ΌΤΑΝ έγραψα το πόστ για τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου,
¨ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ¨ ελληνικός ή μεξικάνικος;
αναπαράγοντας ουσιάστικά τα όσα έγραψε ο Νίκος Φενέκ Μικελίδης στο »7» της Ελευθεροτυπίας και αφού πρώτα φρόντισα να δώ προσεκτικά την ταινία του Μεξικανού στο » you tube», σίγουρα δεν φανταζόμουνα ότι η ταινία θα έφτανε ως τις τελικές υποψηφιότητες των Όσκαρ.
Ο Κυνόδοντας έιχα γράψει έιναι μια καλή ταινία και να πάτε να την δέιτε.
Όμως συνέχισα, δεν μπορέι να βραβευέται για σενάριο στην Θεσσαλονίκη γιατί το σενάριο δεν έιναι δικό της!
Και τα δύο εξακολουθώ να τα πιστέυω ακράδαντα, και παρά το γεγονός ότι διεπίστωσα τρομακτικές ομοιότητες της ταινίας του Ριπστάιν με το σενάριο,το φιλμάρισμα και την διανομή των ρόλων που έκανε ο Λάνθιμος στην δική του ταινία.
Το συγκεκριμένο πόστ του parodynews συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του διαδυκτιακού κοινού και ύστερα απο την υποψηφιότητα για Όσκαρ της ταινίας του Λάνθιμου, εξακολουθέι να διατηρεί το ενδιαφέρον του αμέιωτο διαβάζοντας για τα ντεσού και την ταινία.
Ο Λάνθιμος που θεωρήται ένας ταλαντούχος νέας γενιάς σκηνοθέτης, με αφορμή την καλή του πορέια στα Όσκαρ συγκεντρώνει τώρα τα πυρά των κριτικών κινηματογράφου που βλέποντας για πρώτη φορά την ταινία του Μεξικανού διχάζονται, λέγοντας πως η ταινία παραμοιάζει με την ταινία του 1973.
Σε όσους δεν έιδαν την ταινία τότε, πολύ πρίν τα Όσκαρ δηλαδή, όταν πρωτοακούστηκαν οι πρώτες πιστολιές για τον Κυνόδοντα, θα τους πρότεινα να πάνε στην Ααβόρα να την δούν.
Ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν και όταν ο Κυνόδοντας πήρε βραβέιο σεναρίου στην Θεσσαλονίκη αν ήξεραν να κάνουν σωστά την δουλειά τους , θα έπρεπε πρίν γράψουν να συγκρίνουν.
Σε όσους γραφουν χωρίς να ξέρουν, υπάρχει ο κινηματογραφικός όρος ρημέικ Remake σε μια ταινία, μια νέα βερσιόν δηλαδή του πρωτότυπου έργου σε νέα κόπια ,με νέους συντελεστές, με σύγχρονη προσαρμογή κτλ. ,βασισμενο όμως στην ίδια σεναριακή ιδέα.
Ο Κυνόδοντας είναι ρημέικ της ταινίας του Μεξικανού σκηνοθέτη Αρτούρο Ριπστάιν και ας λένε οι σινεκριτικοί ότι μαλακίες θέλουν.
Αυτοί που ήθελαν να ευνοήσουν τον νέο σκηνοθέτη έγραψαν ύμνους ξεχνώντας να θυμίσουν τον όρο ρημέικ, αυτοί που θέλησαν να τον θάψουν ξέθαψαν το παλιό έργο του Μεξικανού και το παίζουν στην Ααβόρα.
ΑΝ θελετε να δέιτε τι γράφουν ρίξτε μια ματία εδώ:
«Κυνόδοντας» από το Μεξικό
TA NEA On-line – Τι θυµίζει, τι θυµίζει
Του ∆ηµήτρη ∆ανίκα
Το γεγονός, ένα και αποκαλυπτικό.
Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιµου σχεδόν πιστό αντίγραφο της κλασικής και σουρεαλιστικής ταινίας «Το κάστρο της αγνότητας» (El castillo de la pureza) του Μεξικανού Αρτούρο Ριπστάιν και του 1973 που από σήµερα επανακυκλοφορεί. Τυχαίο και συµπτωµατικό; Μπορεί. Οµως ως καχύποπτος, όπως κάθε Νεοέλληνας, εγώ δεν νοµίζω!
Το 1973, µε τη συνεργασία του συγγραφέα Jose Emilio Pacheco, ο Αρτούρο Ριπστάιν σκαρώνει µια µπουνιουελική, στεγνή και «χειρουργική» αλληγορία. Στόχος του ο φασισµός και κάθε µορφή χούντας. Οπου από αυτό το σηµείο οι κατά συρροή συµπτώσεις µε τον «Κυνόδοντα». Τόσο πολλές που ταιριάζουν απίστευτα µε την πασίγνωστη ρήση «τα µεγάλα πνεύµατασυναντώνται». Εχουµε καιλέµε. Πενταµελής η οικογένεια του Γκαµπριέλ Λίµα (το όνοµα του αυταρχικού µεξικανού πατέρα), το ίδιο και του Χρήστου Στέργιογλου, πρωταγωνιστή της ελληνικής ταινίας. ∆ηλαδή µια υποταγµένησύζυγος, δύο κόρες και ένας γιος. Και οι τέσσερις σφραγισµένοι εντός της οικίας. Ο πατέρας αυταρχικός, βίαιοςκαι υποκριτής. Μετην πρώτη ανυπακοή δέρνει τα παιδιά και τη γυναίκα του και στη συνέχεια τους κλειδώνει προς παραδειγµατισµό σε µπουντρούµι. Ιδεολογία του η καθαρότητα της φυλής και η υπεράσπιση των ελάχιστων προνοµιούχων, ανώτερων ατόµων από τις άγριες ορέξεις της πολυπληθούς και ανεξέλεγκτης, σε αναπαραγωγή, µάζας των αρουραίων (ας πούµε οι Εβραίοι). Εξω όµως συναλλάσσεταιµε τα µιάσµατα και ενίοτε εκτονώνει τις ορέξεις του µε µικρές και µε πόρνες.
Οπως µε τον «Κυνόδοντα», έτσι κι εδώ. Η µικρή εξέγερση από τη µεγάλη κόρη, την Ουτοπία (συµβολικό το όνοµα). Αυτή πρώτη εκφράζει βαθιά επιθυµία να βγει και να δει επιτέλους θάλασσα. Κι αυτή πρώτη, όπως στον «Κυνόδοντα», επιδίδεται µε τον αδελφό της σε αιµοµιξία (της χαϊδεύει το αιδοίο). Το σεξ, έστω και το διαστροφικό, το έναυσµα της ανησυχίας. Το ίδιο και µε τη διαστροφική αντιστροφή των εννοιών και των λέξεων. Ας πούµε στον «Κυνόδοντα», όταν η κόρη ρωτάει τη µητέρα της «τι είναι µ…» (το σεξουαλικό όργανο), εκείνη δείχνει τη λάµπα. Εδώ πιο ήπια. Αλλωστε είναι 1973 και λογοκρισία. «Τι είναι βασιλιάς;», ρωτάει η Ουτοπία. «Ηλιος», απαντάει η µητέρα. Η ουσιώδης διαφορά ανάµεσα στις δύο ιστορίες αφορά την ιδεολογία. Η παράλογη εσωστρέφεια του «Κυνόδοντα» στρέφεται κατά της σηµερινής, παγκοσµιοποιηµένης αλλά κλειστής και ευηµερούσας δυτικής κοινωνίας. Του Ριπστάιν εντελώς πολιτική η αλληγορία. Το αγρόκτηµα στην ελληνική ταινία είναι µοντέρνο. Η µεγάλη οικία του Μεξικανού είναι παλιά, σάπια και καταρρέει. Ο φασισµός πνέει τα λοίσθια. Ετσι πίστευε ο Ριπστάιν. Γι’ αυτό αναφέρεται στην αγνότητα και την καθαρότητα. Γι’ αυτό υποτελείς του είναι τα τρία παιδιά του που, σαν τους προλετάριους, παρασκευάζουν δηλητήριο για τους αρουραίους. Και γι’ αυτό ο πατέρας είναι ο απόλυτος άρχων τόσο της οικονοµίας όσο και της ηθικής, ακόµα και της ζωής των παιδιών του. Εντελώς αυστηρά καθορισµένη η ιεραρχία.
Οµως αυτό το φασιστοειδές σχήµα καταλήγει σε απολίθωµα και σε ασήκωτο βάρος για την ανάπτυξη της οικονοµίας. Η βιοµηχανία εκτοπίζει από την αγορά τα οικιακά δηλητήρια του Γκαµπριέλ Λίµα. Ετσι όσο συρρικνώνεται το βαλάντιό του τόσο αυτός χάνει τα λογι κά του. Και µε τις βίαιες και τυφλές αντιδράσεις του προκαλεί µικρές εξεγέρσεις από τους τέσσερις υπηκόους του.
Το πιο εξωφρενικό πράγµα που µπορεί να συµβεί σ’ έναν λαό είναι ότι, ενώ από τη µια οι τέσσερις καταπιεσµένοι επιθυµούν σαν τρελοί να απαλλαγούν από την τυραννία του, από την άλλη, συνηθισµένοι στην υπακοή και την υποταγή, ωρύονται «µπαµπά, σ’ αγαπάµε!».
Ο Ριπστάιν, αν και µπουνιουελικός, στην αισθητική του εντελώς στεγνός, χωρίς ίχνος µαύρου χιούµορ και σαρκασµού. Ταυτόχρονα αφαιρεί κάθε ίχνος δραµα τοποίησης. Γιατί τα πρόσωπα είναι σύµβολα και σχήµατα. Και γιατί έτσι δεν θέλει να εµπλέξει τον θεατή στο προσωπικό δράµα τους, αλλά να του αποκαλύψει τους µηχανισµούς καταπίεσης και φασιστικής ιδεολογίας. Ανεξάρτητα από συµπτώσεις σηµασία έχει ένα πράγµα. Και οι δύο ταινίες είναι για την εποχή τους προκλητικές, σοκαριστικές, σκληρές, πρωτοποριακές. Και καθόλου δεν θα µε χάλαγε αν στα γράµµατα του «Κυνόδοντα» είχε τυπωθεί η γνωστή φράση «η ιστορία εµπνευσµένη από το “Κάστρο της αγνότητας” του Αρτούρο Ριπστάιν!
parodynews 
Σχολιάστε