Άρθρο του Α.Καρακούση για την κρίση στα ΜΜΕ

Η φούσκα της επικοινωνίας

Είχε σκάσει, εκεί μέσα, στην αίθουσα του ετήσιου συνεδρίου της επικοινωνίας

Η κρίση και η ύφεση, πέραν των δεινών που τις συνοδεύουν, είναι εκ φύσεως αποκαλυπτικές. Φανερώνουν στρεβλώσεις, ξεγυμνώνουν δραστηριότητες, αποκαλύπτουν παράταιρες συμφωνίες και εκθέτουν πρόσωπα και ομάδες συμφερόντων, που στον καιρό της ανάπτυξης και της ανέμελης ευημερίας κρύβονταν πίσω από αδιαφανείς σχέσεις και πίσω από τα χρήματα που έρρεαν κάτω από το τραπέζι.

Ο κλάδος της επικοινωνίας, τέκνο κατ’ εξοχήν των καλών ημερών, είχε πολλά να κρύψει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και τώρα που η κρίση τον πνίγει, αυτοαποκαλύπτεται. Οι διαφημιστικές καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη, οι εταιρίες ερευνών δεν έχουν πού να σταθούν, η πελατεία των εταιριών χάνεται ή δεν έχει να πληρώσει το έργο τους, ο κλάδος των ενδιάμεσων, μεταξύ της παραγωγής και της κατανάλωσης, παραπαίει, δεν στέκεται χωρίς αλλαγή, χωρίς μεταρρύθμιση και αναδιάρθρωση.

Σ΄αυτό το κλίμα, το ετήσιο συνέδριο της επικοινωνίας, που έγινε στις 23 Μαρτίου, με τη συμμετοχή διαφημιζόμενων, διαφημιστικών εταιριών, εταιριών έρευνας και ΜΜΕ (τηλεοπτικών, Τύπου και διαδικτύου) δεν μπορούσε παρά να είναι διαφορετικό.

Μέγας ήταν ο προβληματισμός γύρω από την αδιαφάνεια, τις στρεβλώσεις και την έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά και από την απώλεια έργου, εισοδήματος και θέσεων εργασίας.

Φαινόταν, φώναζε από μακριά ότι η φούσκα της επικοινωνίας είχε σκάσει, εκεί μέσα, στην αίθουσα του συνεδρίου και τα άλλοτε αλαζονικά και φανταχτερά πρόσωπα, φάνταζαν μικρά κι ασήμαντα.

Οι μέχρι πρότινος πανίσχυροι της επικοινωνίας παραδέχονταν ότι μετατράπηκαν σε άθλιους εμποράκους και μεσάζοντες μεταξύ των διαφημιζομένων και των μέσων, διαπραγματευόμενοι τα διαφημιστικά κονδύλια των πελατών τους με τα ΜΜΕ.

Ο «μαύρος» πλούτος από τη διαπραγμάτευση και τη μοιρασιά άφησε τον κλάδο αποστεωμένο, χωρίς ικανά στελέχη, αφού η εμπειρία και η τεχνογνωσία έπαψαν να είναι προαπαιτούμενα, με αποτέλεσμα το βασικό αγαθό της παραγωγής διαφήμισης να απαξιωθεί, να ξεμείνει από ιδέες, ποιότητα και ταλέντο.

«Μας πληρώνετε όλο και λιγότερο» έλεγαν οι διαφημιστές, μας «φέρατε σε δραματική κατάσταση» σημείωναν οι εκπρόσωποι των μέσων, «δεν μας δίνετε ποιοτικό προιόν» φώναζαν οι διαφημιζόμενοι και όλοι μαζί βεβαίωναν το πρόβλημα.

Η πίτα μίκρυνε, η ευφορία αντικαταστάθηκε από αγωνία, τα μέσα βυθίζονται και οι διαφημιστικές εταιρίες χάνουν τα αυγά και τα καλάθια.

Η παλιά φουρνιά, όσοι πλούτισαν και ευθύνονται για το χάλι της επικοινωνίας, επιμένουν δυστυχώς στα ίδια, προσβλέπουν στην πολιτεία, απαιτούν και διεκδικούν από το κράτος, δεν δείχνουν διάθεση να απαρνηθούν το απολύτως προβληματικό καθεστώς των επιστροφών και των αμοιβών κάτω από το τραπέζι.

Η νέα γενιά, από την άλλη μεριά, δείχνει πιο προσαρμοστική και διαθέσιμη για αλλαγή.

Παραδέχεται πως «αντί να αμειβόμαστε για τις ιδέες μας, πληρωνόμαστε από τη διαχείριση του χρήματος, που όμως πλέον δεν υπάρχει» και επιμένει πως «εξαντλήσαμε τις αξίες και τη δημιουργικότητά μας για να γίνουμε διακομιστές χρήματος».

Δεν φαίνεται παρά ταύτα να επικρατεί η εγκατάλειψη του εμπορίου και η επιστροφή στο προιόν.

Οι διαφημιζόμενοι πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν την διαπραγμάτευση στις διαφημιστικές εταιρίες και μετέδωσαν προς τον συγκεκριμένο κύκλο ότι «δεν θα κάνετε διαπραγματεύσεις με τις δικές μας επενδύσεις».

Κακά τα ψέματα, οι διαφημιστικές εταιρίες δεν μπορούν πια να λειτουργούν ως άλλοι μεσάζοντες.

Είναι υποχρεωμένες να αφοσιωθούν στην παραγωγή διαφήμισης, να επενδύσουν στην καινοτομία και στη δημιουργικότητα.

Η αγορά, διαφημιζόμενοι και ΜΜΕ δεν αντέχουν πια τη διαμεσολάβηση. Μπορούν μόνοι τους να τιμολογήσουν τις υπηρεσίες μετάδοσης των μηνυμάτων.

Ολοι έχουν όφελος από το ξεκαθάρισμα των ρόλων και του έργου. Οι διαφημιστές θα παράγουν διαφήμιση και θα διεκδικούν όσα αναλογούν στο έργο τους, θα πληρώνονται για την ιδέα, τη σύλληψη, την παραγωγή και τη δύναμη του μηνύματος.

Τα ΜΜΕ για τον χώρο και τον χρόνο που πωλούν στους διαφημιζόμενους και οι τελευταίοι θα έχουν καθαρούς λογαριασμούς, θα ξέρουν ακριβώς πόσο κοστίζει η παραγωγή διαφήμισης και πόσο η προβολή της. Καθαρά πράγματα, καθαροί λογαριασμοί, σαφείς σχέσεις.

Ετσι μπορεί να αναγεννηθεί η διαφήμιση, οι επιχειρήσεις να πάρουν προϊόν δυναμικό και τα ΜΜΕ πραγματικά λεφτά.

Κάπως έτσι η κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία εξορθολογισμού και ανάπτυξης. Είναι άλλωστε η μόνη πραγματική λύση.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=393280

Ποιοί ωφελούνται απο το κούρεμα και την χρεωκοπία

Πολλά ακούγονται τελευταία για «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, για χρεοκοπία και για επιστροφή στη δραχμή. Τα σενάρια αυτά πατάνε επάνω στην ψυχρή λογική των αριθμών. «Οι αριθμοί δεν βγαίνουν» λένε όσοι τα διακινούν. Μια χώρα με υπέρογκο χρέος το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται τη στιγμή που το ΑΕΠ υποχωρεί δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, υποστηρίζουν. Αργά ή γρήγορα, εκτιμούν, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε σε «κούρεμα» των ομολόγων, δηλαδή να συμφωνήσουμε με τους πιστωτές μας ότι δεν θα πάρουν πίσω όλα τα χρήματα που μας δάνεισαν αλλά μέρος αυτών. Ετσι το χρέος από 150% του ΑΕΠ θα διαμορφωθεί σε χαμηλότερα επίπεδα και θα είναι διαχειρίσιμο.
Οι αριθμοί έχουν δίκιο. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η χρεοκοπία όμως ή το «κούρεμα» δεν είναι η λύση. Και δεν είναι η λύση για έναν πολύ απλό λόγο: η Ελλάδα «τρέχει» ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, δηλαδή οι δαπάνες είναι περισσότερες από τα έσοδα και κάθε χρόνο καταφεύγει σε δανεισμό για να κλείσει την τρύπα. Ακόμη λοιπόν και αν «κουρέψουμε» το χρέος, θα συνεχίσουμε να εξαρτιόμαστε από τους πιστωτές μας για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία κτλ. Και ποιος θα μας δανείσει αν έχουμε προχωρήσει σε «κούρεμα»; Ποιος θα το κάνει όταν γνωρίζει ότι στο πρόσφατο παρελθόν αθετήσαμε τις υποσχέσεις μας;
Η λύση λοιπόν είναι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί. Μόνο έτσι θα μπορέσει η χώρα να μειώσει το χρέος της. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή πλεόνασμα χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για τόκους. Ετσι θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πιστωτών μας και θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις αγορές. Και για να το πετύχουμε αυτό ένας τρόπος υπάρχει: λιγότερο κράτος. Ενας μικρότερος και πιο αποτελεσματικός δημόσιος τομέας. Μετά το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων και την αύξηση της φορολογίας η κυβέρνηση πρέπει τώρα να προχωρήσει άμεσα και αποφασιστικά στη μείωση του κράτους χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος.
Αυτοί που διακινούν τα σενάρια για «κούρεμα» και χρεοκοπία είναι αρχικά όσοι (ξένοι κατά κύριο λόγο) ποντάρουν στη διάλυση της ευρωζώνης, είτε επειδή υπηρετούν μια συγκεκριμένη οικονομική σκέψη και γεωπολιτικά συμφέροντα είτε επειδή έχουν ποντάρει στην πτώση της ισοτιμίας του ευρώ (επενδυτικά κεφάλαια). Αυτοί έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν την κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι ένα μέσο για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Τη χρεοκοπία όμως επιδιώκουν και όσοι (κυρίως Ελληνες) έχουν βγάλει τα χρήματά τους από τη χώρα και ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή για να μεγαλώσουν την περιουσία τους. Διότι η επιστροφή στη δραχμή θα συνοδευθεί από συνεχείς υποτιμήσεις που θα τους αποφέρουν κέρδη. Την επιστροφή στη δραχμή θα πληρώσουν τα μεσαία και τα κατώτερα εισοδήματα, ενώ όσοι έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω θα επιστρέψουν για να αγοράσουν τη χώρα κοψοχρονιά.
Επίσης, χρεοκοπία επιδιώκουν, για ιδεολογικούς λόγους, και τα κόμματα της Αριστεράς που ζητούν να μην πληρώσουμε τίποτε στους πιστωτές μας ευελπιστώντας ότι θα ξεσπάσει η επανάσταση, θα εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο και θα ανατρέψει τον καπιταλισμό. Εν τω μεταξύ δεν έχουν πρόβλημα ακόμη και αν γίνουμε Αλβανία την εποχή του Εμβέρ Χότζα.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=393533&h1=true