικής μεταφοράς απαγορεύεται να διακόψουν τις συγκοινωνίες τους.

https://wsws.org/en/articles/2008/03/berl-m06.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Taylor_Law

http://en.wikipedia.org/wiki/2005_New_York_City_transit_strike

http://www.eurofound.europa.eu/eiro/2011/06/articles/cz1106019i.htm

http://en.wikipedia.org/wiki/London_Transit

http://www.bbc.co.uk/news/uk-england-20757141

http://edition.cnn.com/2009/BUSINESS/01/29/france.strike/

29/01/2013 0

Tα εγγόνια του Γιόζεφ Γκέμπελς οι δισεκατομμυριούχοι κληρονόμοι της αυτοκινητοβιομηχανίας ΒMW

Aπό τα όπλα, τους πυράυλους και την καταναγκαστική εργασία στα εργοστάσια-στρατόπεδα συγκέντρωσης στα luxurie αυτοκίνητα της ΒMW .

Την άνοιξη του 1945, ο Harald Quandt, ένα 23χρονος αξιωματικός της γερμανικής Luftwaffe βρέθηκε αιχμάλωτος πολέμου από τις συμμαχικές δυνάμεις στο λιμάνι της Βεγγάζης, όταν έλαβε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή από τη μητέρα του, Μagda Goebbels . Η σύζυγος του υπουργού προπαγάνδας των Ναζί Γιόζεφ Γκέμπελς επιβεβαίωνε με την τελευταία της επιστολή στον γιό της, τις καταστροφικές ειδήσεις που είχε ακούσει ο ίδιος λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Η μητέρα του είχε αυτοκτονήσει με το σύζυγό της την 1η Μαΐου, μαζί με τα έξι τους παιδιά με κάψουλες κυανίου στο υπόγειο καταφύγιο του Αδόλφου Χίτλερ στο Βερολίνο.

-» Αγαπητό μου παιδί: Μέχρι τώρα ήμασταν στο ‘’Fuehrerbunker’’ για έξι μήνες , μαζί με τον Γιόζεφ και τα έξι μικρά σου αδέλφια.»

-Αποφασίσαμε να δώσουμε στον εθνικοσοσιαλιστικό μας βίο ένα τιμημένο τέλος.»

-«Harald, αγαπητό μου παιδί, θέλω να σου μεταδώσω ό, τι έμαθα στη ζωή: Να είσαι πιστός! -Πιστός στον εαυτό σου, πιστός στους ανθρώπους και αφοσιωμένος στην πατρίδα σου!

ΑΥΤΆ ήταν τα τελευταία λόγια της Μagda Goebbels » στον γιό της Harald Quandt, που απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία το 1947.

Επτά χρόνια αργότερα, ο ίδιος και ο ετεροθαλής αδελφός του Herbert , ήταν οι μοναδικοί απόγονοι από τον πρώτο γάμο της Μάγδα Γκέμπελς που θα κληρονομούσαν την αυτοκρατορία βιομηχανιών από τον πατέρα τους, Guenther Quandt.

Τα αδέλφια κληρονόμησαν μια σειρά από τεράστιες επιχειρήσεις, που κατασκεύαζαν τα πυροβόλα όπλα Mauser και αντιαεροπορικούς πυραύλους για την πολεμική μηχανή του Τρίτου Ράιχ,πριν και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. ΤΑ πιο πολύτιμα περιουσιακά τους στοιχεία έγιναν συμμετοχές, μετά τον πόλεμο, στις βιομηχανίες αυτοκινήτων Bayerische Motoren Werke AG (BMW) και Daimler AG.

ΤΑ 2 αδέλφια απεβίωσαν πριν από μερικές δεκαετίες, και η κληρονομιά τους μεταβιβάστηκε στην χήρα του Herbert, Johanna Quandt, 86 ετών, και τα παιδιά τους Susanne Κlaten και Stefan Quandt. TA 2 ονόματα που ακούσατε δεν είναι τυχαία. Είναι οι δισεκατομμυριούχοι κληρονόμοι και κυρίαρχοι μέτοχοι της πιό βαριάς βιομηχανίας της Γερμανίας. Της Θρυλικής BMW! Οι κόρες του δισεκατομμυριούχου Harald Quandt – Katarina Geller, 61 ετών, Gabriele Quandt, 60 ετών, Anette Angelika Μay-Thies, 58 ετών, και η πενηντάχρονη Colleen Bettina Rosenblat-Mo είναι επίσης μέτοχοι , της αυτοκινητοβιομηχανίας BMW και κρατάνε πάντα ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ.

Οι πέντε αδελφές που απέμειναν από την δυναστέια Quandt κληρονόμησαν περίπου 1,5 δισεκατομμύριο γερμανικά μάρκα ( 760 εκατ. $), μετά το θάνατο της μητέρας τους Inge το 1978, σύμφωνα με την βιογραφία της οικογένειας, «The Quandts.»

Οι αδελφές διαχειρίζονται τον πλούτο που τους άφησε ο Harald Quandt, μέσω του Holding GmbH, ενός επενδυτικού fund στο Bad Homburg, ένα προάστιο που διαμένουν οι μεγιστάνες της Γερμανίας, κοντά στην πόλη Έσσε.

Oι κληρονόμοι της γυναίκας του Γκέμπελς, αυτήν την στιγμή διαχειρίζονται μια τεράστια περιουσία, με τα χαρτοφυλάκια της ΒΜW και άλλων σημαντικών βιομηχανιών στην Γερμανία και επενδύουν πλέον τα χρήματά τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως ,για αυτά τα τεράστια κεφάλαια που διαχειρίζονται οι πέντε αδελφές έχει ξεσπάσει κανονική θύελλα στα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια.

»Τα χρήματα από το χαρτοφυλάκιο της BMW μαζί και οι υπόλοιπες επενδύσεις είναι ματωμένα…» λένε. Είναι τα κέρδη του πολέμου, που με την λήξη του έμειναν στην οικογένεια, επενδύθηκαν και οι κληρονόμοι τα αυγάτισαν.

Είναι τα κέρδη ενός low profile, ναζί βιομήχανου όπλων που αιματοκύλισε με τα όπλα του και τους πυραύλους του Ευρώπη και Μέση Ανατολή και μαζί με την πρώην γυναίκα του , μετέπειτα σύζυγό του υπουργού προπαγάνδας των ναζί, εκμεταλλεύτηκαν την προνομιακή τους θέση δίπλα στον Χίτλερ βγάζοντας κέρδη από τον πόλεμο.

Ίσως το μυστικό αυτό, πού έπαψε όμως να έιναι μυστικό ,να είναι και το κλειδί για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πέπλο σιωπής κάτω από το οποίο ζούν και κινούνται οι κληρονόμοι της οικογένειας Quand. Oι αδελφές ζούσαν μέχρι τώρα πάντα καλά προστατευμένες με έναν στρατό φρουρών να τις φυλάει, παρέα με Γερμανούς μυστικούς αστυνομικούς και εξαιρετικά σπάνιες φωτογραφήσεις και εμφανίσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις. Στο ίντερνετ έιναι ζήτημα αν κανέις μπορέι να βρεί φωτογραφίες από τις σπάνιες εμφανίσεις τους.

Σύμφωνα με το Bloomberg, οι τέσσερις αδελφές και τα δύο παιδιά του αποθανόντος αδελφού τους μοιράζονται σήμερα μια περιουσία αξίας περίπου 6 δισ$, με τον καθένα από τους κληρονόμους νε κάτεχει μερίδιο πέριπου 1,2 δισ. δολαρίων. Κι όμως οι δισεκατομμυριούχοι απόγονοι των Quand ποτέ δεν έχουν εμφανιστεί μεμονωμένα ως δισεκατομμυριούχοι στα διεθνή ranks κατάταξης του πλούτου.

Η άνοδος της οικογένειας Quandt στη Γερμανία ξεκίνησε το 1883, όταν ο Εmil Quandt απόκτησε μια κλωστοϋφαντουργική εταιρεία από τον πατέρα του. Ο Εμίλ πέρασε την επιχείρηση στον μεγαλύτερο γιο του, Guenther και με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 τα εργοστάσια τους έγιναν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ενδυμάτων για το γερμανικό στρατό.

Στην συνέχεια δημιούργησαν γραμμές παραγωγής όπλων και τέσσερα χρόνια αργότερα, μετά την παράδοση της Γερμανίας στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Quandt άλλαξαν χρήση στις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις σε Βερολίνο-Καρλσρούη στα πλαίσια του αναγκαστικού αφοπλισμού της Γερμανίας.

«Η επιχείρηση του Quandt αυξήθηκε στην περίοδο της αυτοκρατορίας, αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αυξήθηκε και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επίσης αυξήθηκε ακόμη πιο σημαντικά μετά τον πόλεμο .

ΣΥΜΦΩΝΑ με τον Rudiger Jungbluth, συγγραφέα του «The Quandt,» ο Εmil Quandt παντρέυτηκε το 1921 την Μagda Ritschel έχοντας δύο γιους, από τον πρώτο του γάμο, τους . Ο ένας πέθανε το 1927 από σκωληκοειδίτιδα. Mε την Μagda Quandt χώρισαν το 1929 και εκείνη 2 χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τον Joseph Goebbels, μέλος του γερμανικού κοινοβουλίου που τον τοποθέτησε ο Αδόλφος ως επικεφαλής της προπαγάνδας για την νεολαία στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας. Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία το 1933, ο Γκέμπελς διορίστηκε υπουργός προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Ο Χίτλερ μάλιστα ήταν ο κουμπάρος στο γάμο του ζευγαριού.

ΤΑ εργοστάσια των Quandt έγιναν οι βασικοί προμηθευτές στη γερμανική πολεμική προσπάθεια, ακόμη και όταν οι σχέσεις της δυναστείας με τον Goebbels γίνονταν όλο και πιο τεταμένες και ανταγωνιστικές. Όμως ο Goebbels δεν είχε καμία επίδραση στην ικανότητα των Quandt να βγάζουν χρήματα. Το 1937, κέρδισαν τον τίτλο του Wehrwirtschaftsfuehrer, έναν τιμητικό τίτλο που δινόταν μόνο σε μια ελίτ ομάδα επιχειρηματιών που ευεργετούσαν με την παραγωγή πολεμικού υλικού για το Τρίτο Ράιχ.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η βιομηχανία AFA Quandt κατασκεύαζε μπαταρίες για υποβρύχια U-Boat, εκτοξευτές πυραύλων V-2, Mauser πυροβόλα και πυρομαχικά, καθώς και αντιαεροπορικούς πυραύλους.

Από το 1940 έως το 1945, στα εργοστάσια της οικογένειας Quandt εργάστηκαν με καταναγκαστική εργασία περισσότεροι από 50.000 εργάτες, αιχμάλωτοι πολέμου και κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που έδειξε η γερμανική τηλεόραση το 2007, «Η Σιωπή των Quandt».

Το ντοκιμαντέρ με την κριτική ματιά στις εν καιρώ πολέμου δραστηριότητές της δυναστείας , που έβγαλε στον αέρα η γερμανική τηλεόραση συνοδεύτηκε με την 1,183 σελίδων μελέτη του Scholtyseck που κυκλοφόρησε ευρέως μόλις τον Σεπτέμβριο του 2011.

Η έκθεση διαπιστώνει ότι οι Quandt οικειοποιήθηκαν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία από Εβραίους ιδιοκτήτες ενώ ο γιος του Herbert Quandt είχε προγραμματίσει την κατασκευή ενός ακόμη εργοστασίου στο οποίο θα εργάζονταν αποκλειστικά οι κρατούμενοι από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας.

Ο Harald Quandt ήταν και ο μοναδικός κληρονόμος που έμεινε στην ζωή μετά το τέλος της ναζιστικής Γερμανίας το 1945.

Ο μικρότερος γιος της δυναστείας των Quandt, έζησε με τη μητέρα του, τον Goebbels και τα έξι αειθαλή μικρότερα αδέρφια του μέχρι που το 1939, εντάχθηκε στο γερμανικό στρατό με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Harald αναπτύχθηκε σαν αλεξιπτωτιστής στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Ρωσία, και το 1944 συλλαμβάνεται στην Ιταλία όπου και μεταφέρθηκε από τον βρετανικό στρατό σε στρατόπεδο στη Βεγγάζη.

Μαζί με το αποχαιρετιστήριο γράμμα της μητέρας του ο πατριός του, Γιόζεφ Γκέμπελς του στέλνει ένα σημείωμα με το αντίο του, όταν και διετέλεσε καγκελάριος της Γερμανίας ,για μία ημέρα, μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στις 30 Απριλίου, 1945.

«Είναι πιθανό να είσαι και ο μόνος που θα παραμείνει εν ζωή για να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειάς μας», του έγραψε ο Γκέμπελς , πριν αυτοκτονήσει.

Ο Harald και ο Heber Quandtt , μετά τον πόλεμο, αφού γλύτωσαν και από τις δίκες της Νυρεμβέργης,- γιατί δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι συμμετείχαν σε επίσημα εγκλήματα των ναζί-συνέχισαν απερίσπαστοι με την ανάπτυξη των βιομηχανιών της οικογένειας.

Άλλαξαν και πάλι χρήση στα εργοστάσιά τους στην Καρλσρούη μετά τον πόλεμο – αύξησαν και διατήρησαν τις συμμετοχές τους στην Daimler-Benz , καθώς και στα ανθρακωρυχεία Wintershall και έσωσαν από χρεοκοπία την BMW το 1960. Οι θυγατέρες του Harald βρέθηκαν στον 21o αιώνα να διαχειρίζονται τα κέρδη μιας από τις πιο σημαντικές αυτοκινητοβιομηχανίες του κόσμου.

ΜΙΑΣ δυναστείας που τα κεφάλαιά της εκτοξεύτηκαν στα ύψη από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από το αιματοκύλισμα που έκαναν οι ναζί και από τους θανάτους των κρατουμένων στα εργοστάσια-στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.

Ίσως αυτό να εξηγεί και την ένοχη σιωπή σχεδόν όλων των κληρονόμων της δυναστείας των Quandt.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.dw.de/german-industrialist-family-breaks-silence-over-nazi-ties/a-3530701

http://www.bloomberg.com/news/2013-01-27/nazi-goebbels-step-grandchildren-are-hidden-billionaires.html

29/01/2013 3

Από το Harvard στο πανεπιστήμιο Columbia ο Γιώργος Παπανδρέου

Ο Γ. Παπανδρέου θα ξεκινήσει νέο κύκλο σεμιναρίων με θέμα την »Ευρωπαική Οικονομική και Ελληνική Κρίση», και αυτήν την φορά από το Ηarvard της Βοστώνης θα βρεθεί στην Νέα Υόρκη στο Columbia University’s School of International and Public Affairs. Δείτε το δελτίο τύπου του πανεπιστημίου που επιδιώκει να διαφωτίσει τους φοιτητές του με όλες τις πτυχές της περιόδου της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης ύστερα από την εποχή του »the Great Depression»

Dean Robert Lieberman announced today that George Papandreou, former prime minister of Greece, will teach a seminar at Columbia University’s School of International and Public Affairs (SIPA) in the spring 2013 semester.

“It’s a great privilege to welcome George Papandreou to our community as a SIPA Global Fellow,” said Lieberman. “Greece today is a living laboratory for some of the key global public policy challenges of our time — including economic policy, social policy, and more — and I know our students and faculty look forward to learning about decision-making at the very highest level.”

Papandreou’s seminar course will focus on the European financial crises of recent years. The former prime minister has also been invited to speak to the SIPA community at large.

“It is an honor for me to join and contribute to such timely discussions at SIPA,” said Papandreou. “This is a critical juncture, not only for Greece and Europe, but for the developed world at large. New ideas and shared perspectives are critical as we face mounting economic, environmental and democratic challenges on a global level.”

George A. Papandreou served as prime minister from October 2009 to November 2011. He was selected as one of Foreign Policy magazine’s Top 100 Global Thinkers in 2010 for “making the best of Greece’s worst year.” He previously held government posts including undersecretary of culture, minister of education, and, from 1999 to 2004, foreign minister. As leader of the Panhellenic Socialist Movement political party, or PASOK, from January 2004 to March 2012, Papandreou launched radical reforms of the Greek party political system.

“George Papandreou has been a leader in challenging times,” said Provost John Coatsworth. “He brings to Columbia and SIPA a wealth of knowledge and experience from more than 30 years as a policymaker in Greece, as a major participant in the development of the European Union and its evolving institutions, and as a thoughtful commentator on a wide range of global public policy issues. I am confident his presence will be of great value to our community.”

Papandreou has received several honors for his work to promote peace and democracy and to fight racism — efforts highlighted by his successful campaign, as foreign minister, to engineer a rapprochement between Greece and Turkey. He is vice chairperson of the International Olympic Truce Foundation, an institution he actively promoted when the city of Athens was awarded the 2004 Olympic Games. An active supporter of the information society and e-democracy, Papandreou was selected in 2003 as one of the “25 People Who Are Changing the World of Internet Politics.”

He graduated from Amherst College and holds an MSc in Sociology and Development from the London School of Economics. Papandreou was a fellow at Harvard University’s Center for International Affairs in 1992-93 and a visiting fellow at the Harvard Kennedy School Institute of Politics in fall 2012.

First elected to parliament in 1981, Papandreou remains an MP today. He has also served as president of Socialist International, an international coalition of like-minded political parties, since his unanimous election in January 2006.

“We’re pleased to give our students access to the insights of such a highly sought-after figure as George Papandreou,” Lieberman added. “There was considerable demand to participate in his informal study group at Harvard last fall and I expect his course at Columbia SIPA will be equally popular.”

Columbia University and SIPA are honored to welcome numerous international leaders to campus each year. Among the former heads of state or government who have received instructional appointments at SIPA are President Mary Robinson of Ireland and Prime Minister Gordon Bajnai of Hungary. In recent years, SIPA has also welcomed distinguished figures including Kofi Annan, a former secretary-general of the United Nations, and Alfred Gusenbauer, a former chancellor of Austria, as lecturing Global Fellows.

About the School of International and Public Affairs (SIPA):

SIPA’s mission is to empower people to serve the global public interest. Our goal is to foster economic growth, sustainable development, social progress, and democratic governance by educating public policy professionals, producing policy-related research, and conveying the results to the world. Based in New York City, with a student body that is 50 percent international and educational partners in cities around the world, SIPA is the most global of public policy schools. For more information, please visit www.sipa.columbia.edu.

About Columbia University:

A leading academic and research university, Columbia continually seeks to advance the frontiers of knowledge and to foster a campus community deeply engaged in understanding and addressing the complex global issues of our time. Columbia’s extensive public service initiatives, cultural collaborations, and community partnerships help define the University’s underlying values and mission to educate students to be both leading scholars and informed, engaged citizens. Founded in 1754 as King’s College, Columbia University in the City of New York is the fifth oldest institution of higher learning in the United States

http://www.sipa.columbia.edu/news_events/announcements/20130118_papandreou.html

26/01/2013 0

Bία είναι η Ρικομέξ ,το Μall, βία και να πληρώνεις μια περιουσία για να πας στην δουλειά σου

Κυρία μου έχω τρελαθεί και από τα γέλια κλαίω

Βία έιναι το Σαμίνα, η Ρικομέξ, βία και το Μall, σου λέω

Βία είναι να μαγειρεύεις τις δηλώσεις και τα βίντεο από μια ομιλία

βία όμως είναι και με λεκτικούς αφορισμούς να θες να σπέρνεις βία

Βία είναι να έχεις κάρτα απεριορίστων διαδρομών και να μην πιάνει μια

βία είναι να ξεποδαριάζεσαι για την δουλειά από τον Πειραιά ώς τα Χαυτεία

Βία έιναι να επιβαρύνεις την κοινωνική ζωή και τους φτωχούς , τις οικονομικές δραστηριότητες στην πόλη

βία είναι να απεργείς και να πληρώνεσαι, και να το ξέρουν όλοι!

Βία είναι να ματώνουν οι εργαζόμενοι διαρκώς και εσύ να τους αρπάζεις

βία έιναι να χάνεις των φοροφυγάδων λίστες, CD-stick, γιατί μ’ αυτούς πάντα, διστάζεις

Βία είναι τα θύματα, οι δολοφονιές μεταναστών, βία η Χρυσή Αυγή και η Αριστερή Τρομοκρατία

βία είναι να μην φέρνεις την ανάπτυξη, βία είναι ανεργία

Βία είναι τα χαλασμένα μυαλά αυτών που κυβερνούν αλλά και αυτών που κυβερνούνται

βία είναι όσα αισιόδοξα σ ‘αυτόν τον τόπο γίνονται αλλά αποσιωπούνται

Βία έιναι τα φασιστοειδή σε κόμματα και τηλεόραση, βία και οι χουντικές μειοψηφίες

που δεν αφήνουν να δουλέψει, να προκόψει ο λαός και κάνουν όλο, μαλακίες

24/01/2013 0

Η ‘Άγρια Ελευθερία- Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων’ ανέλαβαν την ευθύνη για την βόμβα στο ‘The Mall’

Την ανάληψη ευθύνης για το τρομοκρατικό κτύπημα στο The Mall την περασμένη Κυριακή ανέλαβε με ανάρτησή της στο Indymedia η «Σύμπραξη αναρχικών οργανώσεων Αγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων»

Η προκήρυξη

«Ηταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο ότι η επιλογή του συγκεκριμένου στόχου θα δώσει αρκετή τροφή για συκοφαντίες από την πλευρά της εξουσίας. Ήθελαν θύματα οι τρομοκράτες; Σκοπός τους η τρομοκράτηση της κοινωνίας; Και τι κατάφεραν, τι νόημα είχε όλο αυτό; Ποια ηθική και ποιες αξίες μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι που για να χτυπήσουν ένα εμπορικό, ναι μάλιστα ένα εμπορικό! βάζουν σε κίνδυνο μικρά παιδιά;

Έτσι και αλλιώς εμείς ήμασταν πάντα από την άλλη πλευρά… και το ερώτημά μας είναι ποιες ξεφτισμένες αξίες και ποια παραπλανημένη ηθική ανέχονται την ύπαρξη εκτρωμάτων όπως το Mall; Ο στόχος φυσικά παρουσιάζεται σαν ένας οργανωμένος χώρος αναψυχής, ψώνια, βόλτες και ανάλατη διασκέδαση. Μία μικρή όαση στον σύγχρονο εφιάλτη. Είναι όμως πραγματικά αυτό;

Γιατί για εμάς πίσω από τις βιτρίνες που έσπασαν ξεδιπλώνεται μια διαφορετική ιστορία. Ένας οικονομικός κολοσσός που βολεύει διπλά την εξουσία και τον καπιταλισμό. Φέρνει χρήμα και ικανοποιεί την δίψα όλων αυτών των άπληστων μισάνθρωπων και από την άλλη βυθίζει στην απάθεια και την άγνοια με αντάλλαγμα λίγες στιγμές πλαστού συναισθήματος, ψεύτικης ικανοποίησης και ολοκληρωτικού ελέγχου. Ένα καλοστημένο παραμύθι που εμποδίζει τους αδιάφορους που καταναλώνουν να κάνουν στον εαυτό τους την πολύ απλή ερώτηση: Η ταινία που βλέπω, το ποτό που πίνω, η μπλούζα που αγοράζω είναι όντως μια ακόμα αθώα και ξέγνοιαστη στιγμή της ημέρας μου;

Γιατί αν κάποιος ψάξει λίγο καλύτερα, θα βρει καλά κρυμμένα κομμάτια από ένα λίγο πιο αποκρουστικό παζλ, ένα ψηφιδωτό αίματος, πόνου, εκμετάλλευσης και σφαγών ανθρώπων από έναν άλλο κόσμο, ενός “κατώτερου θεού”. Γιατί αυτά είναι τα τέσσερα συστατικά της πολυπόθητης ανάπτυξης, και της οικονομικής ευημερίας. Αν λοιπόν κάποιοι επιμένουν να βλέπουν φανταχτερές βιτρίνες, πιασάρικες ταινίες και να επιδίδονται σε χαλαρές κουβεντούλες με δροσερό καφέ τότε η ευαισθησία τους και η ειλικρίνεια τους φτάνει μέχρι εκεί που φτάνουν τα μάτια τους. Για εμάς το mall και το κάθε mall είναι τεράστιο νεκροταφείο ανθρώπων και αληθινών αξιών. Για αυτό και το χτυπήσαμε.

Παράλληλοι κόσμοι…

Η βία, η εκμετάλλευση και η λεηλασία ολόκληρων πληθυσμών στις “αναπτυσσόμενες χώρες” όπως προκλητικά αποκαλεί τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα εδάφη η καπιταλιστική ελίτ, αποτελεί μια συνθήκη με την οποία ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται και ακόμα λιγότεροι να πράττουν ενάντια σε αυτή.

Την στιγμή που οι διευθυντές των πολυεθνικών εταιριών και οι νόμιμοι μαφιόζοι των ισχυρών οικονομικών λόμπι πλένουν τα χέρια τους με το αίμα των οικονομικών σκλάβων, μη κυβερνητικές οργανώσεις απενοχοποιούν την μαζική εξόντωση που διεξάγεται μέσα από φιλανθρωπικά προγράμματα και ανθρωπιστικές εκστρατείες.

Στα θεμέλια των εμπορικών κέντρων είναι θαμμένοι οι δολοφονημένοι από τον καπιταλισμό.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι μεταξύ των οποίων και παιδιά δολοφονούνται κάθε χρόνο σε κάποιο “εργατικό ατύχημα”.
Εργάτες αυτοκτονούν κατά δεκάδες στα εργοστάσια όπως αυτά της Foxconn που παρασκευάζονται τα γκλαμουράτα προϊόντα της Apple.
Ζώα γδέρνονται ζωντανά για να γίνουν γούνες έπειτα από μια βασανιστική ζωή έγκλειστα σε κλουβιά ως προϊόντα.
Παιδιά λιμοκτονούν στον “τρίτο κόσμο” για να γίνονται φτηνά εργατικά χέρια που παράγουν τις πρώτες ύλες του επίπλαστου καταναλωτικού ευδαιμονισμού.
Άνθρωποι διαμελίζονται από θραύσματα βομβών και πολυβόλα στις πολεμικές επιχειρήσεις του Νατο που συμμετέχει και το ελληνικό κράτος.
Όλοι αυτοί έχουν μπαζωθεί από τόνους τσιμέντο και καλλωπιστεί από φωτεινές ρεκλάμες για να ξεχνιέσαι, να αποπροσανατολίζεσαι…

Τα εμπορικά κέντρα είναι βιομηχανίες παραγωγής ελεγχόμενων επιθυμιών και κάτεργα για τους μισθωτούς σκλάβους. Γι’ αυτό έχουν χτιστεί σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, με κάμερες παρακολούθησης και ιδιωτικούς μπάτσους να σαρώνουν όλο το χώρο. Όλες οι συμπεριφορές υποχρεωτικά στρέφονται γύρω από την κατανάλωση. Σ’ αυτή τη φυλακή οι δήθεν ελεύθεροι επισκέπτες συνηθίζουν και προσαρμόζονται στην εξουσία. Τα εμπορικά κέντρα έχουν κεντρική θέση στην υποβολή της κουλτούρας του ελέγχου. Η επίθεσή μας στο Mall είναι και ένα πλήγμα στην κυριαρχία της νόρμας, ένα πλήγμα στην αστυνομική εποπτεία και στις απαγορεύσεις, αποδεικνύοντας ότι η αποφασιστικότητα και η επινοητικότητα των επαναστατημένων ανθρώπων είναι ισχυρότερη από τα συστήματα ελέγχου.

★

Το Mall, το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, χτίστηκε ως ολυμπιακό έργο σε έκταση που παραχωρήθηκε από το κράτος ως αντάλλαγμα στην 15ήμερη στέγαση δημοσιογράφων για τους ολυμπιακούς που παρεμπιπτόντως δεν έγινε ποτέ καθώς το έργο δεν είχε ολοκληρωθεί. Ο τρόπος που διαπλέκονται οι υπόγειες γέφυρες που οδηγούν στο πάρκινγκ του με τις γραμμές του ηλεκτρικού και του προαστιακού σιδηρόδρομου και τους οδικούς άξονες που οδηγούν σκοπίμως σε αυτό, μάλλον συμβολίζει το πως διαπλέκονται και οι οικονομικές με τις πολιτικές και δικαστικές εξουσίες. Αποτελεί έργο της εταιρίας Lamda Development που ανήκει στην οικονομική αυτοκρατορία Λάτση, που πλούτισε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

★

Η στιγμή της επίθεσης…

Η στοχοθεσία που επιλέξαμε είχε μία ιδιαιτερότητα. Πρόκειται για ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο μέσα στο οποίο κινείται πάρα πολύς κόσμος ο οποίος σε καμία περίπτωση – και σ΄ αυτό είμαστε ξεκάθαροι- δεν αποτελεί στόχο μας. Δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να πάθει το παραμικρό κάποιος διερχόμενος τυχαίος άνθρωπος. Λογικές παράπλευρων απωλειών ή αντιλήψεις περί καθαγιασμού του σκοπού, εκφράζουν τον τρόπο σκέψης και δράσης των κρατών και των εξουσιών, όχι των αναρχικών. Τις συκοφαντικές κατηγορίες τις επιστρέφουμε στους κρατικούς διαχειριστές και τη δημοσιογραφική μαφία, παρόλο που η βία τους κάθε άλλο παρά τυφλή είναι, αντίθετα είναι τόσο μαζική που καμία στατιστική ποτέ δεν θα μπορέσει να την ορίσει.

Οι σύντροφοι που συμμετείχαν στην επιχείρηση, τοποθέτησαν τον εκρηκτικό μηχανισμό μέσα στο ντουλαπάκι ενός διαφημιστικού περιπτέρου εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα πειραχτεί από κάποιον κατά λάθος. Οι βλακείες περί τοποθέτησης του μηχανισμού σε κάδο ή σε περίοπτη θέση είναι κομμάτι της κρατικής προπαγάνδας.

Δώσαμε υπεραρκετό χρόνο για την εκκένωσή του εξασφαλίζοντας την ακεραιότητα οποιουδήποτε τύχαινε να βρεθεί εντός του. Επίσης η μέρα και η ώρα που επιλέξαμε (πρωί Κυριακής) ήταν η κατάλληλη διότι λόγω της μικρής προσέλευσης κόσμου (κλειστά μαγαζιά – αρκετή ώρα πριν ξεκινήσουν οι προβολές) η εκκένωση θα ήταν σίγουρη όπως και έγινε. Είναι πάγια αρχή μας να μη θέσουμε σε οποιοδήποτε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές τυχαίων ανθρώπων έστω και αν αυτό σημαίνει έκπτωση των μέτρων της δικής μας ασφάλειας.

Τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα έγιναν ταυτόχρονα με την τοποθέτηση, από άλλον σύντροφο με τον οποίο ήταν σε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας οι σύντροφοι που έκαναν την τοποθέτηση. Την στιγμή που ειδοποιήθηκε η αστυνομία οι σύντροφοι που έκαναν την τοποθέτηση παρέμεναν ακόμα εκεί, ώστε να μην αφήσουμε ούτε λεπτό εκτεθειμένο τον εκρηκτικό μηχανισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάρθηκαν 4 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα: στην υπηρεσία ασφαλείας του Mall και στα Μ.Μ.Ε, zougla.gr, ελευθεροτυπία, και εφημερίδα Ποντίκι του οποίου ο υπάλληλος το αντιμετώπισε ως φάρσα, αποδεικνύοντας πως αυτή η ανεύθυνη στάση θα μπορούσε -αν εμείς δεν ήμασταν προνοητικοί- να κοστίσει ανθρώπινες ζωές.

Όλα αυτά καταγράφονται παρότι εκθέτουν τα επιχειρησιακά σκεπτικά μας στους μηχανισμούς καταστολής για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε στα αισχρά ψέμματα των δημοσιογράφων. Ο άλλος και σημαντικότερος όμως, είναι ότι η ενέργεια αυτή αποτελεί και ένα πρόταγμα, ένα παράδειγμα. Το να προβούν κάποιοι σύντροφοι στο μέλλον σε αντίστοιχη ενέργεια χωρίς να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης (διαφορετικά σε κάθε περίπτωση) θα ήταν εκτός από δική τους εγκληματική αμέλεια και δική μας ευθύνη.

Εκτός βέβαια από την άθλια προπαγάνδα περί τυφλής τρομοκρατίας, στο προσκήνιο ήρθε ξανά η καραμελίτσα του αποπροσανατολισμού. Για να τελειώνουμε λοιπόν με αυτό το ζήτημα ο “αποπροσανατολισμός” είναι ο ένας από τους δύο μας στόχους. Είναι αυτονόητο το ότι θέλουμε να στρέψουμε την προσοχή μακριά από την λίστα Λαγκάρντ και το κάθε σκάνδαλο γιατί όλα αυτά αποτελούν ένα μικροσκοπικό δείγμα της σαπίλας των διαχειριστών του κόσμου μας. Δεν συμμετέχουμε σε θεσμικά παιχνίδια διαφθοράς και διαπλοκής. Ούτε φυσικά θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε θύματα των δικών τους μηχανών μαζικού αποπροσανατολισμού, όπως η ανεμελιά της βόλτας στα μαγαζιά και τις καφετέριες του κωλοεμπορικού. Ο δεύτερος στόχος είναι να επαναπροσανατολίσουμε την σκέψη εκεί που εμείς πιστεύουμε ότι αποκτά νόημα. Στον δρόμο για την ολοκληρωτική ρήξη με κάθε εξουσία.

★

Ο καταναλωτισμός

Η κυρίαρχη συνθήκη του μαζικοποιημένου πολιτισμού που γεννά συνεχώς ανάγκες στους φυλακισμένους του, τους σπρώχνει ολοένα και περισσότερο μέσω της διαφήμισης, στα ταμεία μαγαζιών και υπηρεσιών με στόχο αφ’ ενός τη κίνηση της αγοράς, και αφ’ ετέρου την αποβλάκωση και τον εγκλωβισμό σε ένα σχήμα δουλειάς-κατανάλωσης-δουλειάς. Ο καπιταλισμός ταΐζει με υλικά παυσίπονα τους φυλακισμένους του με σκοπό να γιατρέψει τη πνευματική, την ψυχική φτώχεια τους.

Το γεγονός ότι τα εμπορικά κέντρα γεμίζουν από κόσμο μόνο θλίψη μπορεί να μας προσφέρει.

Πλήθος ανθρώπων χαρίζει στον εαυτό του μια βόλτα σ’ ένα εμπορικό κέντρο, μια απόδραση απ’ τη βδομάδα της δουλειάς για τον κόσμο των εμπορευμάτων. Με τις ελπίδες να ξεθωριάζουν πάνω στις ταμπέλες των τιμών.

Μπροστά απ’ τις βιτρίνες τα βλέμματα ονειρεύονται αγορές, περισσότερα λεφτά και εν τέλει μελαγχολούν που δε μπορούν να αγοράσουν. Τα αντικαταθλιπτικά χάπια και οι βουτιές απ’ τις ταράτσες δυστυχισμένων ανθρώπων δεν είναι θέμα στις ειδήσεις ή “ευαίσθητες» κοινωνιολογικές αναλύσεις. Είναι τα αποτελέσματα ενός εθισμένου κόσμου που όταν δεν έχει λεφτά για τη δόση του, αυτοκτονεί.

Τα εμπορικά κέντρα είναι σύμβολα των καπιταλιστικών κοινωνιών, οι ναοί της κατανάλωσης, κέντρα εκμετάλλευσης και υποταγής. Οι χιλιάδες που διασκεδάζουν, καταναλώνουν, συχνάζουν σε αυτά αδιαφορούν παγερά για τα “ματωμένα” προϊόντα που αγοράζουν από τα ράφια της παιδικής καταπίεσης. Αρνούνται να ακούσουν τις “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις” των όπλων της αστυνομίας, τις μηχανές των εργοστασίων που λιώνουν τους ανθρώπους κυριολεκτικά και ψυχικά στα κολαστήρια της σύγχρονης δουλείας. Ζούνε μέσα στην γυάλα της εξατομίκευσης.

Η διάχυση του καταναλωτισμού τις προηγούμενες δεκαετίες κράτησε μια μεγάλη μάζα εκμεταλλευομένων παθητική. Το μικροαστικό όνειρο σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη κρατική τρομοκρατία έφερε την κοινωνική αποσύνθεση. Το καρότο και το μαστίγιο. Μέσα στην δηλητηριώδη ομίχλη της επικαλούμενης κοινωνικής ειρήνης προετοιμάστηκε το απεριόριστο ξεζούμισμα των εργαζόμενων, η εξόντωση των πιο φτωχών, η λεηλασία κάθε ανεκμετάλλευτου φυσικού τόπου, η γενίκευση της ωμής καταστολής, η πιο αισχρή προπαγάνδα που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα.

Από το ’90 οι ντόπιοι και οι δυτικοευρωπαίοι σαπιοκοιλιάδες πλούτισαν από την εκμετάλλευση των μεταναστών σε συνθήκες τρομοκρατίας. Από τους βομβαρδισμούς, στο ξερίζωμα. Από την λιμοκτονία, στη δουλεία. Από τους λοιμούς, στις φασιστικές εκκαθαρίσεις. Τα κάθε είδους αφεντικά οπλίζουν τα τσογλανάκια που σφάζουν τους πιο αδύναμους. Οι δημοκράτες της κυβέρνησης οργανώνουν τον ρατσιστικό έλεγχο. Οι αυλοκόλακες που ανησυχούν για την απώλεια επενδύσεων μετά τις πρόσφατες αντικαθεστωτικές επιθετικές δράσεις, έχουν συνηθίσει να ξερογλείφουν ματωμένα μαχαίρια σαν αυτό που σκότωσε τον Σαχτζάτ Λουκμάν.

Στον καταναλωτικό παράδεισο οι πιο βασανισμένοι περισσεύουν. Είναι μη παραγωγικοί και φθείρουν την υποκριτική πίστη στο αστικό όνειρο. Για να διατηρηθεί η βιτρίνα της αγοράς και να μεταφερθεί ο φόβος της τιμωρίας μέσα σε κάθε διαμέρισμα της μητρόπολης ενοχοποιούνται εκείνοι που με την ύπαρξή τους προκαλούν αποστροφή στα συντηρητικά ένστικτα. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εικόνες από οροθετικές γυναίκες που παρουσιάστηκαν ως εστίες μόλυνσης των ανυποψίαστων και φιλήσυχων νοικοκυραίων που έκαναν το λαθάκι να κλέψουν μερικές στιγμές ηδονής εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία. Εκκίνηση για ένα σύγχρονο απαρτχάιντ απέναντι στο κοινωνικό περιθώριο. Οι ιερείς της οικονομίας θέλουν να αισθανόμαστε ένοχοι για την καταπίεσή μας, να πατάμε επί πτωμάτων για να παραμείνουμε μέσα στο παιχνίδι της αγοράς και να αυτοκτονούμε όταν είμαστε άχρηστοι για τον κόσμο τους.
Και είναι εδώ που γεννιούνται ένστικτα επιβίωσης διαποτισμένα με πατριωτικά δηλητήρια να κραυγάζουν για τους πολλούς μετανάστες που κλείνουν τις δουλείες. Στο κοινωνικό κολοσσαίο οι σκλάβοι μονομαχούν μεταξύ τους μέχρι τέλους.

★

Ο κόσμος της αντίστασης και της εξέγερσης

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει στον παγωμένο χρόνο των εμπορικών κέντρων. Η συσσωρευμένη κρατική βία επιστρέφει κάθε τόσο στον αποστολέα της. Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, εμπρησμοί σε επιλεγμένους στόχους της κυριαρχίας, αυθόρμητες επιθέσεις σε πολιτικούς, αποκλεισμοί και καταλήψεις, ένοπλες ενέργειες. Μετά την εξέγερση του ’08 οι εστίες αντίστασης πολλαπλασιάστηκαν. Τα αφεντικά φοβούνται τις αντιθεσμικές ρωγμές. Και φοβούνται πιο πολύ την αλληλεγγύη μας και την οργανωμένη αντεπίθεση μας. Ξερνούν έναν οχετό τρομολαγνείας για να διαχύσουν τους δικούς τους φόβους στην κοινωνία. Χαρακτηρίζουν τρομοκρατική κάθε πράξη που αντιτάσσεται στους νόμους τους, από μια βομβιστική επίθεση μέχρι μια απεργία, για να δικαιολογήσουν την επιστράτευση των δικών τους τρομοκρατικών μεθόδων. Ένας ψυχολογικός πόλεμος υποστηρικτικός στις στρατιές των αστυνομικών σκυλιών που σαρώνουν τους δρόμους. Στόχος τους η εμπέδωση ενός καθεστώτος φόβου στα κομμάτια της κοινωνίας που βιώνουν την εξαθλίωση και την υποτίμηση της ζωής τους και κατατάσσονται στην λίστα των πιθανών υπόπτων σε μια εξεγερσιακή συνθήκη.

Ακούμε τις δακρύβρεχτες εκκλήσεις για ομαλότητα και βλέπουμε στρατό κατοχής και πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, στρατό κατοχής μέσα στα πανεπιστήμια, στρατό κατοχής στα Εξάρχεια, στρατό κατοχής στη Χαλκιδική για τους εργολάβους της βιομηχανίας χρυσού. Χτυπάνε τις γειτονιές των μεταναστών και της εξέγερσης; Θέλουν λεηλατημένους τόπους; Χτυπάμε τους μηχανισμούς τους. Και δυναμώνουμε όλους τους αγώνες ενάντια στην εξουσία.

Εδώ και καιρό η κυβέρνηση είχε προαναγγείλει τη γενική εισβολή των κατοχικών ταγμάτων στους κατηλειμμένους αυτοοργανωμένους χώρους, που επιχειρήθηκε μέσα στις γιορτές. Απώτερος σκοπός αυτής της στρατηγικής είναι η διάλυση των συλλογικοτήτων αντίστασης. Ονειρεύονται την απομόνωση των αναρχικών, για να εξαφανίσουν την προοπτική μιας ανατρεπτικής συνάντησης όλων των καταπιεσμένων απελευθερωτικών διαθέσεων. Επιδιώκουν την απομόνωση κάθε ανθρώπου που εξεγείρεται, για να κλιμακώσουν την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση και τον έλεγχο.

Σήμερα επιτίθενται στις καταλήψεις επειδή αποτελούν παραδείγματα επανάκτησης των αναγκαίων μέσων για την αυτονόμησή μας από την κυριαρχία. Καταστρέφοντας τις αυτοοργανωμένες κοινωνικές υποδομές, που δοκιμάζουν άμεσα στο παρόν την δυνατότητα συλλογικοποίησης της ζωής ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, θωρακίζουν το καθεστώς της εξαθλίωσης. Η ουσία της επίθεσης στις καταλήψεις είναι η καταδίκη των φτωχών στη ζητιανιά. Είναι η εξουδετέρωση του οράματος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Το προσκύνημα στους «φιλάνθρωπους» άρχοντες.

Θα μπορούσαμε να μην υπερασπιστούμε με όλους τους τρόπους πάλης το αντιστασιακό έδαφος που βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους; Όχι. Γιατί αν αφήσουμε τις καταλήψεις, μετά θα χτυπηθούν όλες οι εστίες αυτοοργάνωσης και μετά η κάθε πολιτική ομάδα και τελικά θα καταδιώκεται ο κάθε σύντροφος, μέχρι να εξοντωθεί κάθε επαναστατική παρουσία. Το κράτος σχεδιάζει για όλους όσους αγωνίζονται ότι εφαρμόζει μέχρι τώρα για να αδρανοποιήσει τους διωκόμενους αντάρτες.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είμαστε οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των καταλήψεων, ή ότι οι καταλήψεις δεν καταφέρνουν να σταθούν μόνες τους, αντίθετα το παράδειγμα της ανακατάληψης της βίλας Αμαλίας δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Όμως η κατασταλτική επίθεση είναι ολομέτωπη, δεν αφορά μόνο τις καταλήψεις και όσο πιο πολύμορφες και πιο δυναμικές είναι οι δράσεις μας, τόσο το καλύτερο.

★

Μέσα στο σύγχρονο σφαγείο του καπιταλισμού η υπομονή είναι πολυτέλεια. Θα ήταν ύβρις προς τη ζωή αν αναβάλαμε την όξυνση της σύγκρουσης με την εξουσία. Βιώνουμε ήδη τη νύχτα των κρυστάλλων. Η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων είναι τώρα. Να καταστρέψουμε τον κόσμο της εξουσίας πριν μας παρασύρει στη σήψη του. Να προετοιμαστούμε για την επανάσταση από σήμερα.

★

Η άμυνα του κράτους ως καταστολή και ως προπαγάνδα…

Οι “στρατηγοί” του ελέγχου νόμιζαν ότι έχουν δυο συνθήκες με το μέρος τους. Στηρίχτηκαν στην αδρανοποίηση ενός μεγάλου μέρους των ανθρώπων που κατέβαιναν στους δρόμους τα προηγούμενα χρόνια, όταν “τσίμπησαν” στην παγίδα των εκλογών, βολευόμενοι στην ανάθεση της ζωής τους στα κόμματα. Η αναμονή μιας αριστερής κυβέρνησης και η απογοήτευση από την επικράτηση των μνημονιακών μέσα στο θεσμικό παιχνίδι αποδυνάμωσε τις κοινωνικές αντιστάσεις. Αλλά το πραγματικό παιχνίδι δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Η επίθεση του κράτους έβγαλε στο δρόμο χιλιάδες αλληλέγγυους. Η πιθανότητα της γενικής αντεπίθεσης επανέρχεται ισχυρότερη κι από πριν.

Ακόμα, οι “στρατηγοί” στηρίχτηκαν στο γεγονός ότι την προηγούμενη τριετία κατάφεραν κάποια πλήγματα στις ένοπλες οργανώσεις που ενεργούσαν εκείνη την περίοδο. Φαντάστηκαν ότι μια επιχείρηση εκδίωξης των αναρχικών θα είχε μικρό κόστος. Γιατί δεν μπορούν να φανταστούν ένα ενεργητικό έξω από ιεραρχικές εξαρτήσεις. Μιλάνε για “διευθυντήρια του ένοπλου αγώνα”. Το αντάρτικο όμως μπορεί να ξεπηδήσει κάθε στιγμή γιατί οργανώνεται σε κάθε επαναστατημένη καρδιά.

Δεν παίζουμε σε στημένα πολιτικά παιχνίδια, ούτε θα μπούμε στην διαδικασία να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες, ότι μας υποκινούν εξωγήινοι, μυστικές υπηρεσίες, ο ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος συνεχίζει να βλέπει πράκτορες και κυβερνητικούς είναι θύμα της κρατικής προπαγάνδας και κοντόφθαλμος που αδυνατεί να αντιληφθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απέναντι στο καθεστώς του φόβου και της υποταγής δεν θα υποκύψουν αλλά θα απαντήσουν και θα επιτεθούν με όλα τα μέσα. Όλα τα άλλα είναι κούφια λόγια.

Είμαστε αναρχικοί, αντικρατιστές, και εχθροί της δημοκρατίας. Και αν η δράση μας καταδικάζεται από το πολιτικό σύστημα εμείς έχουμε από καιρό καταδικάσει το πολιτικό σύστημα στην καταστροφή του.

Θα βουλώσουμε το στόμα της κάθε ανεμοδούρας της καθεστωτικής αριστεράς και λοιπών συνωμοσιολόγων που μιλάνε περί παρακράτους και μυστικών υπηρεσιών προσβάλλοντας έτσι την μνήμη συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι όπως ο Λάμπρος Φούντας μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ο Χρήστος Κασσίμης μέλος του ΕΛΑ, ο Χρήστος Τσουτσουβής μέλος της Αντικρατικής Πάλης και πολλοί άλλοι αγωνιστές του ένοπλου αντικρατικού αγώνα. Ας υπενθυμίσουμε επίσης πως αυτή τη στιγμή βρίσκονται αιχμάλωτοι ή καταζητούμενοι του κράτους σύντροφοι που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους σε επαναστατικές οργανώσεις (17Ν, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, Επαναστατικός Αγώνας) και πως όλες οι επιθέσεις που πραγματοποιούνται από αντάρτικες ομάδες αναλαμβάνονται με κείμενα. Οι πραγματικές παρακρατικές επιθέσεις όπως αυτές στην Ιταλία των περασμένων δεκαετιών πλήττουν σκόπιμα αθώους ώστε να αποτελέσουν σημείο συκοφαντίας και διαστρέβλωσης των επαναστατικών στοχεύσεων.

★

Οργάνωση και εξέγερση με κάθε μέσο και μορφή…

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, τις δράσεις που ακολούθησαν τις κρατικές επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα, επανέρχεται στην επιφάνεια ένας διαχωρισμός που παράγει η ίδια η εξουσία. Ένας πλαστός διαχωρισμός που επιχειρεί να κατακερματίσει την αντιεξουσιαστική ενότητα με βάση τα μέσα του αγώνα. Μοιράζονται ρόλοι και ειδικεύσεις, γεννιούνται απομονώσεις και εσωτερικές διαμάχες, δίπολα νόμιμου – παράνομου
Ερωτήματα και διλήμματα μπρος στα οποία έχουν βρεθεί σύντροφοι στις περισσότερες φάσεις του παρελθόντος. Λες και πρόκειται για ένα σταυροδρόμι μπρος στο οποίο στέκεσαι, χωρίζεις με τους συντρόφους σου και επιλέγεις το μονοπάτι σου.

Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η επιλογή του αγώνα με κείνο η το άλλο μέσο δεν αποτελεί μόνο μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα – τι είναι για παράδειγμα πιο πρόσφορο ανάλογα τις επικρατούσες συνθήκες- άλλα συνιστά σίγουρα και μια επιλογή στη βάση της επιθυμίας και της ατομικής ικανοποίησης.

Δεν επιζητούμε μια σταλινική μονολιθικότητα που παραπέμπει σε “κομμουνιστικά” κόμματα, ούτε θέλουμε να κάνουμε γλωσσολογικές αλλοιώσεις ώστε να υπάρξει μια ενότητα που μόνο αληθινή δεν θα είναι. Αντ’ αυτού πιστεύουμε πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις- που είναι τόσες όσες και οι φορείς τους- στο εσωτερικό μας με σκοπό την ενότητα στη δράση της καταστροφής του κράτους. Ο πλουραλισμός θεωρήσεων μέσα στην αναρχική κοινότητα μόνο επιζήμιος δεν είναι. Η μια θεώρηση συμπληρώνει την άλλη, άλλες επιβεβαιώνονται απ’ τα γεγονότα και άλλες μένουν στη λήθη της ιστορίας με έναν διάλογο να παράγει συμπεράσματα γονιμοποιώντας επικίνδυνες ιδέες.

Η λογική που θέλει επιζήμιες ή προβοκατόρικες τις αντάρτικες ενέργειες για το κίνημα, είναι όχι αποτέλεσμα σκέψης αλλά εμπέδωσης του φόβου απ’ την κρατική καταστολή. Στην πραγματικότητα το κράτος εξαπολύει άμεσα αντίποινα εκεί που μπορεί μετά από βίαιες ενέργειες ώστε να δημιουργήσει μια ψυχολογική αντίδραση φόβου που θα διχάσει και θα εκφοβίσει τους εξεγερμένους. Όμως αυτή ακριβώς η αντίδραση του κράτους προδίδει την ανάγκη του να χτυπήσει τις δυναμικές μορφές αγώνα. Είτε είναι μια βίαιη διαδήλωση, μια κατάληψη, ή ένα αντάρτικο χτύπημα.

Και αντίστοιχα παρά τις βραχυπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες μιας αντάρτικης επίθεσης, μακροπρόθεσμα είναι φόβητρο για την καταστολή. Είναι η προοπτική της ενδυνάμωσης και της διάχυσής τους που φοβίζει την εξουσία καθώς δεν είναι ανίκητη όπως υπονοούν οι προβοκατορολογικές αντιλήψεις, αλλά αποτελείται από ανθρώπους ευάλωτους με όνομα και διεύθυνση, που όσους μπράβους και μπάτσους να προσλάβουν, θα αποτελούν μόνιμο στόχο των αναρχικών ανταρτών.

Θέλουμε να τρομοκρατήσουμε; Ναι. Ποιούς όμως; Οι αντάρτικες επιθέσεις έχουν σκοπό την μεταφορά του τρόμου στο στρατόπεδο των κρατούντων. Μια ελάχιστη ανταπόδοση της βίας που ασκείται καθημερινά με χίλιους τρόπους. Μια ελάχιστη ανταπόδοση της τρομοκρατίας που ασκούν οι δήμιοι των ζώων μας. Ένα ηχηρό μήνυμα για να ταρακουνήσει τα θεμέλια του συμπαγούς εξουσιαστικού οικοδομήματος αναζητώντας συνεργούς. Μήνυμα για όλους τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία. Σε αυτούς που ανέχονται ακόμα την καταπίεση αλλά σιγά σιγά προετοιμάζονται για τις δικές τους ατομικές επαναστάσεις. Σε κάθε ένα και κάθε μια που αρχίζει δειλά να βουλώνει τ’ αυτιά του στις σειρήνες της αλλοτρίωσης και έρχεται σε επαφή με τον κόσμο της αντίστασης ενάντια στην εξουσία.

Για να μην παρεξηγηθούμε, είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε κριτική καθώς την θεωρούμε ένα εργαλείο διαλεκτικής και εξέλιξης μεταξύ των επαναστατών. Αυτό βέβαια όταν η κριτική αυτή δεν προέρχεται από μία λαϊκίστικη σκοπιά που αποσκοπεί στο να καλοπιάσει την “κοινωνία” καθώς το μόνο αποτέλεσμα μιας τέτοιας στρατηγικής είναι η δημιουργία γραφικών οπαδών και ψεύτικων εντυπώσεων. Πιστεύουμε ότι πάντα πρέπει να εμβαθύνουμε και να εμπλουτίζουμε τα νοήματα του λόγου και της δράσης μας για να αναδεικνύουμε κάθε παγίδα του εξουσιαστικού συμπλέγματος και να μην αφήνουμε στο απυρόβλητο καμία μηχανή του μόνο και μόνο εξαιτίας συγκυριών.

Να ανταλλάξουμε ιδέες και τεχνογνωσίες, να οπλιστούμε με Καλάσνικοφ και σφαίρες, να επανοικειοποιηθούμε το Δρόμο και τις γειτονιές, να ληστέψουμε το χρήμα και να καταλάβουμε τα κτίρια.

Πρόταγμα μας η ολομέτωπη σύγκρουση με την εξουσία μαζί με την ταυτόχρονη ανάπτυξη αυτοοργανωμένων υποδομών.

Γιατί αυτές οι μορφές οργάνωσης που προασπίζουμε και προτάσσουμε είναι ο τρόπος μας να ζήσουμε μια μικρή γεύση της αναρχίας στο σήμερα, είναι η δυνατότητά μας να πειραματιστούμε με ανεξούσιες σχέσεις, να απαντήσουμε στις ατομικές και συλλογικές μας ανάγκες και επιθυμίες έξω απ’ την εξάρτηση που έχει επιβάλλει ο αστικός πολιτισμός στους υπηκόους του.

Είναι το όχημά μας να πολεμήσουμε την διάχυτη βία της εξουσίας τόσο στις ζωές μας, όσο και στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Γιατί πρέπει να διεισδύσουμε και στα δικά τους πεδία για να τους χτυπήσουμε, και στο πολιτικό και στο τεχνολογικό και στο στρατιωτικό.

Και είναι το πραγματικό ορμητήριο -η αναρχική οργάνωση, κι όχι τα πρόσκαιρα υλικά μέσα που χρησιμοποιούμε- για την επίθεση εναντίον του κράτους, του κεφαλαίου, του πολιτισμού της μόλυνσης και της εξημέρωσης.

∞

Σε αυτόν τον συνεχή αγώνα έχουμε συντρόφους που λείπουν από κοντά μας πληρώνοντας το κόστος του να “στρατευθούν” ολόψυχα στον αγώνα.

Θέλουμε λοιπόν να στείλουμε την αλληλεγγύη μας στον αναρχικό Μάρκο Κάμενιτς που διεξάγει συμβολική απεργία πείνας στα μπουντρούμια των ελβετικών φυλακών που βρίσκεται αιχμάλωτος εδώ και 21 χρόνια καθώς και στον Γκάμπριελ Πόμπο Ντα Σίλβα στην Γερμανία και την Ελίζα ντι Μπερνάρντο στην Ιταλία που συμμετέχουν και αυτοί ως αλληλέγγυοι απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του. Η δράση μας συμπίπτει με το κάλεσμα δράσης και αλληλεγγύης για την απελευθέρωση του συντρόφου, εμείς από την πλευρά μας στεκόμαστε δίπλα στον αμετανόητο αγώνα του.
Κάθε πράξη μας Άμεσης δράσης είναι και μια ενέργεια αλληλεγγύης

Στον αιχμάλωτο αναρχικό Μπάμπη Τσιλιανίδη που καταδικάστηκε πρόσφατα σε 10 χρόνια για την ληστεία στο Αχέπα από την δικαστική μαφία με μοναδικό στοιχείο το DNA του σε ένα μαντήλι, δείχνοντας την εκδικητικότητα του κράτους απέναντι στις δυναμικές δράσεις που αναπτύχθηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Στους αμετανόητους αντάρτες της 17Ν όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Σάββας Ξηρός.
Στον αναρχικό Θεόφιλο Μαυρόπουλο που αιχμαλωτίστηκε μετά από ένοπλη συμπλοκή με μπάτσους στην Πεύκη, δίνοντας τη δυνατότητα στο σύντροφο που ήταν μαζί του να διαφύγει.
Στα φυλακισμένα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, Όλγα Οικονομίδου, Γιώργο Νικολόπουλο, Μιχάλη Νικολόπουλο, Γεράσιμο Τσάκαλο, Χρήστο Τσάκαλο, Δαμιανό Μπολάνο, Γιώργο Πολύδωρο, Χάρη Χατζημιχελάκη και Παναγιώτη Αργυρού (καλή ανάρρωση στο σύντροφο, που νοσηλεύεται μετά από βαρύ τραυματισμό του στη φυλακή)
Στους αιχμαλώτους αναρχικούς Κώστα Σακκά, Γιώργο Καραγιαννίδη, Αλέξανδρο Μητρούσια που αρνούνται την συμμετοχή τους στην ε.ο. Σ.Π.Φ και στηρίζουν την συμμετοχή τους στον ένοπλο αναρχικό αγώνα.
Στον φυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Κουτσίμπελα που διώκεται για σειρά εμπρηστικών επιθέσεων στα Τρίκαλα.
Στον προφυλακισμένο αναρχικό κομμουνιστή Τάσσο Θεοφίλου που κατηγορείται για ληστεία τράπεζας και ανθρωποκτονία στις οποίες αρνείται τη συμμετοχή του.
Στον αναρχικό Ράμι Συριανό που βρίσκεται αιχμάλωτος για ληστεία στους κλεπταποδόχους του Ο.Δ.Δ.Υ.
Στους φυλακισμένους αγωνιστές που κατηγορούνται για την απαγωγή του μεγαλοβιομήχανου Μυλωνά, Βαγγέλη Χρυσοχοΐδη, Πολύκαρπο Γεωργιάδη που αρνούνται την συμμετοχή τους στην απαγωγή και υπερασπίζονται την σχέση τους με τον Βασίλη Παλαιοκώστα.
Στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα (καταζητούμενοι), Κώστα Γουρνά.
Στους καταζητούμενους Μάριο Σεϊσίδη, Γρηγόρη Τσιρώνη, Γιάννη Μιχαηλίδη, Δημήτρη Πολίτη, Βασίλη Παλαιοκώστα.

Αλληλεγγύη στους κρατούμενους που αγωνίζονται ενάντια στο σωφρονιστικό καθεστώς.
Αλληλεγγύη σε όλους τους αιχμάλωτους και καταζητούμενους αναρχικούς ανά τον κόσμο.

Ζήτω η Αναρχία!

Σύμπραξη αναρχικών Οργανώσεων:

Άγρια Ελευθερία

Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων»

24/01/2013 0

Με έπιασε κόψιμο χοντρό την ώρα που απεργούσα στο μετρό! Να μην το πληρωθώ;

Κυρία μου κόψιμο με έπιασε χοντρό την ώρα που απεργούσα

Την ώρα που στις επάλξεις ήμουνα, την ώρα που πεινούσα

Την ύστατη ώρα που απεργίες έκανα αυτοί οι αντεργατικοί,

οι νόμοι, μην περάσουν

Κείνη την ώρα χέστηκα και δυστυχώς αδιαθέτησα, πώς να το ξεπεράσω;

Kυρία μου στα κεραμίδια εγώ για το Μετρό ανέβηκα κι έμφραγμα έπαθα κι άλλο

Κυρά μου εγώ στο ενιαίο μισθολόγιο, δεν θα μπώ, αγώνα δίνω και μεγάλο

Όμως με έπιασε κόψιμο, και χέσιμο, και πέσιμο, και άρρωστος, ανήμπορος, πόνος βαρύς, βογκούσα

E! να μην γράψω και μια ασθένεια να πληρωθώ, να πάρω κάτι και για αυτό την ώρα που απεργούσα;

Nα μη σημειώσω,να μην πάρω τα ρεπό, που η εταιρεία μου χρωστάει;

Nα μην τεζάρω και καμιά αργία, Κυριακή που είναι διπλό;

Tο μεροκάματο μετράει

Να μην με βάλουνε και ασφαλείας προσωπικό, αυτά τα έξυπνα του δημοσίου τα κολπάκια;

Tι διάολο θέλετε, να απεργούμε τζάμπα δηλαδή; Tα μεροκαματάκια;

Εμάς κυρά μου ξαφνικά ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΑΝ 1300 ΚΌΨΙΜΑ, ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ, ΤΗΝ ΩΡΑ

Να μην δηλώσουμε λοιπόν, όλοι άρρωστοι να εισπράξουμε και τα ρεπό να πάρουμε

Τι μαλακίες λές τώρα;

22/01/2013 0

Στην Αττικό Μετρό απεργούν αλλά πληρώνονται δηλώνοντας ασθένειες , ρεπό και προσωπικό ασφαλείας

Στην Αττικό Μετρό μπορεί να απεργούν, μπορεί να διεκδικούν με αγωνιστική διάθεση τα εργασιακά τους κεκτημένα , όπως τόνισε βαρύγδουπα σήμερα το πρωί ο εκπρόσωπος των εργαζομένων τους στον ΑΝΤ1, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά τα κόλπα στις δημόσιες υπηρεσίες και το πώς από μία η και πολλές αλλεπάλληλες απεργίες θα βγείς και ματσωμένος από πάνω!

Οι εργαζόμενοι της Αττικό Μετρό που διεκδικούν τα κεκτημένα τους και να μην φύγουν από το ενιαίο μισθολόγιο, δηλώνουν εκ των προτέρων, και ξέροντας τις ημερομηνίες που το σωματείο τους έχει προαναγγείλει τις απεργίες, ασθένειες, ρεπό ενώ πολλοί από αυτούς τοποθετούνται καθημερινά προσωπικό ασφαλείας.

Με αυτόν τον ευρηματικό τρόπο που έχει μάθει να κάνει απεργίες μόνο το ελληνικό δημόσιο εξασφαλίζεται η μικρότερη μισθολογική απώλεια των εργαζομένων της Αττικό Μετρό την ώρα των κινητοποιήσεων, όταν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που μετακινούνται καθημερινά με το Μετρό εξανεμίζουν τους δικούς τους ισχνούς μισθούς στα ταξί, στις κάρτες απεριορίστων διαδρομών για τα ΜΜΜ, χωρίς αντίκρυσμα, στα πανάκριβα καύσιμα για τα αυτοκίνητά τους και στις ατελείωτες εργατοώρες που χάνουν για να πάνε στην δουλειά τους.

Το έγγραφο που εξασφαλίσαμε από την ΣΤΑ.ΣΥ Α.Ε. (Σταθερές Συγκοινωνίες) τα λέει και τα δείχνει όλα για τις ημέρες και τις απεργίες του Γενάρη του 2013, όπου οι απεργοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν κανονικοί απεργοί αλλά ρεπατζήδες, ασθενείς και βεβαίως προσωπικό ασφαλείας!

Στις απεργίες το ποσοστό συμμετοχής ήταν εξαιρετικά χαμηλό και οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν κανονικά. Την Κυριακή στις 20/1 μόλις 190 από τους συνολικά 1300 απέργησαν και 1030 πήραν ρεπό , ασθένειες και άλλα κόλπα ενώ 80 δούλεψαν σαν προσωπικό ασφαλείας. Το ίδιο συνέβη και το Σάββατο με τους απεργούς να μην ξεπερνούν το 16%.

Μόνο στις 18/1 ημέρα Παρασκευή φάνηκε ότι στις καταστάσεις εργαζομένων απεργούσε περίπου το μισό προσωπικό της Αττικό Μετρό.

Εντωμεταξύ, αν κάνετε μια βόλτα από το site apergia.gr θα διαπιστώσετε ότι, οι απεργίες των εργαζομένων στο Μετρό και τα υπόλοιπα ΜΜΜ από το 2010 μέχρι σήμερα δεν έχουν τελειωμό. Το προσωπικό στις συγκοινωνίες είναι το μοναδικό από όλους τους κλάδους των Ελλήνων εργαζομένων που εξαγγέλλει συνεχώς κάθε μήνα απεργίες χωρίς να έχει εξασφαλίσει στο επιβατικό κοινό ένα μίνιμουμ καθημερινών έστω και αραιών δρομολογίων, όπως υποχρεούται να κάνει.

Η Αττικό Μετρό έχει την μερίδα του λέοντος σε όλες αυτές τις απεργίες από το 2010 μέχρι σήμερα (μόνο τo 2011 απέργησαν περισσότερο οι εργαζόμενοι ΗΣΑΠ και ΕΘΕΛ λόγω της συγχώνευσης επί υπουργίας Ρέπα) με αλλεπάλληλες 24ωρες που εναλλάσσονταν με στάσεις εργασίας, με ξαφνικές εξαγγελίες για απεργίες μέσα στις γιορτές και με κατέβασμα των ρολών στο ” μαγαζί τους ”κάθε φορά που τους κάπνιζε να το κλείσουν.

Είναι ενδεικτικό ότι δύο συνεχόμενες πρωτοχρονιές κατέβηκαν σε 24ωρη απεργία, είναι απολύτως ενδεικτικό ότι ποτέ δεν τηρούν τα ωράρια έναρξης και λήξης των βαρδιών τους προσθέτοντας στάσεις εργασίας, είναι πασιφανές γιατί αρνούνται να δουλέψουν και να τηρήσουν το ωράριο λειτουργίας του Μετρό στις ημέρες των εορτών μετά τα μεσάνυχτα (ΣΚ) και το κλείνουν από τις 10:00 το βράδυ.

Αριθμός ημερών που τουλάχιστον ένα μέσο** είχε απεργία ή στάση Ιανουάριος-Νοέμβριος2011 (apergia.gr)

Σύνολο ημερών 24ωρων απεργιών ή στάσεων εργασίας ανά οργανισμό (Ιανουάριος-Νοέμβριος 2011)

Δεν υπήρξε μήνας που να μην κατέβηκαν σε απεργία με αρκετούς μήνες να έχουν καλυφθεί από απεργίες σχεδόν οι μισές ημέρες (Τα στοιχεία από το site apergia.gr προέρχονται από τα ΜΜΕ για το 201 και 2012. Το 2013 οι περισσότερες απεργίες που έχουν εξαγγελθεί μέχρι στιγμής είναι αυτές της Αττικό Μετρό. Κάποιες από τις απεργίες που εξαγγέλθηκαν τα έτη 2011-12 ενδεχομένως στην συνέχεια να ακυρώθηκαν λόγω των αποφάσεων των δικαστών που έβγαλε και κήρυξε την απεργία στα ΜΜΜ παράνομη και καταχρηστική.

21/01/2013 0

Λοβέρδος σε πλήρη ΡΙΚΣΣΥ με τον εαυτό του: Aπό το »μακελειό» στις αποκλειστικές ευθύνες για το ΔΝΤ του Γ. Παπανδρέου (video)

Από πέρυσι, τέτοιον καιρό, που ο Ανδρέας Λοβέρδος αναγνώριζε στον Γιώργο Παπανδρέου την προσπάθεια που έκανε για να εντάξει την χώρα σε κάποιον διασωστικό μηχανισμό μέχρι φέτος, που ζητά να βρεθούν τα πρακτικά για τις αποκλειστικές ευθύνες του πρώην πρωθυπουργού στην προσφυγή στο ΔΝΤ μεσολάβησε μόνον η» ΡΙΚΣΣΥ».

Πέρυσι ο Λοβέρδος έλεγε στην πρωινή εκπομπή ΣΚ του Μεγκα ότι θα γίνει μακελειό αν κάποιος διανοηθεί να πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου.

Φέτος που έφτιαξε το δικό του απόκομμα, παριστάνει τον αρχηγό, και προσπαθεί να υφαρπάξει ψήφους από το κατακερματισμένο ΠΑΣΟΚ αποσείει τις ευθύνες από πάνω του. (Και από άλλους πρώην υπουργούς και μελλοντικούς συνεργάτες του.)

Σε συνέντευξη του στην ΝΕΤ ο Ανδρέας Λοβέρδος σημείωσε ότι από την αρχή διαφώνησε με την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και είχε μιλήσει γι’ αυτό και στον ίδιο των πρωθυπουργό. «Διαφώνησα να είναι το ΔΝΤ μέσα. Και η διαφωνία μου ήταν μέσα στο υπουργικό συμβούλιο. Έλεγα στον κ. Παπανδρέου και στο υπουργικό συμβούλιο ότι δεν πρέπει να προσφύγουμε στους Αμερικανούς, στο ΔΝΤ. Όχι στο ΔΝΤ. Και μου απαντούσαν: γιατί όχι στο ΔΝΤ; Εγώ έλεγα ότι η ευρωπαϊκή επιτροπή ήταν το ασφαλέστερο καταφύγιο» είπε ο πρώην υπουργός.

«Η απόφαση για προσφυγή σε μηχανισμό που θα είναι και το ΔΝΤ μέσα έγινε σε σύσκεψη των μελών του υπουργικού συμβουλίου με τον πρωθυπουργό δεν συμμετείχα. Και δεν συμμετείχε ούτε ο κ. Ραγκούσης, ούτε η κυρία Διαμαντοπούλου, ούτε ο Ευ. Βενιζέλος, ούτε ο Χρυσοχοϊδης. Δεν ήταν αυτοί μέσα. Ήταν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και άλλοι. Άτυπο όργανο» ανέφερε ο Ανδρέας Λοβέρδος.

«Υπήρχαν και τα άτυπα υπουργικά συμβούλια που κρατούσαν πρακτικά οι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου. Και επειδή στα επίσημα υπουργικά συμβούλια υπάρχουν τα επίσημα πρακτικά που τα κρατά η υπηρεσία αυτά υπάρχουν. Και ό,τι σας λέω κάποια στιγμή θα δημοσιοποιηθεί. Στα άτυπα τα πρακτικά τα κρατούσαν οι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου και αυτά τα πρακτικά τα θέλω. Αυτά τα πρακτικά δεν πρέπει να καταστραφούν. Αυτά τα πρακτικά πρέπει να διασφαλιστούν. Τα χρειαζόμαστε. Είναι κομμάτια της ελληνικής ιστορίας» σημείωσε ο πρώην υπουργός.

Φαίνεται ότι από το μακελειό μέχρι τα πρακτικά για τις αποκλειστικές ευθύνες Παπανδρέου στην προσφυγή στο ΔΝΤ είναι μια ΡΙΚΣΣΥ δρόμος!

20/01/2013 0

Σπρώχνω στην μαύρη κομμάτια απ την ιερή ελιά του Πλάτωνα όπως το τίμιο ξύλο

Eγώ κυρά μου βούτηξα την ελιά του Πλάτωνα, στο τζάκι μου είν νομίζω

την άρπαξα έξω από την Γεωπονική μ’ αλυσοπρίονο, και τηνε τεμαχίζω

Είν ο χειμώνας, έξω κάνει και ψοφόκρυο, είμαι φτωχός λιγάκι

και δεν μου φτάνουν για πετρέλαιο,για πέλετ κι αερόθερμα κι

ελιές καίω στο τζάκι

ΔΕΝ είχε και καμιά ταμπέλα η ελιά να απαγορέψουν την κοπή της

δεν έγραψαν πως είν και δέντρο ιερό, ανέπαφο να αφήσω το κορμί της

Δεν έφτιαξαν και κανά προστατευτικό κιγκλίδωμα κάτω από την σκιά της

να ενημέρωσουνε ότι εκεί την άραζε ο Πλάτωνας, δίδασκε τα παιδιά της

Ένα περίπτερο η Ελλάς έιναι κυρία μου, πουλάει ότι κάτσει

και την ελιά του Πλάτωνα καυσόξυλα θα κάνουμε να μην μας φάει το αγιάζι

Αν δεν την έπαιρνα εγώ, θα μου την βούταγαν Πακιστανοί με καροτσάκια στα χυτήρια να την κάψουν

και κωλοέλληνες αρχαιοκάπηλοι θα έζπρωχναν, στο εξωτερικό για να την σφάξουν

Αναρχικοί , συνθήματα επάνω της θα λέρωναν και χρυσαυγίτες θα την κάναν κομματάκια

και νοικοκύρηδες μ’ αλυσοπρίονα θα μπόλιαζαν, η ελιά του Πλάτωνα να βγάλει και βυζάκια

Εγώ την βούτηξα την ιερή ελιά κυρία μου, βράδυ την έκοψα, κανέις τους δεν με πήρε μάτι

και θα την σπρώξω όπως το τίμιο ξύλο του σταυρού στα Ιεροσόλυμμα,

να κονομήσω απ’ αυτήν με το κομμάτι

18/01/2013 0

25.000 αμερικανάκια ονειρεύονται πως θα αποκτήσουν και »Death Star» σαν του »Star Wars»

Μια απίθανη αίτηση κατάφερε να πάρει απάντηση από την επίσημη κυβέρνηση των ΗΠΑ αυτές τις ημέρες.

Ένα αίτημα που μάζεψε περίπου 25.000 υπογραφές από Αμερικανούς πολίτες και εστάλη στο επίσημο site (https://petitions.whitehouse.gov/ WE THE PEOPLE YOUR VOICE IN OUR GOVERMENT) ,το οποίο και διατηρεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ για να δίνει άμεσες απαντήσεις στα αιτήματα των πολιτών ζητά την οικοδόμηση ενός εξοπλισμένου σαν αστακού Death Star και την αποστολή του στο διάστημα.

ΟΙ 25.000 πολεμοκάπηλοι και λάτρεις των ταινιών επιστημονικής φαντασίας του Τζόρτζ Λούκας, φαίνεται ότι, ανυπομονούσαν αν θα γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των ΗΠΑ το αίτημα τους για την κατασκευή του άστρου του Θανάτου, ενός πολεμικού διαστημικού σταθμού στο μέγεθος του φεγγαριού με πλωτάρχη κάποιον Ντάρθ Βέηντερ, που θα μπορεί να εξαφανίσει με το πάτημα ενός κουμπιού μιαν ολόκληρη χώρα ή έναν άλλο πλανήτη.

Το συναρπαστικό στην ιστορία αυτή ήταν η επίσημη απάντηση που έδωσε ο Λευκός Οίκος δια στόματος του Paul Shawcross, επικεφαλής του Τμήματος Επιστημών και Διαστήματος του Γραφείου Διαχείρισης και Προϋπολογισμού του Λευκού Οίκου.

Ο Σόκρος τιτλοφόρησε την απάντησή του («this isnʼt the petition response youʼre looking for» και διάνθισε την επίσημη απάντηση της κυβέρνησης Ομπάμα με παραπομπές από την τριλογία »Stars Wars» «These arenʼt the droids youʼre looking for») έλεγαν οι Τζεντάι στις ταινίες του Τζορτζ Λούκας.

Ο Σόκρος απαντά λοιπόν και έχει εξαιρετικό χιούμορ η απάντησή του:

»Η κυβέρνηση συμμερίζεται την επιθυμία σας για δημιουργία θέσεων εργασίας και ισχυρή εθνική άμυνα, αλλά το Death Star δεν είναι ακόμη στα σχέδια μας.»

Οι λόγοι:

Η κατασκευή του Death Star έχει υπολογιστεί πως θα κοστίσει κάτι περισσότερο από 850.000.000.000.000.000 δολάρια. Δουλεύουμε σκληρά πάνω στη μείωση του ελλείμματος και όχι την αύξησή του!
Η κυβέρνηση δεν υποστηρίζει την ανατίναξη πλανητών
Γιατί να ξοδέψουμε τα εκατομμύρια των φορολογουμένων σε ένα Death Star με ένα βασικό μειονέκτημα το οποίο και θα μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα μονοθέσιο μαχητικό; (παραπομπή στον τρόπο καταστροφής του σταθμού στην ταινία)».

Συνεχίζοντας, την ανακοίνωση του ο Paul Shawcross έκανε λόγο για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό , τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του διαστημικού του προγράμματος, καθώς και στα διαστημικά προγράμματα τα οποία βρίσκονται σε εξέλιξη για το κοντινό μέλλον με τη συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών.

Σε παρεμφερές κλίμα, η ανακοίνωση συνεχίζει ως εξής: «δεν έχουμε Death Star, αλλά έχουμε αιωρούμενους ρομποτικούς βοηθούς στο διαστημικό σταθμό, έναν πρόεδρο που ξέρει να χειρίζεται φωτόσπαθο (παραπομπή σε φωτογραφία του προέδρου Ομπάμα με ομοίωμα του διάσημου όπλου των Star Wars), και ένα εξελιγμένο «κανόνι» για marshmallows, καθώς και την DARPA, η οποία υποστηρίζει την έρευνα πάνω στην κατασκευή ρομποτικών χεριών όπως του Luke Skylwalker, αιωρουμένων ανδροειδών και τετράποδων ρομπότ. Ζούμε στο μέλλον! Χαρείτε το».

Κλείνοντας, ο Paul Shawcross ενθαρρύνει όσους θα ήθελαν μία καριέρα στην επιστήμη, την τεχνολογία, τη μηχανολογία ή τα μαθηματικά: «Η Δύναμη θα είναι μαζί μας! »Μay the force be with you!»Θυμηθείτε: η δυνατότητα του Death Star να καταστρέψει ένα πλανήτη ή ένα ολόκληρο αστρικό σύστημα είναι ασήμαντη μπροστά στην ισχύ της Δύναμης».

Kαι για να παίξουμε λιγάκι ακόμη με τους διαλόγους του »Star Wars» εγώ θα έλεγα στα 25.000 αμερικανάκια που ονειρεύονται μετά τα όπλα που αγόρασαν στο σπίτι πως θα αποκτήσουν και »Death Star’ ότι ‘:

That’s no moon, it’s a space station.”

“You’re all clear, kid! Now let’s blow this thing and go home!

“This is Red 5, I’m going in!”

15/01/2013 0

Ο αναρχικός Διαμαντόπουλος με θράσος και ο βουλευτής Διαμαντόπουλος αρνάκι

Άγρια στρίμωξαν τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Καστοριάς Βαγγέλη Διαμαντόπουλο δυό δημοσιογράφοι από την επαρχιακή τηλεόραση »ΔΙΚΤΥΟ». Ο αναρχικός και προσφάτως βουλευτής Βαγγέλης Διαμαντόπουλος μπορεί να υποστηρίζει με θέρμη τις καταλήψεις του αναρχικού χώρου αλλά μπροστά στις δύσκολες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για τα υπερβολικά έσοδα και τις παροχές στους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου ποιούσε την νήσσαν!

Ο εξαιρετικός Αντώνης Παραράς και η νεόκοπη δημοσιογράφος Μαριγώ κόλλησαν στον τοίχο το παλληκάρι που ξέρει να παίρνει πάντα γενναίες πολιτικές θέσεις για τις καταλήψεις και τον αναρχικό χώρο αλλά όταν το θέμα είναι προσωπικό και αγγίζει την τσέπη του έχει χιλιάδες δικαιολογίες και αιτιάσεις για τα υπέρογκα έξοδα που αντιμετωπίζει.

Το σκληρό παλληκάρι στην τηλεόραση της Καστοριάς έχασε τα λόγια του.

Toυλάχιστον δίνει κανά φράγκο από τα 8 χηνόμπαλα που εισπράτει μηνιάιως για να ενισχύει οικονομικά τους συντρόφους του;

Πολύ αμφιβάλλω!

Καμαρώστε τον:

11/01/2013 0

Μη επανδρωμένα αεροσκάφη (DRONES) για την επιτήρηση των ελληνικών θαλασσίων συνόρων θα χρησιμοποιεί η Frontex

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να θέσει σε εφαρμογή ένα νέο σύστημα διαχείρισης των συνόρων της με ακόμη πιο σκληρούς ελέγχους για την μετανάστευση . Για να το πετύχει αυτό ήδη δαπανά εκατομμύρια ευρώ σε μελέτες και οι μεγάλες εταιρείες ασφαλείας και όπλων δείχνουν πανέτοιμες να δρέψουν τα οφέλη.

Η Frontex, ο οργανισμός ασφαλείας των συνόρων της ΕΕ, ήδη χρηματοδότησε τις εταιρείες όπλων και εξοπλισμού ασφαλείας να παρουσιάσουν τον εξοπλισμό τους σε μια έκθεση που έγινε σε ελληνικό έδαφος. Η frontex οργάνωσε την έκθεση και πλήρωσε τα έξοδά με την ίδια την ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή να είναι ο δυνητικός πελάτης των εταιρειών όπλων.

Δεκατρείς εταιρείες- κοινοπραξίες συμμετείχαν στην επίδειξη τηλεκατευθυνόμενων αεροσκαφών (drones) στο Άκτιο τον Οκτώβριο του 2011.

Η ισραηλινή Aerospace Industries, η Lockheed Martin, η FAST Protection AG, η L-3 Communications, η FLIR Systems,η SCOTTY από την Αυστρία, η Diamond Airborne , η Inmarsat, η Thales, η AeroVision, η AeroVironment, η Altus και η BlueBird έδειξαν στην έκθεση τεχνολογικές λύσεις για τη θαλάσσια επιτήρηση και εξελιγμένα συστήματα φύλαξης που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα σύνορα .

H Frontex πλήρωσε μάλιστα τις εταιρείες αυτές για την κάλυψη των δαπανών τους που προκύπτουν από τη συμμετοχή τους στην επίδειξη στο Άκτιο με ποσά που κυμαίνονται από 10.000€ μέχρι 198.000 €».

Η αμερικανική Lockheed Martin, η γαλλική Thales και η ισραηλινή IAI είναι από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές όπλων και εξοπλισμού ασφαλείας στον κόσμο.

Οι επιδείξεις αυτές είναι μέρος της προετοιμασίας για την έναρξη και εφαρμογή του EUROSUR, ( Ευρωπαϊκού Εξωτερικού Συστήματος Επιτήρησης των Συνόρων) με στόχο να ενισχυθεί η συνεργασία μεταξύ των υπηρεσιών ελέγχου των συνόρων των κρατών μελών της ΕΕ, και να προωθηθεί η επιτήρηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ από την Frontex, με ιδιαίτερη έμφαση στη Μεσόγειο και Βόρεια Αφρική, με σκοπό τον έλεγχο της μετανάστευσης στην Ευρώπη.

Τα σχέδια προβλέπουν τη δυνατότητα της χρήσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών UAV (DRONES) για να εντοπίζουν μετανάστες με βάρκες που προσπαθούν να διασχίσουν την Μεσόγειο από την Ασία και την Βόρειο Αφρική.

Το σύστημα EUROSUR θα είναι ένα από τα δύο κύρια στοιχεία του νέου καθεστώτος θαλάσσιας επιτήρησης των συνόρων της Ευρώπης, μαζί με το «Smart Borders». Επίσης θα τεθεί σε εφαρμογή ένα νέο «σύστημα εισόδου-εξόδου» ((EES)) για την αναγνώριση των overstayers θεωρήσεων στην visa των μεταναστών.

Το νέο πρόγραμμα καταχώρισης των ταξιδιωτών (RTP) θα προβλέπει και την δυνατότητα στους μετανάστες που πληρούν τους όρους που έχει θέσει η ΕΕ να περνούν τα σύνορα ταχύτερα. Το σύστημα θα βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στη χρήση βιομετρικών στοιχείων και για τη συλλογή του θα δημιουργηθεί μια τεράστια βάση δεδομένων με προσωπικά στοιχεία .

Νομοθετικά το σύστημα EUROSUR προ-εγκρίθηκε στα μέσα Νοεμβρίου του 2012 από την επιτροπή Δικαιωμάτων και Ελευθεριών του πολίτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αναμένεται να λάβει το πράσινο φως σύντομα από το σύνολο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εν τω μεταξύ, οι προετοιμασίες για EUROSUR προχωρούν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητος.

Οι επιδείξεις για την αγορά εξοπλισμού είναι ένα σημαντικό μέτρο για την κατασκευή ενός νέου αποτελεσματικού συστήματος διαχείρισης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα στο 2014-2020 τα κράτη μέλη θα πρέπει να αγοράσουν τον εξοπλισμό με οικονομική στήριξη από τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Επιτροπή εκτιμά ότι η δημιουργία του EUROSUR θα μπορούσε να κοστίσει έως και 338 εκατ. €. Μια νέα μελέτη, η έκθεση «Borderline» για την επιτήρηση των συνόρων της ΕΕ, που δημοσιεύθηκε από το Ίδρυμα Heinrich Boll , ισχυρίζεται ότι οι δαπάνες θα μπορούσαν «εύκολα» να φτάσουν και τα 874 εκατομμύρια €. Για αυτό και το τεράστιο ενδιαφέρον από τις εξοπλιστικές εταιρείες!

Η πρωτοβουλία για τα έξυπνα σύνορα «Smart Gates» εκτιμάται ότι θα κοστίσει στην ΕΕ τουλάχιστον 400 εκατομμύρια € για τη δημιουργία της και επιπλέον άλλα 190 εκατομμύρια € ετησίως σε λειτουργικές δαπάνες.

Σύμφωνα με τη μελέτη Borderline, άλλο 1,1 δισεκατομμύριο € έχει διατεθεί για την ανάπτυξη του συστήματος Εισόδου- Εξόδου της ΕΕ και του νέου προγράμματος καταχωρήσεως των ταξιδιωτών . Τα ποσά που διατίθενται είναι τεράστια για την ασφάλεια των συνόρων της Ευρώπης και προβλέπεται να ενταχθούν στον προϋπολογισμό της Ε.Ε (2014-2020) με την πρόβλεψη να είναι περίπου 4,648 δισεκατομμύρια € ετησίως για τα κράτη μέλη που θα αγοράσουν εξοπλισμό, θα κατασκευάσουν τις υποδομές και θέσουν σε εφαρμογή τα νέα συστήματα ελέγχου και ασφαλείας των συνόρων.

Ήδη η απόφαση για σφράγισμα των συνόρων από την Ε.Ε δημιουργεί αντιδράσεις στο ευρωπαικό κοινοβούλιο με τους ευρωβουλευτές των Πρασίνων να καταδικάζουν τις εξωφρενικές δαπάνες των εξοπλισμών για τα σύνορα την ώρα που η Ε.Ε κάνει δραματικές περικοπές στον προϋπολογισμό της και εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας σε όλα τα κράτη μέλη της.