Η υπαγωγή της Ελευθεροτυπίας στο άρθρο 99 αποτελεί πλήγμα για την σύγχρονη πραγματικότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Η Ελευθεροτυπία είναι μια ιστορική εφημερίδα με δημοσιογράφους που δεν έγραφαν ποτέ »συνηθισμένα» και έιχαν πάντα να σου πούν ένα καλά ενημερωμένο ρεπορτάζ.
Διαλέγω δυό καλογραμμένα άρθρα από τις τελευταίες εκδόσεις της εφημερίδας που θεωρώ ότι αξίζει να διαβαστούν με την ελπίδα, ότι σύντομα η Ελευθεροτυπία θα βρέι τρόπο να συνεχίσει να τυπώνεται,
Επίσης στέλνω και τις καλύτερές μου ευχές στους εργαζομένους της και τις οικογένειές τους, που τόσο πολύ αυτό τον καιρό ταλαιπωρούνται.
Το ένα άρθρο αφορά το ψυχογράφημα του παιδεραστή και το άλλο τ0 νέο ναρκωτικό που πασάρουν στην πιάτσα των τοξικομανών με τίτλο ,» η κοκαίνη των φτωχών».
Τα επιλέγω γιατί ναρκωτικά, παιδική πορνογραφία και παιδεραστία είναι δυό σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία και οι αρθρογράφοι της εφημερίδας αποφασιζοντας να γράψουν-εκεί που άλλοι δεν ξέρουνε την τύφλα τους από ρεπορτάζ- με κάλυψαν απόλυτα.
Το» parodynews» πέρα απο τα σατυρικά του, το συνηθίζει να γράφει για ειδήσεις που απασχολούν την κοινωνία και ένα πρόσφατο κομμάτι ήταν για την φθηνή κοκαίνη-κατασκευασμένη από υγρά μπαταριών και απορυπαντικά- που ρίχνουν εδώ και κάμποσο καιρό ασυνείδητοι έμποροι ναρκωτικών στις πιάτσες των τοξικομανών.
ΒΗΜΑ-ΒΗΜΑ ΤΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ
Στο σκοτεινό μυαλό ενός παιδεραστή
Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο «ψηλός» από το Ρέθυμνο, δάσκαλος και προπονητής μπάσκετ, στα 47 του κατάφερε και βρήκε τρόπο να μπει μόνος του στην εφεδρεία. Δύο ανήλικα αγόρια στο κρεβάτι του, μερικοί κοριοί της αστυνομίας να καραδοκούν, έστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση, μια έφοδος.
Οι φωτογραφίες που είχε ανεβάσει ο ίδιος στο Facebook είχαν ως φόντο διάφορα σκηνικά. Αλλοτε τους αθλητές του, άλλοτε μια απλή κουρτίνα και τον ίδιο να φωτογραφίζει τον εαυτό με το κινητό και να φορά κουκούλα. Η τελευταία, πάντως, δημόσια φωτογραφία του είχε ως φόντο τον μετρητή ύψους της Ασφάλειας Ρεθύμνου. Και ένα πρόσωπο που σε προκαλούσε να το κοιτάξεις στα μάτια και να αναρωτηθείς, ασυναίσθητα, πού αλλού το έχεις δει. Το να μπει κανείς στο μυαλό του παιδεραστή είναι σαν ν’ ανοίγει την πόρτα μιας τράπεζας. Τόσο εύκολο. Αλλά αν προσπαθήσει να καταλάβει πώς σκέφτεται είναι σαν να προσπαθεί να ληστέψει την τράπεζα. Τόσο δύσκολο. Ή τόσο επικίνδυνο…
«Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει το μέγεθος της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σοκαριστεί εκ των προτέρων και μόνο, χωρίς καν να χρειάζεται να δει ό,τι έχουμε δει εμείς. Και να σου πω και κάτι; Η εμπειρία λέει ότι στις κλειστές κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας όλο και κάτι κυκλοφορεί… Για θυμήσου την ιστορία με τον Δουρή… Οταν μαθεύτηκαν τα αίσχη, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, όλο και κάτι «είχαν πονηρευτεί». Τα παιδιά δεν μπορούν να κρύψουν κάτι τόσο σοβαρό, όσο και αν πιέζονται από τις οικογένειές τους να σιωπήσουν, για λόγους που όλοι ξέρουμε…».
Ο άνθρωπος που τα λέει αυτά έχει περάσει από διάφορα πόστα στην αστυνομία. Ανάμεσα σε αυτά και υπηρεσίες της Ασφάλειας για την προστασία των ανηλίκων. Οταν, όμως, τότε, την τελευταία ημέρα του 1993, η Ελλάδα συγκλονιζόταν με την υπόθεση Δουρή, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ούτε διαμετακομιστικό κέντρο του ασιατικού, ανατολικοευρωπαϊκού και βαλκανικού οργανωμένου εγκλήματος είχε γίνει η Ελλάδα, ούτε και οι ομάδες, οργανωμένες και μη, των παιδεραστών είχαν βάλει στην εργαλειοθήκη της ανωμαλίας τους τη σκοτεινή πλευρά του Ιντερνετ και των συστημάτων κοινωνικής δικτύωσης.
Από τότε άλλαξαν πολλά, σχεδόν όλα στην Ελλάδα, εκτός από ένα: Αυτή η μυστηριώδης πτυχή στον εγκέφαλο του παιδεραστή, που τον οδηγεί στην απόλυτη ανατριχίλα. Αυτή η ελάχιστη χαραμάδα στο μυαλό του, απ’ όπου η μεγάλη διαστροφή πέφτει σαν καρφίτσα από καμινάδα…
Της διπλανής πόρτας
Για του λόγου το αληθές, έρχεται η τελευταία υπόθεση από το Ρέθυμνο να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά τον κανόνα του «καθ’ όλα φυσιολογικού παιδεραστή της διπλανής πόρτας». Ο γυμναστής Νίκος Σειραγάκης (τα στοιχεία του καθώς και η φωτογραφία του δημοσιεύτηκαν κατόπιν εισαγγελικής οδηγίας) συνελήφθη επ’ αυτοφώρω με δύο ανήλικα αγόρια, στις αρχές Δεκεμβρίου, έπειτα από έρευνες της Αστυνομίας με την υποβοήθηση υψηλής τεχνολογίας, που διήρκησαν, σύμφωνα με την ίδια, δεκατέσσερις μήνες. Κάτι που ευλόγως δημιουργεί την απορία για το πόσο χρόνο θα χρειαζόταν για τη σύλληψη του γυμναστή, σε περίπτωση που δεν υπήρχε η υποβοήθηση της τεχνολογίας;
Ομως, το θέμα δεν είναι εδώ. Το θέμα είναι, όπως καταγγέλθηκε και στα τοπικά Μέσα, οι πολιτικές επαφές, ακόμη και οι συγγενικές σχέσεις του ίδιου του γυμναστή με παράγοντες της τοπικής κοινωνίας. Κατά ένα μεγάλο μέρος τις είχε καλλιεργήσει και μέσα από την προπονητική του ιδιότητα στην ομάδα μπάσκετ, αλλά και από την καθηγητική του. Οι μέχρι πριν από λίγες ημέρες έρευνες είχαν φανερώσει ότι ο 47χρονος άντρας είχε παρενοχλήσει σεξουαλικώς 39 αγόρια και οι καταγγελίες γι’ αυτές τις παρενοχλήσεις πηγαινοέρχονταν από την Αστυνομία στην Εισαγγελία και το αντίστροφο. Ας δούμε μία από τις καταγγελίες, ενός αγοριού: «Με πήγε σε ένα ξωκλήσι σε ένα χωριό που δεν είχα πάει ποτέ. Ηταν μακριά από το σπίτι μου. Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, μου είπε ότι εκεί θα καθόμασταν στη φύση και θα μου έλεγε πώς να γίνω πιο καλός άνδρας. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε, αλλά αφού ήταν καθηγητής μου τον ακολούθησα. Μετά άρχισε να με ακουμπάει. Πρώτα στο χέρι. Ενιωσα αμήχανα. Περίεργα. Ντρέπομαι. Δεν μπορώ να σας πω άλλα. Αφήστε με…».
Ας δούμε τώρα και από την ανάποδη, από την πλευρά του παιδεραστή, τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει στις αρχές τι έκανε και τι λέει γι’ αυτό. Το 2005 συνελήφθη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ένας ιδιωτικός υπάλληλος 42 ετών, που εργαζόταν σε μπαρ της Μυκόνου. Στο σπίτι όπου έμενε βρέθηκαν δύο άλμπουμ με 59 φωτογραφίες, οι οποίες εικόνιζαν τη σεξουαλική δραστηριότητα του ίδιου με δέκα ανήλικα παιδιά. Και τι, μεταξύ άλλων, είπε όταν ανακρίθηκε: «Εχω πάθος με την παιδική σάρκα. Είχα μόνιμη ερωτική σχέση με έναν 16χρονο αλλοδαπό. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να συνευρεθώ ερωτικά και με άλλα παιδιά…». Κάθε φωτογραφία που παρήγε με δικά του μέσα την πωλούσε μέσω Διαδικτύου -δηλαδή μέσω πιστωτικών καρτών- σε τιμές που ξεκινούσαν από 80 ευρώ και διαμορφώνονταν ανάλογα με τη σκληρότητα και την ηλικία των παιδιών. Μεταξύ των υπό εμπόρευση φωτογραφιών βρέθηκαν και κάποιες με παιδιά που έπαιζαν γυμνά σε παραλίες.
Κατάθεση-σοκ
Λίγους μήνες έπειτα από τη σύλληψη του υπαλλήλου στη Μύκονο, ήταν η σειρά ενός καθηγητή στη Βόρεια Ελλάδα. Την επιχείρηση παγίδευσης και σύλληψής του μας περιγράφει το πρώην στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ.: «Είχαμε μια καταγγελία από ένα γείτονά του. Εβαζε λέει αγόρια, δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων στο σπίτι. Από οικογένειες ξένες. Αλβανία, Πολωνία και τέτοια. Τον «στήσαμε». Βάλαμε το γιο ενός συναδέλφου και τον πλησίασε, τάχα μου ότι έψαχνε ένα φίλο του και του χτύπησε το κουδούνι. Τον είχαμε καλωδιώσει και περιμέναμε με εισαγγελέα απ’ έξω σ’ ένα αυτοκίνητο. Ο άτιμος δεν έχασε ούτε λεπτό. Αρχισε να λέει στον πιτσιρικά πόσο άντρας δείχνει, ότι έχει γυμνασμένα πόδια και διάφορα τέτοια. Και άρχισε να του λέει τι έκανε με το φίλο του. Μόλις τα είπε και βεβαιωθήκαμε ότι τα είχαμε γραμμένα, κάναμε ντου στο σπίτι και τον μαζέψαμε. Πριν τον στείλουμε στον εισαγγελέα τού πήραμε κατάθεση. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έλεγε το στόμα του. Ολο «ε, και; τι έγινε;» έλεγε. Και δεν ήταν μόνο αγοράκια. Και με μικρά κορίτσια είχε πάει, τους έπαιρνε διάφορα δώρα και για να τους τα δώσει τούς έλεγε να του κάνουν το ένα, να του κάνουν το άλλο. Μας έλεγε για το παιδικό δέρμα και τέτοια. Πώς το μύριζε και πώς ένιωθε να ερεθίζεται όταν άγγιζε μικρά κορίτσια. Ηταν ένας συνάδελφος που είχε μια κόρη έξι ετών που έγραφε την κατάθεση. Δεν άντεξε και πετάχτηκε από το γραφείο, άρπαξε την καρέκλα που καθόταν και τη σήκωσε στον αέρα για να του τη φέρει στο κεφάλι. Με το ζόρι τον κρατήσαμε».
Πόσο κοντά ή μακριά στην πραγματική ζωή είναι ο παιδεραστής; «Παιδεραστής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε γύρω μας, νέος ή μεγαλύτερος, φτωχός ή πλούσιος, μορφωμένος ή αγράμματος, εργαζόμενος ή άνεργος, οποιασδήποτε καταγωγής», θα πει ένας ιδιωτικός ερευνητής της Αθήνας, που στο παρελθόν ενεπλάκη σε υποθέσεις παιδεραστίας που απασχόλησαν ιδιαιτέρως την επικαιρότητα. Γονείς που είχαν παρατηρήσει περίεργες συμπεριφορές στα παιδιά τους κατέφυγαν σε αυτόν για να μπορέσουν να μάθουν, καθώς οι αστυνομικές αρχές απαιτούν επίσημες και άρα επώνυμες καταγγελίες για να κάνουν έρευνα που αφορά ένα συγκεκριμένο παιδί:
Ανω των 30
«Στις περισσότερες περιπτώσεις οι παιδεραστές είναι άντρες, άνω των 30. Ζουν μόνοι τους ή με τις μητέρες τους και ο φιλικός τους κύκλος δεν είναι μεγάλος. Αν είναι παντρεμένος, η σχέση με τη σύζυγό του είναι περισσότερο συντροφική και χωρίς σεξουαλικές επαφές. Οσον αφορά το επαγγελματικό του προφίλ, όπως το έχω μελετήσει εγώ, παρατηρούνται αρκετά κενά μεταξύ εργασίας και απραξίας και συνήθως με πρωτοβουλία του ίδιου.
Θύματα κοντά στην εφηβεία
Γενικώς, απολαμβάνουν ένα είδος κοινωνικής αναγνώρισης και, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό συνδέεται με επαγγέλματα σχετικά με παιδιά, στα οποία ασκούν ένα είδος εξουσίας και γοήτρου. Εχει παρατηρηθεί ακόμη και το γεγονός ότι παιδιά-θύματα, τα οποία κατά βάση είναι κοντά στην εφηβεία, κάτι που προτιμούν οι παιδεραστές, να αναπτύσσουν με αυτούς συμπεριφορές όμοιες με το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», δηλαδή να μη θέλουν να τους καταγγείλουν και παράλληλα να αναπτύσσουν φιλικά αισθήματα προς αυτούς. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι μια κατηγορία παιδιών που μπαίνουν στο στόχαστρο των παιδεραστών είναι παιδιά που δείχνουν με τη συμπεριφορά τους πως έχουν ανάγκη από προστασία και ασφάλεια. Οι συνήθειες των παιδεραστών χαρακτηρίζονται από εμμονή με τα παιδιά που θέτουν ως στόχους, κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν, προστατεύουν με κάθε θυσία τις συλλογές από φωτογραφίες, συνήθως αρέσκονται να διατηρούν σουβενίρ από κάθε εμπειρία τους και με κάποιο τρόπο έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι αυτό που κάνουν είναι «υγιές» και φυσιολογικό για τα παιδιά. Επίσης, βρίσκουν πάντοτε έναν τρόπο να είναι κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, αναπτύσσοντας σχέσεις με τους γονείς τους, ώστε να μπορούν ν’ αντικρούσουν ευκολότερα τυχόν αποκαλύψεις των παιδιών. Τελειώνοντας με το προφίλ του παιδεραστή, αυτό που πρέπει να μείνει είναι ότι πρόκειται για εγκληματική δραστηριότητα που μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε, δεν είναι καναλιζαρισμένη σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, όπως μπορεί να είναι άλλα εγκλήματα».
kkyr@enet.gr
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΟΥΤΣΩΝΗ
Η «κόκα των φτωχών» ή αλλιώς το crystal meth, ένα «νέο», φτηνό και εξαιρετικά καταστρεπτικό για την υγεία «ντιζάιν» ναρκωτικό, κάνει θραύση λόγω οικονομικής κρίσης στις πιάτσες της Αθήνας. Και μη φανταστείτε, επειδή αποκαλείται «ντιζάιν» (μόνο και μόνο επειδή παρασκευάζεται κατά παραγγελία, ανάλογα με τα υλικά που χρησιμοποιούνται), πως σχετίζεται με γκλαμουριές και σχέδια επί χάρτου.
Το νέο αυτό ναρκωτικό κατασκευάζεται με απλά υλικά και εύκολα, ενώ η τιμή του στις πιάτσες της Αθήνας είναι πολύ χαμηλή Απλώς, στα πρόχειρα εργαστήρια στα οποία παρασκευάζεται, οι «χημικοί» χρησιμοποιούν κάθε φορά διαφορετικά υλικά (κατά προσέγγιση) και δοσολογίες και το αποτέλεσμα προκύπτει κάθε φορά ελαχίστως διαφορετικό. Το crystal meth ή μεθυλ-αλφα-μεθυλφενυλεθυλαμίνη όπως είναι η πλήρης, επιστημονική του ονομασία, πρωτοεμφανίστηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60 και έγινε το σημαντικότερο έσοδο των «Αγγέλων της Κόλασης», των συμμοριών με μοτοσικλέτες, σήμερα όμως είναι η πλέον διαδεδομένη ουσία σε παγκόσμιο επίπεδο και έχει «ταυτιστεί» με τη μεγάλη οικονομική κρίση των ημερών.
Στην Αθήνα έχει επικρατήσει η ονομασία «σίσα», από τους Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες που το παρασκευάζουν αλλά και το καταναλώνουν. («Sisa» λέγεται ο αργιλές ή, καλύτερα, ο τρόπος αυτός του καπνίσματος και όχι η ουσία). Βάση του παραμένει η εφεδρίνη και η ψευδοεφεδρίνη (βρίσκεται σε αντιγριπικά φάρμακα), που μπαίνει σε πλαστικά βαρέλια και αυτοσχέδιους αντιδραστήρες, μαζί μ’ ένα σωρό υλικά που βρίσκει κανείς εύκολα στα ράφια των καταστημάτων με υλικά οικοδομών και σε αυτά των σουπερμάρκετ.
Προκαλεί γρήγορα ευφορία, ψευδαίσθηση διαύγειας και αϋπνία, παραπλήσια της καπνιστής ή μαγειρεμένης κοκαΐνης (freebase), αλλά που, ποιοτικά, θεωρείται πολύ κατώτερη. Οι παρενέργειές του, μετά το «κατέβασμα», είναι η ταχυκαρδία, η ξηροστομία, η νευρικότητα, η ναυτία, η ανορεξία. Η μακροχρόνια χρήση ευθύνεται για πονοκεφάλους, κατάθλιψη και, όχι σπάνια, αυτοκτονική συμπεριφορά. Βλάβες προκαλούνται στο αναπνευστικό, καρδιαγγειακό, πεπτικό σύστημα και σχεδόν στο σύνολο των εγκεφαλικών λειτουργιών.
Καθόλου περίεργο, με τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του: κόκκινος φώσφορος που εντοπίζεται στο κεφάλι των σπίρτων, ακετόνη (το ασετόν) και χλωροφόρμιο, θειούχα αέρια, αιθέρας, λίθιο που βρίσκεται σε μπαταρίες και φυσικά εφεδρίνη από αντιγριπικά φάρμακα.
Ο εξοπλισμός των πρόχειρων αντιδραστηρίων περιλαμβάνει φίλτρα του καφέ, πλαστικά βαρέλια, αποσταγμένο νερό, ιώδιο, υδροχλωρικό οξύ. Ισως όλα αυτά να ακούγονται αθώα, όλα μαζί όμως ευθύνονται όχι μόνο για την παραγωγή ενός σκευάσματος καταστρεπτικού, αλλά και ιδιαίτερα εκρηκτικού: εκρήξεις και πυρκαγιές συμβαίνουν συχνά-πυκνά στα παρασκευαστήρια, αφού το τελικό μίγμα προκύπτει έπειτα από διαδοχικές αντιδράσεις σε υψηλές θερμοκρασίες (χρησιμοποιείται και καμινέτο με φωτιά).
Στην Αθήνα, το «σίσα» έχει διαδοθεί ανάμεσα και στους Ελληνες χρήστες. Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, όπου την περασμένη χρονιά, μόνον, εντοπίστηκαν 41 νέες ουσίες, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά και την Τοξικομανία. Οπως μάλιστα είπε στην «Κ.Ε.» ο Alexis Goosdeel, διευθυντής του φορέα, «τα σύνορα μεταξύ νόμιμων ψυχοτρόπων και παράνομων είναι σχεδόν αόρατα» και η αναφορά αυτή σχετίζεται με την κυκλοφορία φτηνών, χειροποίητων αμφεταμινών, που γίνονται ανάρπαστες σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη έγινε γνωστή ευρέως κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους συμμάχους όσο και από τις δυνάμεις του Αξονα (γι’ αυτό και η επικρατέστερη μέθοδος για την κατ’ οίκον παρασκευή της αποκαλείται «μέθοδος των ΝΑΖΙ»). Υπολογίζεται πως εκατομμύρια ταμπλέτες μεθαμφεταμίνης μοιράστηκαν σε πιλότους μαχητικών αεροσκαφών και στο προσωπικό των τανκς κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων της παγκόσμιας σύρραξης.
Ακολούθησε το τέλος του πολέμου. Ο άλλος πόλεμος, αυτός των ναρκωτικών, δεν σταμάτησε ποτέ. Η τιμή του σίσα είναι πολύ χαμηλή. Αρκούν 30 ή 40 ευρώ για ένα γραμμάριο, πολύ λιγότερα για μικρές δόσεις που μετριούνται σε ανάμματα της πίπας (3 ευρώ κοστίζει η μία δόση).
Η μεθαμφεταμίνη, γνήσιο τέκνο της υπο-κουλτούρας της δεκαετίας του ’60, αποτελεί φτηνή «λύση» για τους σημερινούς clubbers που αναζητούν εύκολους τρόπους για να μείνουν ξύπνιοι, αλλά και τους πλέον «τελειωμένους» πολυτοξικομανείς μιας οιασδήποτε κοινωνίας που βιώνει βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση. Συνέβη στην Αργεντινή, στο Ιράν, στη Ρουμανία, στην Τσεχία, στη Μεγάλη Βρετανία, συμβαίνει και στην Αθήνα.
Και όσο κι αν κάποιοι γκρινιάζουν για την καθυστέρηση με την οποία φτάνουν στην Ελλάδα κάποια προϊόντα της συγκεκριμένης υπο-κουλτούρας, η Ελλάδα, σε ό,τι αφορά τη διάδοση ουσιών όπως το «κρύσταλ», στάθηκε τυχερή, καθώς αυτές άργησαν να «χτυπήσουν» την πόρτα της εγχώριας παράνομης αγοράς. Ως σήμερα τουλάχιστον. *
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
parodynews 